Al is die maan 'n misverstand. Danie Marais

kake het maklik om my ribbekas gevou,

      die tande wat in my vleis wegsink

      soos stewels in modder.

      Hy’t my in sy bek opgetel –

      ek kon my hopelose tennisskoene in die lug

      sien spartel.

      Ek was te bang om te skree.

      Maar die tuinier het vir my geglimlag

      en gewaai.

      Ek kon nooit verstaan hoekom

      die tuinman met my vriendelik is nie.

      Leon het my vertel

      hoe hy die tuinman bekruip

      wanneer hy die gras sny,

      en hom met sy BB-gun skiet.

      Kon ’n mens ’n verskil

      tussen my en Leon sien?

      Was die tuinman so bang vir Bismarck

      soos ek?

      Het hy Leon gehaat

      soos ek hom sou haat

      as ek die tuinman was?

      Dat die tuinman vir Leon eendag

      met sy tuinvurk sou doodsteek,

      was nie vir my onwaarskynlik nie.

      In die somerhitte en my angs

      is sy wit glimlag

      tot ’n hatige gryns verwring.

      Die bloed in my ore

      het harder gesuis as die sonbesies.

      Ek was naar en duiselig,

      maar niemand het kom help nie,

      niemand het my op die tennisbaan sien staan nie.

      Ek het vriendelik vir die tuinman gewaai.

      Wanneer ek bang vir binne

      en bang vir buite

      soos vandag in die bad dobber,

      weet ek glad nie hoe om uit te klim nie.

      Buite patrolleer Bismarck die aarde.

      Binne glimlag die tuinman breed.