Al is die maan 'n misverstand. Danie Marais

Polo

      weggery het …

      Met die laaste sluk wyn

      kom ’n woord soos ’n ysskots

      iewers in my los –

      dryf suid met ’n ysbeer

      in ’n ra-ra-rooi Hawaiise hemp.

      Mens klop en mens waai

      Dis tjoepstil, halfdonker en kort voor toemaaktyd

      toe ek by Bremen se lughawe-restaurant inval.

      Iemand is besig om te vee en op te ruim,

      maar hy sien my nie

      en ek gaan regs in die hoekie langs die ruit staan –

      net betyds om te sien hoe jy jou paspoort

      aan die ou met die snor

      by “Passkontrolle” gee;

      hoe jy deurgaan om tranerig maar vriendelik

      vir iemand by Gate C

      te vra of jy op die regte plek is

      en of die vliegtuig nog nie vertrek het nie.

      Twee minute gelede het ons mekaar

      onbeholpe en ontoereikend

      totsiens gesoen

      ná ’n streng Duitser jou beboet het –

      Suid-Afrikaners het altyd te veel bagasie

      het hy droogweg opgemerk.

      In die stil skemerhoek van die restaurant kyk ek

      vasgenael

      deur twee stukke glas hoe jy,

      bril op die voorkop,

      jou kaartjie nagaan

      en jou paspoort check,

      hoe jy naarstig na ’n tissue soek,

      een vind

      en jou neus selfbewus blaas;

      hoe jy jou selfbeheersing effens herwin

      en rondkyk

      voor jy nog ’n slag huil

      weer ’n Kleenex uit jou sak krap

      kompulsief kyk of jou kaartjie reg is

      en daarna nogmaals op die tv-skerm seker maak

      of jy werklik by die regte hek wag.

      Dis toemaaktyd en ek staan soos ’n spook

      in ’n blikkerige lughawe-restaurant

      en gee sonder ’n sweem huiwering weer

      my swart hart vir jou,

      maar jy sien my net nie raak nie.

      En daarom begin ek vir jou waai –

      dringend maar terughoudend,

      versigtig om niemand te laat sien

      hoe buite beheer ek skielik voel nie.

      Ek klop weer en weer teen die glas,

      bang om soos ’n maniak te lyk

      en teen die ruit te hamer soos my binneste wil,

      maar dit bly te sag ...

      As jy net jou bril weer wil opsit.

      Jy kan my seker nie so ver sien nie,

      maar wag, jy sit nou jou bril op en jy kyk

      twee ondraaglike kere

      regdeur my.

      En nou raak ek desperaat –

      is dit dalk eenrigting-glas?

      Ek loer oor my skouer

      om te kyk of die kelner my dophou.

      Ek oorweeg dit om jou naam te roep

      en voel pateties daaroor,

      maar lafhartig en skuldig

      omdat ek dit nie wil waag nie.

      Ek is nou bygelowig oortuig

      as jy my sien,

      sal jou vliegtuig nie val nie

      en jy sal weet ek twyfel nie meer nie,

      maar ek bedwing my;

      waai net oor en oor

      my beleefde noodkreet aan jou

      tot ek my skaam vir my goeie maniere.

      Want so klop ons behoedsaam

      teen die deksel van die doodskis

      as begeerte ons stil-stil begrawe –

      vasbeslote om nie die bure te pla

      of mense in die middel van aandete

      lastig te val nie;

      bang iemand sal uitvind

      hoe bloederig ons voel.

      Ná twintig minute gee ek moed op

      en los jou op die lughawe;

      loop weg saam met baie mense

      en vat ’n trem

      die drukkende skemer in.

      Groot was my verbasing

      Ek het baie lank vergeefs

      probeer gesels met God

      en die vrou in my lewe.

      God het sy krieke harder gesit,

      hoog- en laagdrukgebiede gestuur,

      bedags onverstaanbaar gefluister met ’n stem soos reën

      en my snags met die maan gepla.

      Die vrou in my lewe wou liewer hê

      ek moes nou en dan die man in haar lewe wees –

      sy het gesê ek moet op die maan gaan speel.

      Sy was besig.

      Sy sou roep as sy my wou eet.

      Groot was my verbasing, dus,

      toe ek jóú soen,

      en God vir my soggens die son begin stuur.

      Ek kon my ore nie glo nie

      toe my vrou voor getuies

      haar pers liefde bely.

      Snaakse dinge het begin gebeur.

      Ek het oor jou vel gestreel

      en die bang nag het katsag in my skoot opgekrul.

      Jy het gehuil en die son het my alles vergewe.

      Elke keer dat jy geglimlag het,

      het ’n volstruis leer vlieg;

      elke keer dat jy gelag het,

      het ek “I do” genies.

      Jy het my in die bosveld in jou behoeftigheid laat inkruip

      soos in skoon beddegoed in diep in in

      en ek het ontsnap met ’n sug

      toe my leë lyf teen jou tot ruste kom –

      ’n nuwe munt onder in ’n wensfontein.

      Onthou

      “My ma sê hulle gaan geen opehart-operasies meer

      in Kaapse staatshospitale doen nie,”

      sê ek op jou bed

      in jou flat in Sunnyside