Dream again. Mona Kasten

oddech, zebrałam się w sobie i zerknęłam na niego przez ramię.

      Blake wpatrywał się w miejsce na podłodze, gdzie przed chwilą siedziałam.

      – Ja też powinienem cię przeprosić.

      W pierwszej chwili wydawało mi się, że się przesłyszałam. Lodowate spojrzenie nie pasowało do słów, które przed chwilą padły.

      – No wiesz, za to, co powiedziałem. Nie miałem do tego prawa, to był cios poniżej pasa. Czasami po prostu żałuję, że... – Nie dokończył, zacisnął zęby. W jego oczach szalała istna burza. Zacisnął pięści.

      Widziałam, że jest wściekły i pełen frustracji. Nie dokończył zdania, ale go zrozumiałam. Wiedziałam, skąd ten gniew, wiedziałam, że to w dużym stopniu moja wina. Nieważne jednak, co bym teraz zrobiła albo powiedziała, nie zmienię naszej przeszłości. I dlatego szepnęłam tylko:

      – Wiem.

      A potem odwróciłam się i wyszłam, chociaż każdy krok bolał, jakbym szła po rozbitym szkle.