Luistervink. Madré Marais

Toe het sy almal wat nog soos smartvrate op ’n ongelukstoneel rondstaan, weggejaag. Teen die tyd dat die skoolhoof opgedaag het, het die twee bakleiers al regop gekom.

      In die hoof se kantoor kon die twee kinders nie vir Nicolene óf mekaar in die oë kyk nie, maar hulle kon die hoof nie ignoreer nie. Die meisie is nie in Nicolene se klas nie, maar toe die ergste verwarring oor was, het sy haar herken as ’n kind uit een van die jonger grade.

      Die meisie het nie gehuil nie, net die duiwel in haar oë gehad. Sy het die hoof se vrae nukkerig geantwoord, of glad nie, en geweier om te verduidelik wat gebeur het. Die seun het in elk geval genoeg van ’n bohaai opgeskop vir al twee van hulle. Hy het aansitterig gesnik en heeltyd met ’n stuk toiletpapier oor die droë bloed aan sy bolip gevee. Sonder skaamte die slagoffer, al is hy drie jaar ouer as die meisie.

      Hy het niks gedoen nie, het hy bly sê, die mal meisiekind het hom aangeval.

      Eers toe sy agterna saam met die meisie badkamer toe loop sodat sy haar gesig en hande kon was, het die kind weer na haar gekyk. Die groen oë het Nicolene in die spieël dopgehou terwyl sy die hare uit die gesiggie vee en weer in ’n bokstert vasmaak. En toe sy help om die grys langbroek af te stof en die das reg te trek, het die meisie haar vertel.

      Dis toe dat sy besef het. Gevallestudie. Soos die langvrae wat sy as student moes beantwoord om daardie aaklige eksamens in sielkunde deur te kom.

      Kort daarna het Nicolene die video van die bakleiery op die seun se selfoon uitgewis en dit met ’n duidelike boodskap teruggegee: As niemand weet dat daar ooit ’n video was nie, hoef die skoolhoof ook nie uit te vind iemand het iets afgeneem nie.

      Wanneer sy nou terugdraai na die parkie, sien sy hoe die kind haar tas agter in ’n motor laai. Dis toe nie ’n speel-speel-motor nie, tref die simpel gedagte haar, en dit is regtig rooi. Nicolene voel sy kan hardop aan die lag gaan. Dis soos om heeltyd te wag dat die klok lui, en dan te ruk van die skrik wanneer dit gebeur.

      Die meisie gaan staan by die ruit en beduie iets vir haar ma. Een van die vingers wat vroeër vuis gemaak het, wys in Nicolene se rigting. Die vrou klim uit en lig haar hand onseker om te groet.

      Nicolene druk haar bewende hande in haar sakke en stap nader.

      Mevrou, jou dogter het vandag ’n ander leerling aangeval. Wat die oorsaak hiervan was, is nie ter sake nie. Selfs om terug te veg, sou dit die geval wees, is om te baklei. Sy kry hiermee haar enigste waarskuwing. Hierdie soort gedrag is, en bly, onaanvaarbaar.

      Dis wat die skoolhoof gevra het sy moet sê. Dis wat sy behoort te sê. Maar selfs in haar gedagtes wurg sy aan die oorformele woorde, die skynheilige “mevrou”. Dit laat haar naar voel.

      Mevrou se dinges, besluit sy. Al wat oorbly, is dat sy die moed van haar oortuiging sal hê om te sê wat sy moet.

      Sy stel haarself voor en maak ’n geselsie. Eers ’n bietjie vertroue wen, voordat sy die vrou se vermoë om haar kind reg op te voed bevraagteken.

      “Ek is ’n bietjie bekommerd ná iets wat vandag by die skool gebeur het. Het jy dalk al opgelet dat jou dogter aggressief optree?”

      Die manier waarop die vrou frons, maak Nicolene dadelik ongemaklik. Sy is ook bekommerd, verward, nie op die verdediging nie. “Nee,” sê sy, “hoe bedoel juffrou Nicky dan nou?”

      Die pyn steek weer tussen Nicolene se blaaie. Watter soort vraag is dit in elk geval? Nicolene, het jy dalk al opgelet dat jý aggressief optree?

      Sy leun net effens met haar bobeen teen die muurtjie. Die materiaal van haar broek haak weer aan die growwe stene. Dit gaan wolletjies maak, sy moet dit nie so laat skuur nie.

      Denim sou nie só maak nie. Dit sou beter gewees het. Maar Riaan hou nie daarvan dat sy dit dra nie. En sykouse by ’n rompie sou seker nog erger gehaak het, maar dis in elk geval nie eens ’n opsie nie. Daarvan hou hy nog minder.

      Nicolene draai haar lyf stadig diékant toe en daardie kant toe sodat sy voel hoe die materiaal skaaf.

      “Sy was vandag in ’n bakleiery betrokke.”

      Die kind het haar onder haar ma se arm ingewoel. Sy hou een van haar ma se vingers styf vas, sodat Nicolene weer die stempel agter op haar hand raaksien. Jy’s ’n ster! staan daar in effens gesmeerde ink.

      Nicolene knyp haar oë toe en dwing haarself dan om na die ma se gesig te kyk.

      “Ek wil dit net duidelik maak dat die skool nie sulke gedrag goedkeur nie.”

      “Ja. Nee, natuurlik nie,” kry die ma uit. Nicolene was so bang vir die vrou se reaksie, en nou sê sy byna nie ’n woord nie.

      Oor die vrou se skouer sien Nicolene hoe Riaan se bakkie by die skoolterrein inry. Met die naarheid wat in haar keel opstoot, kyk sy hoe hy regs draai by die hek, na die hoofgebou se kant toe.

      Hy ry te vinnig. Die bakkie wip en stamp oor die spoedwalle. Hy ignoreer die sebrastrepe. Hy jaag verby die ronde bordjies met die spoedbeperking van 20 km/h.

      Sy besef dit nie dadelik nie: Hy weet nie sy is hier by die parkie nie.

      Hy het geen idee waar sy is nie. Die gedagte swel binne haar uit. Sy dink aan haar motor wat nog presies staan waar sy dit vanoggend geparkeer het. Hy kan maar na haar klas toe loop, dis gesluit. En hy sal verniet aan die skoolkantoor se deur gaan klop.

      Wat gebeur nou, gaan die skool optree? wil die ma weet. Wat moet sy met haar kind maak?

      Nicolene kyk af. Daar is ’n taai druppel van iets op die kind se een skoen. Sy sien nie die kleur daarvan nie. Sy sien dit net omdat die sand daarin vassit. Soos ’n klontjie modder sit dit daar. Sy is bly sy het dit nie vroeër raakgesien nie. Sy sou dit afgevee het.

      En dan sou sy juis nie die bakleiery nie, maar dit wat regtig vandag gebeur het, maklik kon stil lieg.

      “Jou dogter het vandag haar eiewaarde besef, dis eintlik al wat die geval is.” Sy glimlag bewerig daaroor dat dit toe dié woord is wat pas. “En niemand hoef op te tree nie. Sy het dit klaar gedoen.”

      Terwyl sy kyk hoe die rooi motor hek toe ry, oorweeg sy dit om agterna te loop. By die hek uit en in die straat af. Om net te bly loop, al weet sy nie waarheen nie.

      Maar sy doen dit nie.

      Nicolene gaan sit op een van die parkie se swaaie en haal haar selfoon uit haar sak. Sy kyk nie hoeveel oproepe sy gemis het nie. Sy maak dadelik die video oop wat sy vroeër vir haarself aangestuur het.

      Sy wil nie die bakleiery sien nie. Sy kyk net weer en weer na die stukkie heel aan die begin. Toe die seun al met die meisie begin sukkel het, maar voordat sy terugveg. Nicolene wil die meisie se gesigsuitdrukking sien die oomblik voordat sy haar uit die seun se greep ruk.

      Terwyl sy na die video kyk, stoot sy haarself terug en swaai dan vorentoe. Terug, en vorentoe, swaai sy onder Riaan se greep uit.

      Nog vinniger, en hoër.

      Riaan, wat so lief is vir haar dat hy haar in die huis toesluit terwyl hy nagskof werk.

      Hoër.

      Sodat sy veilig is.

      Nog hoër, nog.

      Sodat sy die oggend soos ’n hond voor ’n toe hek moet staan totdat hy met die sleutels by die huis kom.

      Op die hoogste punt verslap die kettings en die swaai ruk sodat sy die foon neergooi om te keer dat sy val.

      Riaan, wat met al sy liefde netsowel ’n klomp bloederige, krom halfmane oor haar hele lyf kan los, nes dié wat aan die meisiekind se arm sit van toe die seun teruggeveg het.

      “Juffrou, is dit hoe ’n lafbaait lyk? Ek wou nie een hê nie. Voor die bakleiery het hy gesê hy gaan my ’n lafbaait gee, toe druk hy my vas.”

      Dit wat Bok nie weet nie

      Wat het haar ooit laat dink hy sou agterkom? Bok sien lankal niks meer raak nie.

      Maar die man daar buite kyk na haar. Sy weet. Elke nou en