Was het maar voor altijd. Софи Лав

langs de winkel gaan om wat fruit voor hem te kopen.”

      Emily had de ernst van de gezondheidssituatie van Trevor niet aan Chantelle uitgelegd. Ze had haar alleen verteld dat hij erg ziek was. Fruit zou de hersentumor van Trevor niet wegnemen, maar Emily had de moed niet om dat aan Chantelle te vertellen.

      “Geweldig idee,” zei ze met een glimlach.

      Ze ging op haar eigen stoel zitten, startte de auto en reed naar de supermarkt. Chantelle koos een paar glimmende rode appels, een tros druiven en wat bananen. Ze deed ook enkele pakjes warme chocolademelk, popcorn voor in de magnetron en enkele glitterstickers in het boodschappenmandje, het soort dingen waar ze zelf blij van werd als ze ziek was. Tevreden over de goede samenstelling van hun zorgpakket vervolgden ze hun weg in de auto en stopten voor het huis van Trevor.

      Emily stapte uit belde aan. Hij deed de deur open en zag er verschrikkelijk uit.

      “Oh, Trevor,” hijgde Emily, haar hart kromp ineen van verdriet. De boodschappentas gevuld met fruit en snacks leek opeens misplaatst.

      “Emily,” antwoordde Trevor met een dun glimlachje. “Ik ben blij je te zien. Jou natuurlijk ook Chantelle!”

      Chantelle gaf hem de tas met boodschappen. “Voor jou,” zei ze grijnzend.

      Trevor pakte het aan en keek naar de glinsterende stickers in de tas. Hoewel hij glimlachte, kon Emily de emotie in zijn ogen zien. Hij hield iets verborgen.

      “Chantelle, waarom ren je niet gauw naar huis? Ga maar naar papa toe,” opperde Emily, plotseling bezorgd om Trevor. “Mogsy en Rain moeten nog wandelen. En Owen komt langs voor je zangles dus neem iets te eten,” voegde ze eraan toe. “Herinner papa eraan, oké?”

      Maar het kleine meisje was al halverwege het gazon, en zag er zorgeloos uit terwijl ze weg huppelde. “Oké!” Riep ze terug.

      Nadat Emily had gezien dat Chantelle veilig het huis binnen ging, richtte ze haar volle aandacht op Trevor.

      “Trevor, is alles goed?” Vroeg ze teder. “Is er iets dat ik voor je kan doen?”

      Zwijgend gebaarde Trevor dat Emily binnen moest komen. Ze stapte over de drempel zijn huis in, en rook de haar inmiddels bekende antiseptische geur. Ze gingen samen in zijn woonkamer zitten die schaars was ingericht, bijna klinisch. Trevor had geen foto's op de schoorsteenmantel of planken staan. Hij zei dat hij liever had dat zijn woonruimte overzichtelijk was, maar Emily vroeg zich af of dit eigenlijk was omdat hij niemand meer had om foto's van te hebben. Die gedachte deed haar pijn.

      Ze gingen op zijn comfortabele, frisse witte bank zitten.

      “Ik heb vandaag een afspraak met de specialist gehad,” verklaarde Trevor op zijn rustige, waardige manier.

      “En?” Vroeg Emily, hem aanmoedigend om door te gaan.

      Trevor keek haar niet aan terwijl hij sprak.

      “Mijn prognose is verslechterd. Ze hebben me nog drie tot zes maanden te leven gegeven.”

      Emily drukte geschokt een hand voor haar geopende mond. Drie maanden? Dat was zo kort! Ze berekende in gedachten snel dat er een kans was dat Trevor misschien nog net het nieuwe jaar zou halen. Ze kon het niet begrijpen.

      “Het spijt me zo,” zei Emily buiten adem.

      Trevor schudde enkel zijn hoofd. “Spijt zal me niet in leven houden,” zei hij zuchtend.

      Emily voelde zich stom, dom, nutteloos. Er was niets aan te doen. Trevors dood zou naderen. Geen enkele hoeveelheid popcorn of stickers kon dat stoppen.

      “Ik ga wat te eten voor je maken,” zei Emily.

      Ze kon zien dat hij nauwelijks had gegeten aangezien hij de laatste tijd behoorlijk wat kilo’s aan gewicht had verloren. Nogmaals, het voelde niet als genoeg, maar het was tenminste iets dat ze voor hem kon doen.

      “Emily, dat hoef je niet te doen,” protesteerde Trevor.

      Maar Emily stond erop. Ze wist dat het alleen zijn trots was die hem ertoe bracht haar aanbod af te slaan.”

      “Ik sta niet toe dat je jezelf verwaarloost,” sprak ze berispend.

      Eindelijk gaf Trevor toe.

      Ze gingen naar de keuken, die net zo schoon was als altijd. Emily zette eerst koffie voor hen en begon toen het avondeten te koken.

      “Je kunt altijd in de herberg komen eten,” vertelde ze hem terwijl ze paprika sneed.

      “Nee, dat gaat niet.”

      “Waarom niet?” Antwoordde Emily. “Het is niet alsof je de enige persoon in Sunset Harbor bent die komt eten!” Ze lachte, denkend aan hoe ze was begonnen met het verzamelen van alle alleenstaanden en de zwakkeren van de stad, hoe ze begonnen waren zich in de herberg te verzamelen en het een soort ontmoetingsplaats was geworden. De gedachte verwarmde haar van binnen.

      “Ik ben geen invalide.” zei Trevor met droge sarcasme, terwijl hij zijn snor glad streek. “Nog niet helemaal.”

      Emily haalde haar schouders op en ging weer verder met het snijden van de groenten. “Nou, Parker kookt iedere dag een extra maaltijd dus je kunt net zo goed …” Ze keek over haar schouder en grijnsde ondeugend.

      “Oké, goed,” gaf Trevor toe. “Maar alleen omdat ik een hekel heb aan de gedachte dat er eten weggegooid wordt.”

      Nadat het eten was gekookt, serveerde Emily het aan Trevor en ging zelf ook aan tafel zitten zodat hij gezelschap had terwijl hij at. Ze wierp een blik op de klok en besefte dat Owen over niet al te lange tijd zou arriveren om Chantelle zangles te geven. Ze vroeg zich af of ze naar huis zou moeten gaan, of dat Daniel eraan gedacht zou hebben om Chantelle wat te eten te geven. Maar toen merkte ze dat haar aandacht weer naar Trevor werd getrokken, weg van de spanning van haar eigen leven. Afstand nemen van de herberg gaf haar een korte pauze van de huwelijksproblemen en de adoptie angst. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ze zich vredig. En te denken dat ze dat juist in de aanwezigheid van Trevor Mann zou vinden! Ze nam zichzelf voor om zoveel mogelijk tijd met Trevor door te brengen en een ​​goede buur, een goed persoon te zijn, om ervoor te zorgen dat zijn laatste paar maanden op deze aarde niet in eenzaamheid werden doorgebracht.

      Tegen de tijd dat ze Trevors huis verliet was het donker buiten. De lichten in het koetshuis waren aan, en toen ze het passeerde, kon ze het silhouet van Colin door de ramen onderscheiden terwijl hij heen en weer liep en een papier voor zich vasthield, wild gebarend en tegen zichzelf pratend. Emily vroeg zich af of hij misschien een Shakespeare-acteur was. Of een gek. Hoe dan ook, het was niet haar zaak.

      Lolly en Lola, de kippen, hadden zich voor de nacht in hun kippenren verstopt en lieten zich niet zien toen Emily het achterpad opliep. Toen ze de achterdeur opendeed, renden Rain en Mogsy naar haar toe en sprongen al likkend tegen haar op, bedelend om geaaid te worden. Ze vroeg zich af of Daniel eraan had gedacht om ze tijdens haar afwezigheid uit te laten.

      Ze ging de keuken binnen en vond Parker en Matthew aan de afwas.

      “Is het diner al afgelopen?” Vroeg ze, geschokt dat het al zo laat was.

      "De laatste gasten zijn om negen uur vertrokken,” zei Parker. “Iedereen is de stad in of al op hun kamer.”

      Emily kon niet geloven dat het al zo laat was. Ze was helemaal in beslag genomen geweest door haar bezoek aan Trevor en had zich niet gerealiseerd hoeveel tijd er was verstreken.

      Vanuit de woonkamer hoorde ze het geluid van een zingende Chantelle, begeleid door Owen op de piano. Hij moet hier nu al twee uur bezig zijn! Het was bijna bedtijd voor Chantelle!

      Ze rende de woonkamer in.

      “Het spijt me dat ik zo laat ben,” zei ze terwijl ze binnen stormde.

      Pas toen zag ze Serena op de bank zitten. Even voelde Emily zich verward; Serena had vanavond geen dienst. Maar toen zag ze dat haar vriendin vol bewondering naar Owen op de piano staarde en ze glimlachte bij zichzelf, blij te weten dat de genegenheid tussen hen groeide. Misschien zouden