Was het maar voor altijd. Софи Лав

dat hij nog leefde, wilde ze hem graag zien. Maar ze wist niet hoe ze hem kon bereiken. De vrouw met wie hij haar moeder had bedrogen, was enkele jaren geleden overleden, en hoe dan ook, net als iedereen was de verdwijning van Roy ook voor haar een volledige verrassing geweest. Alles wat Emily wist, was dat het pijnlijk zou zijn als haar moeder niet op de bruiloft aanwezig was, maar het een verwoestend drama zou zijn wanneer haar vader er niet bij zou zijn.

      Op dat moment besloot Emily dat ze hem absoluut moest opsporen. Iemand moest ergens iets weten.

      Emily liep de herberg weer binnen. Ze was moe van de lange dag en liep de trap op, op weg naar bed. Maar toen ze haar slaapkamer bereikte, zag ze dat Daniel er niet was. Haar tijdelijke paniek werd onderdrukt toen Daniel de slaapkamer binnenkwam met zijn mobiele telefoon in zijn hand.

      “Waar was je?” Vroeg Emily.

      “Ik heb net mijn moeder gebeld,” antwoordde Daniel. “Om haar te vertellen over de bruiloft.”

      Emily lachte, bijna verrast. Dat ze allebei tegelijkertijd hun moeder hadden gebeld was meer dan toeval; het was duidelijk een teken van hun verbondenheid met elkaar.

      “Hoe ging het?” Vroeg Emily, hoewel ze aan de uitdrukking van Daniel kon zien dat het antwoord niet goed zou zijn.

      “Hoe denk je?” Zei Daniel en trok een wenkbrauw op. “Ze speelde opnieuw de Chantelle-kaart en zei dat ze alleen naar de bruiloft zou komen als we beloven dat Chantelle regelmatig bij haar mag komen. Ik wou dat ze inzag wat een vernietigende kracht ze kan zijn en begreep waarom ik niet wil dat ze zich met mijn kind bemoeit. Ik geef hier geen toestemming voor zolang ze nog zoveel drinkt. Chantelle moet na wat ze heeft meegemaakt met haar eigen moeder omgeven worden door nuchtere volwassenen.” Hij zakte op de rand van het bed. “Ze wil mijn standpunt niet begrijpen. Ze snapt het niet. ‘Iedereen drinkt.’ zegt ze altijd. ‘Ik ben niet slechter dan iemand anders.’ Misschien is ze dat niet, maar het is niet wat Chantelle nodig heeft. Als ze net zoveel om haar kleindochter geeft als ze beweert te doen, zou ze moeten stoppen met die drinkgewoonte, voor Chantelle.”

      Emily klom op het bed achter hem en wreef de spanning van zijn schouders. Daniel ontspande zich onder haar zachte aanraking. Ze drukte een kus in zijn nek.

      “Ik heb mijn moeder ook net gebeld,” zei ze.

      Daniel draaide zich verrast om. “Echt waar? Hoe ging dat?”

      “Vreselijk,” zei Emily en plotseling kon ze het niet helpen en ze barstte in lachen uit. Er was iets duister komisch aan de hele zaak.

      Emily’s lachen werkte zo aanstekelijk dat Daniel het ook niet lang meer hield. Al snel waren ze allebei hysterisch aan het lachen over de gesprekken met hun beide moeders, en voelden zich samen sterk en verbonden: niets kon hen raken.

      “Ik zat te denken,” zei Daniel toen hij eindelijk was uitgelachen. “Kan je je Gus nog herinneren die bij ons logeerde?”

      “Ja natuurlijk,” antwoordde Emily. De oudere heer was haar eerste echte gast in de herberg geweest. Dankzij zijn verblijf was ze gered van de rand van het faillissement. Hij was ook een zeer prettig mens en ze voelde zich bevoorrecht dat ze hem had mogen ontmoeten. “Hoe kan ik Gus ooit vergeten? Maar hoe zit het met hem?”

      Daniel friemelde gedachteloos met de mouw van haar topje. “Weet je nog dat hij naar dat feest in Aubrey ging? In het gemeentehuis?”

      Emily knikte en fronste en vroeg zich af waarom Daniel het ter sprake bracht.

      “Ben je daar ooit geweest?” Vroeg Daniel.

      Emily werd steed nieuwsgieriger. “In Aubrey? Of in het stadhuis?” Toen begon ze te lachen. “Ik ben in beiden eigenlijk nog nooit geweest.” Daniel zweeg even. Emily wachtte geduldig.

      “In het stadhuis worden bruiloften gehouden,” zei hij, eindelijk ter zake komend. “Ik vroeg me af of we een afspraak zouden moeten maken, of hoe het ook heet? Met de trouw consultant? Dat is als je in Maine wilt trouwen in plaats van in New York.”

      Het was een understatement om te zeggen dat ze zich geschokt voelde! Het horen dat Daniel iets suggereerde dat iet te maken had met het organiseren van de bruiloft zonder dat ze hem hierover gevraagd had, was een enorme opluchting.

      “Ja, ik wil in Maine trouwen,” stamelde Emily. “Het voelt meer als een thuis voor me dan New York ooit heeft gedaan. En ik heb hier meer vrienden. Ik wil niet dat iedereen helemaal naar New York moet afreizen omwille van een traditie.”

      “Cool,” antwoordde Daniel, verlegen wegkijkend.

      “Wanneer wil je dat we dat gaan doen?” Vroeg Emily.

      "We kunnen volgend weekend gaan,” opperde Daniel, nog steeds verlegen. “Nemen we Chantelle mee. Ze zou het geweldig vinden.”

      Volgend weekend? Emily voelde de tranen opkomen. Zo snel al?

      Ze voelde haar opwinding groeien. Wat was er met haar terughoudende verloofde gebeurd? Wat had zo'n plotselinge verandering van hart veroorzaakt? Misschien was de waarschuwing van Jayne toch helemaal ongegrond. Daniel wilde net zo graag een bruiloft als zij. Ze was een idioot geweest om aan hem te twijfelen.

      Maar zodra Emily er over na begon te denken, kwamen er allerlei gedachten in haar op. Ze vroeg zich af of de vreselijke telefoongesprekken met hun moeders er misschien iets te maken hadden, met Daniels plotselinge interesse. Was hij aangespoord door de scepsis van Patricia, en wilde hij zichzelf bewijzen als een eervol man met eerlijke intenties? Of erger nog, suggereerde hij het alleen maar om Emily op te vrolijken, als een manier om haar voor dit moment te kalmeren?

      Nadat ze hadden afgesproken om een ​​afspraak te maken voor aanstaande zaterdag, kropen ze in bed. Daniel viel al snel in slaap. Maar met zorgen die in haar hoofd rondslingeren, duurde het lang voordat Emily die nacht in slaap viel.

      HOOFDSTUK VIJF

      Serena liep zaterdagochtend de B&B binnen voor haar dienst, haar armen vol met tijdschriften.

      “De boom ziet er geweldig uit,” zei ze terwijl ze naar de enorme kerstboom keek.

      “Wat is dat?” Vroeg Emily vanuit haar plaats achter de receptie van de foyer.

      Serena liep naar het bureau en gooide de tijdschriften op het bureau van Emily. Het waren trouw catalogi.

      “Oh,” zei Emily een beetje verrast. Ze was al een hele week verloofd en had nog niet één tijdschrift ingekeken.

      “Ik dacht dat je misschien wat inspiratie nodig had,” zei Serena.

      Emily bladerde door een van de tijdschriften en keek amper naar de foto's. “Eigenlijk heeft Chantelle al een hele lijst met dingen die we moeten regelen voor ons gemaakt. Nummer één op haar lijstje is het kiezen van de trouwlocatie.”

      Serena lachte. “Ja, dat heeft ze me laten zien. Ik hou ervan dat ze zo erbij betrokken is. Heb je al ergens in gedachten?”

      Emily glimlachte. “We hebben over een uur ergens een afspraak.”

      “Echt waar?” Zei Serena, haar ogen wijd open van opwinding.

      Voor het eerst sinds het aanzoek voelde Emily zich duizelig van opwinding kreeg ze kriebels in haar buik bij de gedachte om de bruiloft te regelen en door het gangpad van de kerk te lopen.

      “Het is in Aubrey,” ging Emily verder. “Het was Daniels idee, dat stadhuis waar Gus en zijn vrienden zo weg van waren.”

      Op dat moment hoorde ze het geluid van Daniel die de trap afliep en ze keek achterom. Hij had zijn beste geruite shirt aangetrokken en zelfs zijn haar gekamd. Emily glimlachte in zichzelf, blij te weten dat hij op zijn minst een beetje moeite deed. Serena rees haar wenkbrauwen omhoog en gaf een goedkeurende blik.

      “Chantelle is nog aan het uitkiezen welke schoenen ze vandaag zal aandoen,” zei Daniel terwijl hij de onderste trede bereikte.

      Emily zag zijn blik op het glanzende tijdschrift in haar handen vallen. Het was geopend