Was het maar voor altijd. Софи Лав

funderingsmuur of zoiets was, er zijn tenslotte zoveel eigenaardigheden aan dit huis. Ik vroeg het me wel af. Maar dit verklaart alles.”

      De schappen die hij bedoeld had waren momenteel gevuld met boeken en sierbordjes. Emily begon ze haastig van de schappen af te halen en gaf de boeken aan Chantelle zodat zij die in stapeltjes op de tafel en op de vloer kon leggen. Daniel hielp met het verwijderen van de meer fragiele items waarvan Emily dacht dat haar trillende handen deze zouden laten vallen.

      Toen ze eenmaal alle spulletjes hadden weggehaald, was het tijd om de grote houten planken te verwijderen. Ze waren gemaakt van oude spoorbielzen, elk met een gewicht van een ton. Na wat gekreun en inspanning stonden ze naar een nu lege nis te staren.

      Emily klopte tegen de muur en hoorde de doffe echo die aangaf dat het erachter hol was. Chantelle snakte naar adem van verrassing. Ze klopte ook en sprong bijna geschrokken terug van holle geluid. Emily voelde haar opwinding groeien. Chantelle glom van verwachting. Naast haar schitterden Daniels ogen.

      “Hoe komen we binnen?” Riep Chantelle, op en neer stuiterend.

      “Met een moker?” Stelde Daniel voor.

      “Geen sprake van!” Antwoordde Emily. “Denk aan het behang.”

      Ze streek met haar vingers over de het behang.

      “Ik vraag me af of dit iets doet,” hoorde ze de zachte stem van Chantelle zeggen.

      Emily keek naar beneden. Het meisje hurkte in de hoek en tuurde naar iets. Tot Emily's verbazing zag ze een kleine hendel, uit het zicht verborgen in de onderste hoek.

      Ze schudde geschrokken met haar hoofd, een miljoen gevoelens borrelden in haar naar boven. De vreemde gewoonte van haar vader om dingen uit het zicht te verbergen had tot deze extreme toestand geleid. Dit was niet langer een stoffig gewelf in de hoek van een wijnkelder; het was een hele kamer die dichtgetimmerd was achter een muur die met gipsplaten was bedekt. Volgens de tekeningen van de architect was er een kamer aan de andere kant, het dubbele van de ruimte waar ze nu in stonden. Emily moest gewoon aan de geheime hendel trekken om hem te openen. Ze had absoluut geen idee van wat ze er achter zou aantreffen. Het geheime domein van haar vader? Een verborgen trap naar een ondergrondse bunker waar hij zich de afgelopen twintig jaar verborgen had gehouden? Haar gedachten gingen alle kanten op, elk nog fantastischer dan de vorige.

      “Doe het,” spoorde Daniel haar aan.

      Emily haalde diep adem, greep de hendel vast en trok. Er was een laag, brommend geluid, het geluid van een lang niet meer gebruikt mechanisme dat weer tot leven kwam. Toen sprong de muur met een klik een centimeter terug. Emily duwde tegen de kleine opening maar er kwam geen beweging in de muur. Ze duwde opnieuw, deze keer harder, en de muur begon langzaam te bewegen, krakend als een valluik naar een kelder. Aan de kant was het pikdonker.

      Verbluft en overweldigd stond Emily naar de gapende leegte te staren, naar de zwartheid die alles of niets zou kunnen bevatten. Daniel en Chantelle renden weg om wat zaklampen te pakken. Bij hun terugkeer stapten ze samen het meest recentelijke opgegraven geheim van Roy Mitchell binnen.

      Emily liet de straal van haar zaklamp ronddwalen en hapte verrast naar adem terwijl ze de ruimte bekeek. In de drie meter diepe kamer die in het verlengde van de woonkamer lag stond een enorme mahoniehouten bar, compleet met tafels en stoelen, barkrukken en schilderijen aan de muur.

      “Wat is dit in hemelsnaam?” Riep Emily terwijl ze naar binnen liep.

      De kamer was prachtig en de bar was duidelijk zeer waardevol, met een antieke marmeren top en mahonie houten lambrisering aan de onder- en achterkant. Emily hapte naar adem van verbazing toen ze zich realiseerde dat de bar ook nog eens volledig gevuld was met sterke drank. Het leek wel een filmset.

      Daniel en Chantelle zagen er beide geschrokken uit. Emily voelde zich precies hetzelfde. Hoe was dit al die jaren verborgen gebleven?

      “Ik denk dat dit een soort van geheime nachtclub was,” riep Emily. “Kijk, sommige van deze posters zijn van toen het verkopen van alcohol illegaal was!”

      Ze piepte van opwinding. Ze was een museum binnengestapt, met dezelfde muffe geur van stof, verborgen in een echte kamer in haar echte huis.

      “We moeten het restaureren,” riep Daniel. “Het zou een geweldige toevoeging aan de herberg zijn.”

      Emily keek terug naar de warme, open woonkamer aan de andere kant van de nis. De hele muur moet nep zijn, daar neergezet om de bar te verbergen.

      “We kunnen hier Oudjaarsavond vieren!” Voegde Daniel eraan toe. Hij was duidelijk opgewonden over het vooruitzicht.

      Emily verkende de ruimte. Er waren aanwijzingen dat de kamer niet was vergeten, tekenen dat iemand (en ze vermoedde dat het haar vader was) hier nog niet zo lang geleden was geweest. Aan de etiketten van sommige flessen drank zag Emily dat deze pas een paar jaar oud waren en dat ze achter de oudere antieke flessen waren verstopt.

      Net als toen ze de de datum van 2 jaar geleden op de brieven had gezien, was het zien van de drankflessen van slechts een paar jaar oud een verdere bevestiging voor Emily dat haar vader hier was geweest. Ze voegde het toe aan haar lijstje met onthullingen, waar onder ook Trevors verklaring dat hij Roy met een in elkaar gedeukte auto had gezien, wat bevestigde dat haar vader niet alleen leefde, maar ook dat hij niet zo heel lang geleden naar het huis was teruggekeerd.

      Ze vroeg zich af of haar vader deze geheime kamer als een geheime drinkplaats had gebruikt, als een plek waar hij naar toe kon ontsnappen om zich over te geven aan de beschamende gewoonte die had bijgedragen aan het uiteenvallen van zijn huwelijk en de dood van zijn jongste dochter.

      Terwijl Emily volledig in beslag genomen werd door haar eigen gedachten, was Daniel nog steeds bezig met het plannen maken voor de nieuwe kamer.

      “Ik kan het herstellen net zoals ik heb gedaan met het koetshuis,” riep hij uit. “en achter de bar staan.”

      “Je wordt verondersteld een goede baan te vinden, weet je nog,” zei Emily.

      Op dat moment liep Serena door de deur van de woonkamer naar binnen, haar armen beladen met fris gewassen handdoeken.

      “Sorry dat ik stoor, maar één van de gasten …” begon ze. Plotseling zweeg ze en haar mond viel open van verbazing toen ze de nieuwe kamer, die zich over de hele breedte van de woonkamer uitstrekte, zag. “Wat is …”

      “Is het niet geweldig?” Riep Daniel, terwijl hij zijn armen wijd spreidde. Hij leek al volledig bezit van de bar te hebben genomen.

      Serena rende naar voren en grijnsde van oor tot oor. “Dit is geweldig! Ga je het herstellen?” Vroeg ze. “Je moet wel!” Ze greep Emily's hand. “Kun je je voorstellen hoe geweldig de feestjes zouden zijn als we hier een bar hebben?”

      Emily knikte maar het was allemaal een beetje te veel om te verwerken.

      “Mijn vriend Alec is op zoek naar barwerk,” ging Serena verder. “Ik wed dat hij enkel voor tips zou werken. Je weet hoe wij studenten zijn.”

      “En ik zal de bardienst overnemen als dat nodig is,” voegde Daniel eraan toe. “Dat kan ook, terwijl ik solliciteer en wacht op interviews. Ik zou George morgen kunnen bellen om de kamer te komen renoveren. De rest van deze nep muur weg te halen.”

      Hij klopte op de gipsplaten muur en het geluid van de holte erachter klonk door.

      “Oké,” stemde Emily in, eindelijk glimlachend. “Dat is een goed idee. Laten we het doen.”

      Iedereen juichte.

      Emily pakte één van de stoffige, vintage flessen whisky en schonk een drankje in voor zichzelf, Daniel en Serena.

      “Sorry, liefje,” zei ze tegen Chantelle. “Ik denk niet dat er hier iets voor jou te drinken is.”

      “Wat denk je hiervan?” Vroeg Chantelle, terwijl ze een stoffige glazen fles met soda uit de achterkant van een kast pakte.

      “Perfect,” zei Emily, hoewel ze niet zeker wist of de oude frisdrank nog wel goed zou smaken. Het zou nu