Калі цябе спаткае казка…. Ганна Навасельцава

веру табе! – тупне правай нагой адзін.

      – Не веру табе! – тупне левай нагой другі.

      – Невялікі ты чарадзей! – вырашае Грышка.

      – Ды і ты не надта каб варажбіт важнецкі, – упэўніцца і Саўка.

      – Да чорта схадзі, ён табе дапаможа мне кепствы строіць!

      – Сам у яго дапамогі прасі! Ты ж мне заўжды зайздросціш!

      – Сам ты чорт! – губляе цярпенне Грышка.

      – Ад рагатага чую! Бо як маеш жонку, то маеш і рогі! – кіпіць і Саўка.

      І ў аднаго, і ў другога вочы поўныя-поўныя ад такой шчырасці… Сэрцы ж не каменныя, а жывыя, трапяткія. Сонцу адгукаюцца, маладзічку адкрываюцца, чары і прыгажосць вакол сябе бачаць, дык сказаць нельга, што зусім не спагадныя. Як быццам і адзін, і другі хочуць пакінуць сварку, але ж нешта ім замінае. Відаць, замова нейкая. Пакуль тое ды другое вялося, сурочылі іх суседзі, сваякі, суседскія сваякі… І прызнае Саўка, што Грышка чарадзей не цёмны… А і Грышка Саўку назаве светлым. Можа, што і пагодзяцца? Усялякае здараецца!

      – А ведаеш, Саўка, – мовіць урэшце Грышка, – раскажу я табе не казку, а праўду. Адно слухай!

      – І я ж, Грышута, ні словам табе не зманю, а казку распавяду!

      ЯК ЛІСА, ВОЎК ДЫ МЯДЗВЕДЗЬ ШЧАСЦЕ ЗДАБЫВАЛІ…

Тры казкі

      Ці даўно-даўненька, ці ўчора-ўчоранька, ці зусім за сівым часам, але ж вялося на свеце, што падарожнічалі разам ліса, воўк ды мядзведзь. Вандравалі, дзівіліся, справы добрыя рабіць ані забыліся. А яшчэ сябравалі, жартавалі, адно аднаму дапамагалі, каб усім весела было. Так і хадзілі па свеце зімой і летам, вясной і ўвосень.

      Дзеелася ўсё зазвычай так… Ліска першай па шляху прымройлівым прабяжыць, усё пабачыць і ўжо ваўку ды мядзведзю скажа, куды пайсці лепей. Падумаюць воўк ды мядзведзь, але разам не пойдуць, воўк як самы хуткі шлях пэўны разведае. А ліска тым часам штонебудзь смачненькае сабе сцягне. Тады ўжо мядзведзь вяльможна абраным шляхам тупаціць, а воўк туды-сюды зыркае, чаго б скрасці… Дык што ж урэшце? Ліса што-небудзь ухопіць, шэра-шэранькі чаго знясе, а мядзведзь без анічога застанецца. І злуе ж тады касалапы! Ужо такімі словамі сяброў сваіх намаўляе, што і слухаць няможна…

      Ліска ў адказ не маўчыць, апраўдваецца хітра. Шэранькі ўраз засярдуе, завые-загалосіць з крыўды. А мядзведзь роўма раве! Ведама, каму ж прыемна галодным быць? А тым болей без анічога застацца… Ды нездарма ж кажуць: колькі вяровачцы не віцца, а трэба ў хамут скруціцца. То аднойчы ліса, воўк ды мядзведзь патрапілі ў сапраўдны хамут…

      Так ім і трэба! Тым болей, што вінаватая, ведама, ва ўсім ліса. І прыдарылася ж ёй знайсці чарадзейны камень… Дзівосны, мілосны, цягучы, пахучы, жаданы, чаканы, але ж не з’есці яго! З такой бяды паткнулася ў яго ліска сваім цікаўным носам ды пачула акурат:

      – Ліска-прыгажуня, не нудзіся, будзеш ты самай шчаслівай! Жаданне сваё таемнае загадай!

      Узрадавалася ліса, смутак як назаўжды забыўшы. Пра ваўка падумала і ўсміхнулася здзекліва… Жаданне таемнае загадала!

      Так і трэба! Але ж болей за лісу вінаваты воўк. Бяжыць неўзабаве да чарадзейнага каменя, знаўшоўшы яго па ліскіных слядах. Паглядзеў на яго, упадабаў, па баках азірнуўся, увесь схамянуўся,