Бер көйрәтик, гомер = Давай поговорим, жизнь. Зөлфәт

комис­сия­сенә киттем. Алар минем беренче саф, садә китабымны актаргалап, шаккатып утыргандай кыландылар.

      – Ай-яй-яй! Кереш сүзне Хәсән Туфан үзе язган бит, әй! – (Хәсән Туфанны телгә алулары мине сагайтырга тиеш иде югыйсә. Юк, яшьлекнең колагы сак түгел...) Тора-бара болай диделәр: – Маяковский үз шигырьләре белән СССРны төзергә булышкан. Евтушенко Братск ГЭСын төзеште! Ә кайда синең андый поэмаларың?

      Кемнәр белән сөйләшкәнемне чамаламастан, болай дип җавап бирдем:

      – КамАЗ төзергә килгән егет белән кызны гашыйк итә икән, мин дүртьюллык шигыремнән дә канәгать булачакмын. Димәк, мин дә гигантны төзештем!..

      Юләрлек! Шуның белән мин үзем өчен чит илләргә чыга торган капкаларны йозаклап куйдым. Ачмаслык итеп.

      Теге елларда тукмалдым, алтын елларымны яндырдылар, дип сыкрануым түгел бу. Саф әдәбиятның юлын хәзер базар дигән монстр тагын да ныграк томалап куйды.

      Исегездә булса, Франция президенты Франсуа Митте­ран белән безнең Горбачёвның кызык кына әңгәмәсен теле­видениедән күрсәткәннәр иде. Кызганыч, юньләп тыңла­ма­ганбыз. Горбачёв, ифрат горурланып, болай диде:

      – Без базар мөнәсәбәтләренә юл тоттык!

      Миттеран тыйнак кына әйтеп куйды:

      – Ә без планлы хуҗалык турында хыялланабыз...

      Базар экономикасын маяк иткән бөек илләр кешелеккә лаек сәнгать бирә алмады. Сатлык сүзләрдән шигырь төзеп булмый.

      Әмма безнең әдәбиятны да хезмәтче булырга өйрәтеп өлгерделәр. Хезмәтчегә хуҗа кирәк. Ә канатлы атка – дөлдөлгә – хуҗа табылу белән үк, ул аның канатларын сындырып ташлап, камыт кидерәчәк, сыртына ыңгырчак салачак. Тал коры далада үрчеми. Мәңгелек комлыкта чикләвек куагы үсми.

      Империя үзе кадәр үк зур әдәбият бирә алмый. Бер чикләвек куагында күп дигәндә егермеләп сабак үсә.

      Артканы – яңа куакка аерыла. Артык ишәйгән куакта чикләвек булмый. Милләтләр – әнкәбез Табигатьнең төрле агачлары, аерым куаклары.

      Моны бернинди Мичурин да үзгәртә алмый. Сак усак лепердәп утыра. Юкә, гашыйклар сыман, назлы иттереп, шыпырт кына сөйләшә.

      Имән тарихның үзе сыман тирәннән – җир күкрәгеннән гүли.

      Кылганнар, дулый-дулый, офык аръягына ашкына.

      Язган шигырьләребезне, рәсемнәребезне, җыр-биюлә­ре­безне генә алып карагыз.

      Кавказ халкы, кайнар кыя ташына басып, табаны пешеп өтәләнгәндәй, очына-очына бии. Башкорт офыкның аръягына чыгардай булып ашкына. Мари үзенең карурманында мүк җиләге җыйган шикелле тыпырдый. Ә татар биюендә бөек җиңүче каршындагы куркаклык бар. Кыяр-кыймас, очар-очмас, тояр-тоймас бию.

      Иманым камил – азат Болгар халкы болай биемәгәндер!

      Ә бүгенге биюләребезне караганда сыкранам – коллык биюләре...

      Хәер, шул ук «Карурман»дагы шикелле яшерен сыкрану авазы түгел микән соң бу? Иҗат кешеләре азат булган халык кына чын мәгънәсендә азат була ала шул.

      Тирән фикерләр күп булыр, азат фикер кирәк.

      Кайчан җырлыйсы килә? Әлбәттә, язын