Офыкларга карап… = Гляда в даль. Кадыйр Сибгатуллин

әйдә, Гата, син – ир кеше,

      ал кулыңа, хуҗа булу – ирләр эше.

      …Басу саен агач аяк эзе кала,

      баскан саен салкын кургаш чәнчеп ала.

      Түзеп чаба сыкрауларга, сызлануга,

      ял итәргә ята басу ызанына:

      «Ипи булыр, түкми-чәчми моны ургач…»

      Кадап ала соңгы тапкыр салкын кургаш.

      Гомер итеп беркайчан да ир туймаган,

      ызаннарда җан бирәсен кем уйлаган!

      Көрәшләрдән көрәшләргә ташлый-ташлый,

      әнә шулай язмыш иргә һәйкәл ясый.

      Ирләр көтми: кайда гына соңгы сулыш!

      Ирләр белә: җилкәләрдә заман, тормыш!

      Ир исемен ил йөзенә тирән уйган

      ирләр булган!

      Ирләр булган!

      Ирләр булган!

Ирләр исән

      Юлга чыксаң, үтә еллар, үтә еллар…

      Аналарның маңгаенда күпме юл бар!

      Еллар белән үлчәргәме бу юлларны,

      юллар белән үлчәргәме бу елларны?!

      Сөйлисе юк: фәлән илдә, төгән илдә…

      Үткән еллар, үткән юллар шушы җирдә.

      Маңгай сыры – шушы басу ызаннары,

      битләрендә – шушы туфрак тузаннары.

      …Банат юлда, Биби юлда, Бану юлда,

      ашъяулыкка төреп тоткан төен кулда.

      Сөялле кул башакларны сыйпап үтә:

      өч тол хатын төшке ашны кемгә илтә?

      «Гарифуллам күрсә иде арышларын…» –

      әллә кайдан урап кайта сагышлары.

      «Гайни белән бергә чәчеп йөри идек…» –

      әй бу күңел, әй бу күңел, һаман китек…

      «Гата ятып үлгән басу ызаннары…» –

      Хәтер тукый: онытмагыз узганнарны!

      Оныталмый өч мәрхүмне өч тол хатын –

      күңел белә, күңел саклый ирләр хакын.

      Өч хатынга башын ия сары арыш,

      сорый кебек: кая барыш, кая барыш?

      Өч тол хатын төшке ашны кемгә илтә?

      Ирләр дә юк, кемнәрең бар, кемнәр көтә?

      Бер басуда бергә туктый өч комбайн,

      сикереп төшә замананың өч малае.

      Әтиләрдән уйнап калган чаклар узган,

      битләрендә, кулларында шул ук тузан.

      Малайларга әйтелмәгән мирас калган,

      сүзсез генә кабул итеп алар алган.

      Шул ук тормыш, шул ук кырлар,

      шул ук иген

      тоя бүген ирләр иңен, ирләр иңен.

      Мичтә калган әтисенең төшке ашы,

      бераз китек әтисеннән калган кашык.

      Бу да мирас ир кешедән ир кешегә.

      …Малай чактан ир күмелә ил эшенә.

      …Өч тол хатын дәшми генә кире кайта.

      Дәшми генә кырлар ята, иген ята.

      Хатыннарга тынгы бирми яңа уйлар,

      әллә каян ирләр дәшә, дәшә еллар:

      «Безнең уллар инде күптән үскән икән…

      Без бит исән!

      Без бит исән!

      Без бит исән!»

      Калкып чыга Гатаулла… Гариф… Гайни…

      Хатыннарның йөрәге күк кырлар кайный…

      Бәгырьләрен телеп-телеп ала сагыш:

      Улларына шәфкатьле бул инде, язмыш…

      Улларына шәфкатьле бул инде, язмыш!

1970

      Заман көтә

      Җиңел түгел тормышы да,