Еракка китеп кара = Взгляни издалека. Мөдәррис Әгъләмов

каударланып,

      Йөгереп чыгам әллә каян танып,

      Тыңлап багам… Тояк тавышлары

      Тынып калган инде, киткән ары…

      Нигә соңга калып сискәндерә

      Еллар, шаулап узып киткәч кенә?

      Кинәт бөтенесен җиргә бәреп,

      Соңга калган өчен өзгәләнеп,

      Каршы алам чәчәк бәйрәмнәрен,

      Өзеп ташлыйм сагыш бәйләмнәрен –

      Офыклардан ары бу киңлекләр…

      Ул киңлекләр – безнең мөмкинлекләр.

      Язгы киңлек

      Шундый бер хис туа бу киңлектән,

      Әйтерсең лә инде менә күптән

      Бер яфрак булып йөзгәнбез дә…

      Ул җир дигән ярга килеп җиткән –

      Кузгалган да ерак чиксезлектән.

      Бу дәрьяда ничек югалмаган?

      Ничек туктамаган, талга эләгеп?

      Йөргәнбез күк миллион еллар буе

      Елга яры эзләп, бәргәләнеп –

      Кайда булган шәрык, кайда гареб?

      Аерып булмый офык белән суны,

      Офык белән суның чиге беткән.

      Әле ярый җиргә юлыкканбыз…

      Шундый бер хис туа бу киңлектән, –

      Тагын кемнәр килә чиксезлектән?

      Каберләр

      Яу өсте яу узган бу илдән,

      Туктаусыз алышкан дәверләр.

      Түмгәкләр булып та,

      Курганнар булып та

      Кырларда калыккан каберләр.

      Ядрәләр корбанын эзләгән,

      Исәннәр ышыкланып шуышкан –

      Түмгәкләр булып та,

      Курганнар булып та

      Корбаннар аларга булышкан.

      Нарат төбендә уйлар

      Чалкан төшәм җиргә,

      Зәңгәр күкнең

      Йолдызларын аскан ылыслар…

      Без дөньяга артык бурычлыдыр,

      Артык күп лә безнең бурычлар.

      Офыкларга йөгереп кергән еллар

      Күренгәндә үтәр юл булып,

      Без упкынга тардык. Упкын аша

      Заман ятты нечкә кыл булып…

      Без төшендек шунда картлар әйткән

      Сират күперенең барлыгын.

      Бер яңгырау кайтты упкыннардан:

      «Киләчәккә кичеп бар, улым».

      Кылдан нечкә, кылычтан да үткен

      Упкын өстендәге бу заман…

      …Чалкан төшеп җиргә,

      Ылыстагы

      Йолдызларга карап уйланам:

      Кылдан нечкә, кылычтан да үткен,

      Кем егылып калыр, кем чыгар…

      Кылдан нечкә, кылычтан да үткен

      Заман ята –

      Анда юлчылар…

      Соңгы көз

      Керде көзләр… Сукмак читләренә

      Сыдырылган канат сибелде.

      Биктимер карт өе тирәсенә

      Сибеп китмәсәләр соң инде?!

      Ничек кенә күзгә чалынды да

      Йөрәк әрнүләрен кузгатты.

      Ул карчыгын гүя соңгы юлга

      Тагын бер мәртәбә озатты.

      …Бураларга икмәк тулган иде,

      Печән тулы иде түбәләр.

      Шундый мул көз иде… Оя-оя

      Казлар иде… китте өмәләр.

      Биктимернең чая егет чагы,

      (Өйләнергә диеп йөр дә син!)

      Ничек инде кызлар күзәтергә

      Каз өмәләренә кермәсен!

      Эләкмәсә