Еракка китеп кара = Взгляни издалека. Мөдәррис Әгъләмов

толымга җиткәч, юлым

      Буталды да калды бугай,

      Һай, кызый!

      Йөрәгемне телеп-телеп,

      Телеп-телеп алды кебек,

      Тальян тарта белмисең дип,

      Кыз бала.

      Белмәсәм дә тальян тарта,

      Назлап иркәли, ярата

      Беләм ич мин, күрмисең бит,

      Һай, кызый!

      Тамырлар

      Актарылып-актарылып ауган

      Агачларның

      Тамырларын гына күр әле!

      Әйләнер дә, әйләнер дә туктар

      Күз карашым,

      Һәрбер чаты аның Шүрәле…

      Актарылып-актарылып ауган

      Агачларым

      Йөрәгемнән кубарылганмы?

      Һәр көн саен, һәр көн саен шулай

      Күз карашым

      Капшап чыга чиксез урманны…

      Актарылып-актарылып ауган…

      Тик сабырлар…

      Безгә охшаганнар лабаса…

      Син кем җиргә? Күккә кулын сузган

      Шул тамырлар

      Шүрәледәй кытыкламаса…

      «Без – тормышның төпчек улы…»

      Без – тормышның төпчек улы,

      Иркәләнсәк – бар хакыбыз.

      Менә ул – без… Бары шулай,

      Бары шулай яратыгыз.

      Адашасың, үртәләсең,

      Яшәү эзләп сәяхәттән.

      Йә, кем, түшәгендә ятып,

      Иң акыллы сүзен әйткән?

      Әйтсә-әйткән, арып-талып

      Түшәгенә кайтып аугач;

      Адәм кулы тимәгәндә,

      Аягүрә үлә агач.

      Була шундый мизгелләрем:

      Аһәң алып тәүге җырдан,

      Идел-йортның туфрагында

      Шул агачтай басып торам…

      Басып торам, әйтерсең лә

      Бу мизгелдә мин табигать:

      И табигать, аягүрә

      Үлә белү серен өйрәт!

      Өйрәт мине, –

      (Кешеләргә

      Аягүрә барсын җырым!) –

      Бу тормышның бераз гына

      Иркәләнгән төпчек улын!

      Декабрьгә кергәндә

      Табигатьнең төрле халәтенә

      Гаҗәпләнеп торам мин бәндә:

      Алды яңгыр кышның якасыннан,

      Декабрьгә кереп килгәндә.

      Кайтмас диеп гөман кылган идек,

      Килер язга кадәр хушлашып…

      Кузгалды да кинәт…

      Тынган җирнең

      Үзәгенә үтте ул шашып.

      Тишкәләде карны ядрә кебек,

      Яфракларны сазга манчыды;

      Үзәннәргә йөгереп төшәр өчен,

      Китәр өчен юллар арчыды.

      Исем китеп торам яңгырларга,

      Декабрьгә кереп килгәндә…

      …Безнең белән әле ниләр булмас,

      Ниләр булмас алгы көннәрдә?!

      Кем бәйрәме?

      Гөрли өйләр,

      Кемнең тәүге бәйрәме бу?

      Кайта җегәр,

      Кемнең салкын әйрәне бу?

      Башка китә,

      Кемнең әче балы икән?

      Бәйрәм итә,

      Кемнең тәүге ялы икән?

      Тыпырдауга

      Өрлекләре чыдасыннар, –

      Минем анда

      Бер сугылып чыгасым бар.

      Керәсем бар,

      Үземә дә бәйрәм җитә,

      Күрәсем бар:

      Кеше