Jinni detektiv. Kulgili detektiv. StaVl Zosimov Premudroslovskiy

ham yo’q.

      – Xo’sh, bu hal qilinishi mumkin. Hamma narsa byudjetni to’laydi. Agar biz burunni topsak.

      – Va agar biz uni topmasak?

      – Va agar biz uni topmasak, unda barcha xarajatlar sizdan olinadi.

      – Qanaqasiga?

      – Va shunday. Agar siz hali ham ahmoqona savollarni so’rasangiz, ishingizni yo’qotishingiz mumkin. Tushundingizmi?

      – To’g’ri, tushunarli. Qachon ketayapmiz?

      – Axmoq savol. Biz allaqachon u erda bo’lishimiz kerak. Endi ketamiz!

      – Va nima yaqinda? Men chamadonimni olmaganmidim?

      – Biz har doim bunga tayyor bo’lishimiz kerak. Siz qaerga ish topayotganingizni bilardingiz… Aytgancha, xuddi shu narsa…

      – Nima?

      – Men chamadonimni solmadim. Ha, biz ularga kerak emasmiz. Kelgandan keyin kerakli narsalarni sotib oling. Mening bank kartam bor.

      – Va agar pul etarli bo’lmasa?

      – U tashlaydi. – va yana uchastka militsioneri barmog’ini shiftga tekkizib qo’ydi va yalang’och uslubda stolga sakrab, hamkasbining burnining oldida oyog’ini qo’ydi. U oyoqqa turdi va stolni Arutundan stul tomon yo’nalgan holda kesib o’tdi. Ko’z yoshlar va chiqish uchun yo’lga tushdi.

      – Nima o’tiribsiz? keling! – va qo’lini silkitdi, – va go’yo Sankt-Peterburg bo’ylab sayyorani suzib o’tayotganday…

      Ular qo’rg’onni tark etishdi, faqat eshikka tebeşir yozib qo’yishdi:

      «Xavotir olmang. Biz Sankt-Peterburgga shoshilinch topshiriq bilan jo’nadik. Siz mendan Insefalate va Izya o’rnida qolasiz. Men!»

      Va pastki qismida yana bir yozuvga qo’shimcha:

      «Kechirasiz, Pupsik, men kerak bo’lganda qaytib kelaman! Sizning Flaa yurib ketayotganda. Meni kuting va men qaytib kelaman. Ehtimol bittasi…»

      Izya yozuvni o’qib chiqib, varaqqa otasi va Intsefalopatning yozuvlarini yozib, cho’ntagiga solib, eshikdan yozuvni artdi.

      – Xo’sh, eski echki, buni oldingiz. – Men mobil telefonimni olib, otamga SMS yubordim. Keyin u uyga kirib, xatni onasiga topshirdi. U o‘qidi va qisdi.

      Uni minib olsin. Biz uni almashtiramiz. Va otaning davomi haqida biron bir so’z. Tushundingizmi?

      – Albatta, onajon, men tushundim… Va keling, to’ng’izni direktordan olamiz, a? – deb taklif qildi u.

      – Siz kimsiz? Biz hamma narsani nizom va adolat asosida qilishimiz kerak.

      – Va u menga adolat bilan qichqiradi?

      – U direktor. U yaxshiroq biladi. Uning o’zi ham Xudo oldida oqlanadi.

      – Bu ofisda devorga osilgan odammi?

      – Deyarli. Uning o’rinbosari Temir Feliks osilgan. Xo’sh, uy vazifangizni bajaring.

      – Men qildim. Oyim, daryoga sayr qilsam bo’ladimi?

      – Boring, lekin kuchukchangizni eslang: cho’king, uyga kelmang Men seni o‘ldiraman… Tushundingizmi?

      – Ha. – Izzy baqirdi va eshik ortidan g’oyib bo’ldi…

      – U-u, – dedi Latviya kolxozining boshqaruvchisi, mehmonlarga yo’l berib, bosh chayqadi. – Vijdon yo’q, yuz rus emasligi aniq va generalning formasi kiyib olgan.

      – Va buning uchun ma’muriy jazo bor.. – Lvovda tug’ilgan serjant Golytko.

      – Mana, mening pasportim, Xarutun Karapetovich, qichqiriq bilan unga penta berdi. – Ruscha. Men rusman, mening!

      – Menga o’xshaydi, – qo’shimcha qildi Pent

      – Va men. – deb ko’zlarini suzib boqishdi kontroller.

      – Xo’sh, barchasi yaxshi. – Barg pasporti pentni talaffuz qildi, – garchi bir soniya bo’lsa ham, – peshanalari ostiga qaradi, – siz san’atkormisiz? – ko’p rangli ko’zlarga qarab, so’ng o’qishni quloqqa qaratdi, – yoki zofilmi?

      Ottilaning ko’zlari jingalak bo’lib, u Intsefalopatga boqib, jeldeldek qotib qoldi. Korpara qizarib ketdi.

      – Xo’sh, tikuv, sizda qaysi chorva mollari saqlanadi yoki uy sharoitida? – xizmatchi Xarutunga pasportni uzatdi.

      – Men qanday san’atkorman? Men Leningrad viloyati, Sokolov Oqim mahalliy qishloqning to’la vaqtli yordamchisi emasman.

      – Oh, jonim, bu erdan ket. – navbatchi taklif qildi.

      – Mana mening hujjatim.

      – Korparast, aytasizmi? – serjant yonoqlarini silab, og’ziga urug ’qo’ydi. – Xo’sh, siz bo’shsiz, va u men bilan birga keladi.

      – «Men bilan kel» degani nimani anglatadi? – choyshab achchiqlandi. – Endi xo’jayinimni chaqirsam bo’ladimi? U miyalaringizni o’rnatadi…

      – Siz qo’ng’iroq qilyapsiz, u erga mening idoramda qo’ng’iroq qilasiz va dastlab sizni qidirib topishga harakat qilaman, ehtimol siz chechen terrorchisiz yoki ota-onangizdan qochib ketgansiz. Qani, ketaylik. xizmatkor uni koyib yubordi va shunchaki silkitdi: yo kalçasi bilan, yoki bochkasi bilan Ottil unga temir yo’l qo’riqchi punktida hujum miltig’ini ishonib topshirdi. poezd stantsiyasi. Ansefalopat uning orqasidan ergashdi va hatto Ottila bilan birga o’t qo’yishni xohladi, xuddi Klopga o’xshab, darhol ustun orqasida g’oyib bo’ldi va Klopni bilmaslikka da’vo qildi.

      – Xarutun, Isoldega qo’ng’iroq qil, hujjatlarini olib kelsin! – qichqirdi Klop.

      «Va tezroq, – qo’shimcha qildi serjant, – aks holda u biz bilan uzoq vaqt qoladi».

      – Va qachon chiqadi? – deb so’radi Xarutun.

      – Qanday qilib insonni yaratish mumkin…

      – Uch kunmi? – chol jilmaydi.

      – Yoki uch yil. – javob qildi xizmatkor. – agar u rasmiylarga qarshilik qilmasa. – deb eshikni qarsillatib yopdi.

      Insefalopat chap qo’lining barmoqlari bilan ingichka iyagini quchoqladi va burnining ostiga suyanib, unga va uning xo’jayiniga mos keladigan topshiriqni bajarishga qaror qildi. U tezda bekatdan ko’chaga chiqdi va shu zahotiyoq to’xtadi.

      – Qayerga ketyapman? – deb so’radi Xarutun o’zidan.

      – Isolde, sen ahmoqsan. – istehzo bilan javob qildi ichki ovoz.

      – Demak, pul yo’qmi? Nimaga boraman?

      – Va siz, sevgilingiz uchun, qora jipda o’tirgan semiz odamdan o’g’irlanasiz.

      – Yo’q, men yuzimni uraman. Va kerak emas, men pent emasmanmi?!

      Xarutun o’zining ichki ovozi bilan maslahatlashganda, Klop maymunda o’tirganda kamtarona xayrlashdi.

      – Hey bum, yaxshi fart! – qichqirdi xizmatchi. Ottila jilmaydi va ko’zlarini ochdi. U og’zini artdi va og’zida xirillashni his qildi va til bilan tupurikni yig’ishga harakat qildi, ammo og’zida namlik yo’q edi va u hojatxonaga borishni so’radi.

      – Hamkasbim, hojatxonadan foydalanishim mumkinmi?

      Oqsoqollar xushmuomalalik bilan javob berishdi: – Bu mumkin, ammo agar siz yuvsangiz.

      – Nega? – Ottila g’azablandi, – men hibsga olinganman, lekin sizning ahvolingizda toza xonim bor va u polni yuvishi kerak.

      – Bunday achinarli uysiz odamlardan keyin dolnyakni yuvish kerakmi yoki yo’qmi. Xo’sh, qanday qilib?

      – Biror joyni yuvmayman! – Umuman aytganda Bedbug qat’iyan.

      – Xo’sh,