Ditectif Crazy. Ditectif doniol. StaVl Zosimov Premudroslovsky

byddai’n hedfan i mewn ac eistedd i lawr yn hwyr neu’n hwyrach.

      APULAZ 3

      Y bore wedyn, fe ddeffrodd Ottila o galon matiau rhwygo brigâd euogfarnwyr â chriw yn cynnwys: Llyffantod – fel fforman, Idot – heb ei fesur ochr-ochr a nain Klawka – sêr tîm.

      – Ble wnaethoch chi daflu’r bwrdd, ffwl? -Oral Idot, yn tyllu ei goes ag hoelen.

      – A beth, ydych chi’n gouging i mewn i beli? Mae hi’n hongian ar eich troed! – Llyffant wedi ymyrryd am y ddynes yn chwerthin.

      – Rydych chi, slefrod môr, yn marw. – Atebodd Idot yr hen ddyn, – a byddwch chi, yr hen wraig, yn dal i daflu’r bwrdd gyda’r ewinedd, byddaf yn ei roi yn yr asyn.

      – Edrychwch, peidiwch â thrafferthu â chnawdoliad, yn enwedig ar Zhabin! – y bas yn rhuthro i ffwrdd heb nain Klava.

      – Felly, euogfarnau, ein bod ni’n sgrechian, ond does dim ymladd? – Gofynnodd Ottila, gan wenu’n drwsiadus, pwy aeth allan ar y porth.

      – Do, fe wasgarodd y ffwl hwn yr hen fyrddau, a phiciais fy nghoes. – Aeth Idot yn fwy cymedrol.

      – Angen gofalus. Yma a fy mhlant yn cerdded.

      – A beth, mae Sarah eisoes yn cerdded? – Llawenhaodd Mam-gu Clavka. – a sut mae ei beichiogrwydd yn mynd? heb roi genedigaeth eto?

      – Yn anffodus, dim ond mewn breuddwyd y mae’n mynd. – roedd y perchennog yn isel ei ysbryd ac fe gafodd ei synnu ar unwaith oherwydd y gair «beichiog». – Beth ddywedoch chi?

      – Esgusodwch fi, os gwelwch yn dda, ond a yw’n llawenydd?! – ymddiheurodd yr hen wraig yn gymedrol.

      – Dewch ymlaen, eisoes wedi ymddiswyddo. Mae hi dan oruchwyliaeth Dr. Smertiev, athro o St Petersburg. «Ond dwi ddim yn deall…» a thorrodd Ottila i ffwrdd mewn pryd.

      – Gan bwy sy’n feichiog? blurted yr hen wraig allan.

      – Sut ydych chi’n gwybod am feichiogrwydd? – gofynnodd bug.

      – Felly mae’r pentref cyfan yn gwybod ac yn gwybod gan bwy. meddai’r nain yn hyderus.

      – A chan bwy? gofynnodd y Llyffant, gan rwygo’r bwrdd o’r wal.

      – Felly onid ydych chi’n chwaethus neu beth? – synnodd y nain.

      – Felly peidiwch â Tomi, dywedwch yr enw, chwaer, enw, atebodd yr hen ddyn.

      – Felly eich mab, Izzy. – Siawns nad adroddodd yr hen wraig mewn llais.

      – Wps, dim cachu i chi’ch hun, jôc! – am yr Idot moel.

      – Ac rydych chi’n dawel ar y cyfan, dioddefwr erthyliad. – daeth y nain dros y plentyn.

      – Tawel! – Cafodd Bedbug sioc. – pam wnaethoch chi, nain Clavka, gael hyn? Pwy ddywedodd y heresi hon wrthych chi? – Aeth Ottila yn ddiflas ac yn tywyllu, gan ei fod yn groen tywyll.

      Roedd y bysellfwrdd yn anniben a dechreuodd edrych yn waeth, ugain mlynedd yn hŷn na’i saith deg mlynedd.

      – Wel, dwi’n credu hynny, – clavored Klavka a newid mynegiant ei hwyneb, a dechrau edrych fel merch dair ar ddeg oed a edrychodd yn y drych ar ôl colli cydwybod. Tynnwyd ei chroen i fyny a dim ond ceg heb ddannedd y datgelwyd ei realiti, lle mai dim ond un oedd yn glynu allan yn ddu fel glo, dant a bonion heb eu gorffen gan bydredd yn sownd allan. – O’r holl wrywod, dim ond Izya a ymwelodd â hi… a chi? – tagodd y nain. – ond ti yw ei thad! Rwy’n credu hynny.

      – Yn y toiled byddwch chi’n meddwl, ond yma, dewch ymlaen, Pasha. – Cyrhaeddodd Idot, – Beth ydych chi’n gyrru dyn i mewn i baent? Ydych chi am fynd ar y teledu? Synhwyro! Brawd wedi treisio chwaer ac wedi ei geni yn ddyn dynol? Ie, byddwch yn marw cyn bo hir na bydd rhywun yn talu sylw iddo.

      – Neu efallai mai chi yw ei dad? – gyda nain Klavka yn faleisus.

      – Pwy, y swyddog ardal, neu beth? Rydych chi’n gyrru, hen fenyw. – a thaflodd Idot ddarn o dail a ganfuwyd iddo.

      – Eich bod wedi gyrru’r gwyddau. Mae hyn, yn fy marn i, yn ymwneud ag embryo Sarah, ac nid mam y gwely. – esboniodd y nain.

      – Yn gyntaf, nid embryo, ond embryo. Rydych chi’n esgor ar greadur di-ymennydd. Ac mae gan berson embryo. Roedd angen astudio yn yr ysgol … – Roedd Toad yn datgan ac yn edrych ar bob ochr yn Idot.

      – Ac yn ail? – roedd y fam-gu yn cofio.

      – Ac yn ail.. – a throdd yr Hen Ddyn ei lygaid at Klop, ond nid oedd hynny yn unman. – A ble mae Bedbug? gofynnodd Keyboard.

      – Newydd fod yma. – shrugged y nain.

      – Do, fe ollyngodd. Pwy sy’n falch pan maen nhw’n siarad amdanoch chi. Beth sydd yna: yn ail? Gofynnodd Idot.

      – Felly y mae. Ohhh?! – Rhywbeth a synnodd y Llyffant. – Fe wnes i ddod o hyd i dwll yn y wal.

      – Ble? – gofynnodd Idot ac aeth i’r Llyffant yn ddwfn i’r ysgubor.

      Roedd twll yn y wal a oedd yn edrych fel ffwrnais yn dda. Y cyfan mewn huddygl a bwledi.

      – Ie, hen stôf yw hon… Neu efallai bod y trysor wedi’i gladdu ynddo? – roedd yr hen wraig yn llawenhau ac yn tybio ei gwedd wreiddiol o’i hoedran. Rhoddodd y llyffant ei law yn y twll.

      – Neu fagl o lygod mawr. Hehe. – Idot pinned.

      – Nid wyf yn ofni marwolaeth. – A phlymiodd y Llyffant ei law i’r penelin yn ddwfn.

      Yn sydyn dechreuodd rhywbeth rydu.

      – Ahhhh!!! yelled yr hen ddyn a cheisio tynnu ei law allan.

      – Beth,.. trap? – dringodd y fam-gu i mewn. Llyffantod yn chwyddo. Mae’r llaw yn sownd. Gollyngodd chwys o dalcen Toad ac roedd ei lygaid cynddeiriog fel dyn yn boddi yn y ddau funud olaf.

      Ar ôl eiliad, dirgrynnodd y llaw eto, cymaint fel bod bochau ei lyffant wedi ysgwyd ac yn sydyn tynnodd ei law allan. Cafodd mam sych o gath wen farw ei chlampio yn y brwsh.

      – Wo, oes gen i aelod! – synnu’r Llyffant a dal allan, gan bryfocio wyneb y corff, i wyneb di-flewyn-ar-dafod Claudia.

      – Woah prynu! – fe wthiodd y fam-gu ac, ar ôl neidio ar gefn y cefn, ymgartrefodd ar ei chefn aruthrol yn syth ar hoelen o faint cant a hanner mewn milimetrau, gan glynu allan o’r bwrdd ei bod wedi taflu ei hun yn gynharach. Mewn goiter, anadl yn llawn…

      – Ha, beth ddywedais i?! bydd yr asyn hwnnw’n eich rhoi chi ar y cyfrif. – cyhuddo Idot.

      Ac i eiriau cyfeillgar Idotov, cyfarthodd y fam-gu wrth yr hen wddf.

      – Mynd i’r fferm, i ddal neiniau. – aeth yr hen wraig yn flin ac, wrth godi ei phen-ôl clwyfedig chwith, rhwygo’r bwrdd hoeliedig i’r corff. Roedd yr hoelen yn rhydlyd a chydag arwyneb rhychog fel llif. Gwaed yn diferu o’r diwedd. Archwiliodd y bysellfwrdd ef o bob ochr a, gan deimlo poen, yelled yn dreisgar.

      – Beth wyt ti’n chwerthin amdano, bastard? – sobrodd a thaflu’r bwrdd gydag hoelen waedlyd yn Idot. Daeth o hyd iddo a dechrau rhedeg i ffwrdd. Hedfanodd y briciau a lansiwyd i’r llwybr. Mae un o’r cerrig yn taro ongl yng nghefn pen plentyn. Syrthiodd a phlycio.

      – Ydych chi’n gyrru? – Llyffant ofnus.

      – Ni fydd unrhyw beth yn marw. – tawelodd y nain Klavka i lawr ac eneinio’r clwyf â phoer. Yn ddiweddarach cododd Idot yn siglo a gwrcwd wrth ei ochr, gan ddal man dolurus gyda’i ddwy law.

      – Fe’ch cleciaf. – Cododd Idot i lawr ei lais.

      – O? Gwyliwch ef! Mae ganddi fwndel o burlap yn ei bol. – Tynnodd y llyffant y bwndel hwn o stumog y gath a’i ddangos i bawb.

      – Trowch