À U GIORNU. Verità umoristica. СтаВл Зосимов Премудрословски

Читать онлайн.
Название À U GIORNU. Verità umoristica
Автор произведения СтаВл Зосимов Премудрословски
Жанр Приключения: прочее
Серия
Издательство Приключения: прочее
Год выпуска 0
isbn 9785005095565



Скачать книгу

sottu un recintu portatile, è eiu, cun centu e tredici chilogrammi, aghju attraversatu u turnastile, arrampicatu in una dita densa à un magre studiente magre, più precisamente di i so nastri elastici, affinchendu in u spaziu di passi in movimentu è di barre orizzontali. A ragazza hà sbuffatu tandramentu quand’ellu l’imbottiva più duru cù u mo “tornavitariu” si scusò è corse, persa in a folla. Quì davanti à u lobby di u metro chì avemu scontru. Dopu à aspettà u trenu, simu pressi in un carru pienu di cramponi è…

      Tarzan hà gridatu in tutta a vittura da l’altru finale:

      – Svegliate quandu ghjunghjemu!!! – Hà cullatu versu i sedi è scacciava insensamente i dirigenti è i dirigenti assestati. Obmaterilli è andò in lettu. E persone si sò resentite in silenziu è cun pacienza. True, dui giovani vulianu guarì u melone, ma unu fermò l’ochji subitu è impiccatu da a folla. Sò solu chì Tarzan hà avutu da parechji anni in famiglia in a zona cun un ex monacu tibetanu, un spertu in arti marziali.

      Aghjunghjendu à a piazza Sennaya, avaremu nantu à a scala meccanica. Qualchidunu s’alluntò daretu, chjappò Tarzan à u coccyx è s’hè alluntanatu, dimustrendu chì i San Petesburghi, chì ùn eranu micca cundannati, ùn sò micca fagoti, ùn ci sò sempre eroi di u Neva è solu ùn anu rinunziatu. Tarzan, puru siddu lucale, hà silenziatu u fighjà.

      Salendu in u scalu, senza nunda di fà, Tarzan hà procedutu à scuffà l’Umananoide cum’è un cucciolo. Sbattulò, smintu, è, risistendu, era in furia.

      – Detala, Tarzan! – curreghjendu u so cappellu, criatu Lech. – finisci!!

      Tarzan si ferma temporaneamente, è l’Umananoide, apprufittendu di u mumentu, si turcò u cappellu è si pigliò, hà cuminciatu à sfraccià publicamente i pidocchi. Tarzan ùn li piacia micca questu, è ancu i pedoni chì stavanu è arrubanu nantu à l’escalatori.

      – Chì stai, allevatu, disgraziate ci?? si urlava à tuttu u metro è cuntinuava à scuzzulà u Humanoide. Lyokha ùn l’ha pussutu stà è hà imbuttatu u “conigliu scimio”, si mischjò è cascò nantu à u culo, spruchjendu i passageri innocenti in piedi. Da u latu di a caduta indignazione di folla seguita. A causa di Tarzan, tutti stavanu à a diritta, è dopu à a sinistra, cuminciaru à cascà. E solu un scalu da u manager di escalator salvatu da ferite, ma hà aumentatu a forza di u vaghjimu. Un munzeddu di picculi era digià visibule sottu.

      Da u metro avemu ridiculu, è Tarzan cun u fingal.

      – Bon, induve hè u to kushu-wushu? dumandò l’Humanoid. – chì, schmuck, hà capitu?

      – Ferma, bastardu. – gridò Tarzan, appiccendu a neve à l’ochju. – Hè megliu andà in portu.

      – Amatori, a chiesa hè luntanu? Aghju dumandatu.

      – Fora. Blue brilla, vedi a cupola? – hà dimustratu Lyokha.

      – Ebbè, ai diavuli cun sè stessi, quantu di più per tagliallu?! – I sò stati suspresu di vede a distanza da noi à ella, cum’è di Pechino.

      – Nunda, ci vole à piglià u trineu da u zitellu, è u freak vi hà da piglià. – impittatu Tarzan.

      – sì un freak sì!! – Lech hà sbuffatu è cusì causatu una rivolta di Tarzan.

      – Hai sempre quì? Avete compru vinu?

      – È per chì?! si dumandò l’umanoide, sbulicendu i so ochji di ratti.

      – In u to culo! Si ne era andatu, cane stinkante!! – hà urdinatu Tarzan.

      – Chì ci urli, què?! – hà offesu Lyokha.

      Onestamente, se aghju avutu soldi, mi daria à ellu, ma tali era solu osservatu in l’Umananoide. Sempre hà avutu soldi. Solu hà pensatu chì ùn sapemu micca, è hà pensatu chì sapemu, postu chì eramu sempre daretu à ellu.

      Dopu avè bevutu una buttiglia di portu, Lech si congelò è trudò dopu. Andendu nantu à u trotu drittu, ùn eramu più preoccupatu.

      – Vergogna! – sintemu una voce alta, vechja. Si vultò è vide à Lech chì stava, chì stava simplemente scrivendu in mezzu à a vallata, senza dà attenzione à i passanti. È solu a vechja nanna zingana li fece una rimarche. Rispunniu in modu sfarente. Lu tirò l’apertura sovietica da turnà è senza ammuccià vergogna, è senza mancu piantà per sguassala, a pigliò da u collu è facse una ondulazione da l’apertura.

      – Ora, vechju, mi stancerà l’ochju.

      – Lyoha, frenu. Sò un stupidu? – l’emu arrestatu.

      – È tù cun ellu?! Bisogna à sparà!! – fughjendusi da i pazzi sbagliati di l’umanoide, a vechja gridò, scappendu a fughje.

      – Hè necessariu di sparalle. – è l’avemu pigliatu à Lyokha da l’arpa è avemu purtatu circa cinque metri, l’abbandunamu in una neve per rinfriscà. Dopu avè fumatu, continuemu.

      Dopu avè scumpattu i principianti zingari è e donne anziane in a chjesa, mettimu Leha cù u cappellu à l’entrata di u portico, è andemu, cum’ellu era dettu, à u tempiu per pricà à Diu, perch’elli arrubbessinu di più. Creia, è noi piccatu. Avemu intrutu in u locu è noi pusamu nantu à i banchi dormendu. Cumminciava caldu.

      Ùn sò micca quant’ellu ci scundiscenu, ma Lech ci hà svegliatu cù cura.

      – Stasyan, Tarzana!

      – Scappate di mè, Satana!!

      nota 14

      Sottu Cantina

      – Bon, allora? Andarà questu giardinu?

      – Dannatu, ci hè una piscina.

      – Pè.., è vitture intornu.

      – Voi, Dan bazare, chì ci hè un locu?

      – Muuu. – disse Denis. – Aspetta, nò?! Quì!.. Sottu!!. Aghju vissutu in ella per sei mesi!!!

      Ci vultemu versu ellu.

      Dopu falò da u cartulinu falendu per i scalini di u veranda di u sotano, da a sinistra avemu vistu un ghiaia è un terzu di a porta chì li appiccicava, apparentemente, l’entrata à u sotano.

      – Da caccià!! Eiu urlu à un zingaru. Famosu u scuppiò di manera famosa, a porta s’hà lampata cun un gridu. U zingaru entrava ind’è a porta.

      – Oh, picciottu, ma a merda flotta quì?! – i zingari eranu spavuti è, sfracellendu annantu à l’acqua, sò vultati à noi.

      – Chì hè, crescente? – dumandò Dan.

      – Andate quì è quì nantu à l’isula bem un beie. A luce falà da l’apertura è ùn ci hè nimu. (Hè à dì, cops). – Aghju decisu è pigliatu una buttiglia di portu. Abrendu in un cercolu cù i me denti, l’aghju mandatu à un amicu. Vogliu nutà chì solu i cumunisti, i pulizzeri, i militari è l’alloghji anu u dirittu di chjamà veramente unu “cumunu!” E què: e cose sò liberi; cibo in latte o alimentazione, ancu gratis; abitazione in sotini è atticuli, di novu gratuiti. Chì ùn hè micca u cumunisimu?! In corta, u mo amicu accettò l’offerta da mè cun piacè. Aghju apertu una altra buttiglia di portu è l’aghju offruta à Dan è u terzu, apertura, aghju trascinatu a zingara. Sò cascati in cunfusione, è aghju pigliatu un vetru dispostu è l’aghju introduttu in u centru di a folla.

      – Che, cacciatu? Pour?! – aghju surrisu. I trè abbandunavammi in un mumentu è di novu cadunu in cunfusione, fighjandami intensamente.

      – Chì stai mirando? Un beie! Suggerì è beie un biccheri. U silenziu hè statu rottu da u cumpensu incomprensibile.

      – E questu hè ancu micca un’isula, ma questu wh-how-it?

      – Ass. –