OP DE DAG. Humoristische waarheid. СтаВл Зосимов Премудрословски

reet! Ging weg, stinkende hond!! – bestelde Tarzan.

      – Waarom schreeuw je dat?! – beledigde Lyokha.

      Eerlijk gezegd, als ik geld had, zou ik het aan hem geven, maar dat werd alleen waargenomen in de Humanoid. Hij had altijd geld. Alleen hij dacht dat we het niet weten, en we dachten dat we het weten, omdat we altijd achter hem stonden.

      Na een fles port te hebben gedronken, bevroor Lech en sjokte ons achterna. We gingen het rechte trottoir op en maakten ons geen zorgen meer.

      – Schaamteloos!! – we hoorden een luide, oude stem. Draaide zich om en zag Lech staan, die gewoon in het midden van het trottoir schreef en geen aandacht schonk aan voorbijgangers. En alleen de oude zigeunergrootmoeder maakte een opmerking tegen hem. Hij reageerde anders. Hij trok de Sovjet-opener van dienst en zonder schaamte te verbergen, en zonder zelfs maar te stoppen om hem te legen, greep hij bij de kraag en zwaaide met de opener.

      – Op dit moment, oude, zal ik mijn ogen uitsteken.

      – Lyoha, remmen. Ben je een dwaas? – we stopten hem.

      – En jij met hem?! Je moet schieten!! – ontsnappend van de ruige poten van de Humanoid, schreeuwde de oude vrouw en rende weg.

      – Het is noodzakelijk om op je te schieten. – en we grepen Lyokha bij de oksel en droegen ongeveer vijf meter, gooiden hem in een sneeuwjacht om af te koelen. Na het roken gingen we verder.

      Nadat we de zigeunerbedelaars en oude vrouwen in de kerk hadden verspreid, zetten we Leha met zijn hoed af bij de ingang van de veranda en gingen we, zoals hem werd verteld, naar de tempel om tot God te bidden, zodat ze meer zouden gooien. Hij geloofde en wij hebben gezondigd. We gingen naar binnen en zaten op de banken te slapen. Het handelde warm.

      Ik weet niet hoeveel we ons verslapen hebben, maar Lech heeft ons voorzichtig wakker gemaakt.

      – Stasyan, Tarzana!

      – Ga bij me vandaan, Satan!!

      noot VIERDE

      Kelder kelder

      – Wel dan? Zal deze tuin gaan?

      – Verdomme, er is een zwembad.

      – Nou …, en auto’s in de buurt.

      – Jij, Dan Bazaar, dat er een plaats is?

      – Muuu. – zei Denis. – wacht, hè?! Daar! … Kelder!!. Ik heb er zes maanden gewoond!!!

      We keerden ons naar hem toe.

      Nadat we door het karton de trappen van de kelderveranda waren afgedaald, zagen we aan de linkerkant een deurpost en een derde van de deur die erop leek te hangen, blijkbaar de ingang naar de kelder.

      – Doe het af!! Ik schreeuwde tegen een zigeuner. Hij trok haar beroemd weg, de deur viel met een brul weg. De zigeuner stapte door de deuropening.

      – Oh-boy, maar shit zweeft hier?! – de zigeuners waren bang en kwamen, opspattend op het water, terug naar ons.

      – Wat is het, stijgende? – vroeg Dan.

      – Kom op en hier op het eiland drinken we wat. Licht valt uit de opening en er is niemand. (Dat wil zeggen, politie). – Ik besloot en nam een fles port. Ik opende het in een cirkel met mijn tanden en gaf het aan een vriend. Ik wil opmerken dat alleen communisten, politie, militairen en daklozen het recht hebben elkaar echt “kameraad!” Te noemen. Daarom zijn daklozen de enige sociale lagen van de bevolking die het communisme hebben bereikt. En wat: dingen zijn gratis; voedsel in vuilnisbakken of voeder, ook gratis; huisvesting in kelders en zolders, opnieuw gratis. Wat is geen communisme?! Kortom, mijn vriend accepteerde het aanbod van mij met plezier. Ik opende nog een fles port en bood die aan Dan aan, en de derde, die open ging, gaf ik de zigeuner. Ze raakten in verwarring en ik haalde een wegwerpglas tevoorschijn en introduceerde het in het midden van de menigte.

      – Che, uitgebroed? Giet?! – Ik glimlachte. Ze schonken me alle drie tegelijk in en vielen opnieuw in verwarring en staarden me aandachtig aan.

      – Waar kijk je naar? Drink iets! Ik stelde voor en dronk een glas. De stilte werd verbroken door de onbegrijpelijke kameraad.

      – En dit is niet eens een eiland, maar deze wh-how-it?

      – Ass. – Zigeuners bevestigd.

      – Ja… nee, wel-wel-wel-middag-wel-middag,..

      – Nou, nou?

      – P-schiereiland, idioot. – gecorrigeerd met een spot van Dan.

      – ja. Gypsy gypsy, wat ben je aan het doen? – Kameraad wendde zijn aandacht af.

      – Kuz Jabere, Vishma.

      – En in het Russisch? Vroeg ik.

      – In het Russisch niet vertalen.

      – Kijk, verdreef de minuut stilte en stak de vinger van één hand uit, kameraad en de andere hield, een vuist dichtklevend met kleren, de zigeuner hief toen een golf naar zichzelf op, waardoor alles drijvend bewoog. Cirkels verschenen op het water uit de kolom op de richel van de kelderruimte, verlicht in volledige schemering, daarna een armoedig kaal hoofd en een gezwollen snuit van een vrouw. En dit alles is niet zo overhaast.

      – Nou ja, naar de hel?! – Verrast zonder stotteren Kameraad.

      – Ga hier weg!! – stond Dan op met een bubbel wijn.

      – Oh dag, een lijk!! – De zigeuner sprong eruit en liet zijn fles vallen, die voor de Ulka. – Oh-gevecht, mompelaar!! – hij was nog banger en hief een bubbel op.

      – Ja, een lijk. – Ik steunde kalm.

      We gingen door met de drank op een andere plaats.

      Een week is verstreken. Op een stoep bij het metrostation Alexander Nevsky Lavra reed de Cop Bubo binnen, stopte ver van ons en twee bewakers kwamen eruit en liepen naar ons toe, nou ja, heel langzaam. We dronken in de kolom van het Moscow Hotel. We hadden een keuze: ofwel alcohol drinken verdund met heilig water uit de Lavra, maar in de handen van gerechtigheid vallen; of in verschillende richtingen breken, maar niet mollig maken en hun toestand niet normaal maken. Ik en een paar kameraden gingen een beetje verder aan weerszijden, verspreid en verspreiden het zicht op de menigte.

      Ze namen Big Seryoga met een zwart oog, waarvan de onderste oogleden op een schaamlippen leken. En zijn drinkende metgezellen. De reden was, zoals later bleek: het verwijderen van het lijk uit de kelder, waar we eerder hadden geprobeerd te mollig. Het lijk, zo blijkt na ons vertrek, heeft op zijn beurt een wekelijkse halve cirkel gemaakt, vastgehouden aan het werk van de verwarmingsleiding met een diameter van tweehonderd millimeter elk, een rigide paar bundels en gewikkeld in jute, en glasvezel…

      Een jonge niet-lokale student, geschopt aan de vooravond van een drank uit een studentenflat, klom in de diepten van de kelder op een schoolbord dat door iemand werd gegooid en maakte zijn voeten nat en sprong op een pijp, en de golf werd geagiteerd. De man, niet gewend aan de vloer met somber licht, viel hij dronken opzij op de verwarmingsinstallatie en snurkte. Vlakbij haastte een drijvend lijk zich en zwom de dichte vlakte in. Aanraken van het stuitje van de jongen, neus. Het lijk bevroor. “S Ochtends belette een dikke lichtstraal de man niet om uit te rusten. Hij haalde de verloren dagen van slapeloosheid in.