OP DE DAG. Humoristische waarheid. СтаВл Зосимов Премудрословски

de mensen, om niet te razen en niet om voedsel te vragen. Alles veranderen. En geloof is twijfel en kennis, en fanatisme staat voor elkaar. Zoals een orthodox zei: de orthodoxen zijn geen christenen, maar de Alahakbar moet iedereen doden. Kortom, Gods werk, dit is een persoonlijke zaak. We zaten in het Lavra-bos, in de winter was ik bang en probeerde ik een vreugdevuur te smelten uit bevroren houtblokken opgeslagen door monniken voor kritieke dagen, en ze hebben stadsverwarming. En waarom verdrinken? En dan, om het hete te proeven. In een dakloos leven ontbreekt een warme maaltijd erg, vooral in de winter. Worsten, kant-en-klaargerechten en andere fastfoodproducten zijn lang saai geworden. Maar het belangrijkste was de toekomst. Later kwam Lech naar voren, bijgenaamd de Humanoid. De districtspolitieagent stond hem toe om te roken toen hij twaalf jaar oud was, omdat zijn moeder gek was geworden van reten.

      – De groei kwam niet uit, dus rook. zei hij tegen de Humanoid, die er trots op was als een communistische orde in de Sovjettijd. Hij werd uit een kostschool voor idioten geschopt omdat hij een lerares had verkracht en zij stopte. Zei net:

      – Ik zal doden als je niet geeft!! – hij gaf angst voor haar leven. Hoewel ze nog twee langer was, waren haar tanden drie kleiner dan zijn slagtanden.

      – Heb je alcohol gekregen? Vroeg ik.

      – ja. antwoordde hij en ging zitten bij het vuur, dat nauwelijks brandde, maar. Tarzan bewees opnieuw zijn bijnaam. Toch heb ik deze bevroren houtblokken aangestoken. Hij is een ervaren gevangene, negentien jaar gevangenisstraf achter hem, vertrok in Sovdep en ging de democratie in, ze schreven hem uit de hut en hielpen zijn moeder met opruimen, zodra ze het appartement waar hij opgroeide, verkochten en zijn hele leven in de zone leefden. Hij was cool, werd dieven en vrijgelaten als een bedelaar, maar bij het zien zei hij dat niet. Hij veranderde in een professor-zakenman, zette zelfs een geschikte bril op en verborg de tatoeages aan zijn handen met lederen handschoenen en kocht niets, God kreeg alles. Hij woonde op straat en stopte al het geld dat hij had ontvangen door afpersing te bedriegen in een hostel. Dus hij was een sensuele man en gaf de voorkeur aan zakelijke onderhandelingen in plaats van gevechten.

      Vika, de enige vrouwelijke zwerver onder ons, is jong en al een beetje opgezwollen door dagelijks meth te drinken. Ze woonde in Estland, in een adellijke rijke familie. Nadat ze met succes was getrouwd en met haar man in Pskov naar haar oom verhuisde, waar haar man zijn oom vermoordde, verkochten ze zijn hut, maar ze ontving geen geld en ging op weg naar St. Petersburg. Ik arriveerde in de zomer en ging het verder begrijpen, maar nationale discriminatie overleefde haar van het paneel en zij voegde zich bij ons via Tarzan. Ze dronk en verloor haar presentatie. Toegegeven, ze was nog steeds gegeven voor de service, maar zeer dronken klanten, en dan slechts een halve dollar en niet meer.

      Dima, het volgende element van onze groep droeg, reed – Churka. Hij zag eruit als gerookt spek, verdiende strikt geld in kerken. Ik ging met een rugzak en zei dat hij naar huis naar Kazachstan wilde gaan. En dit gebeurt al twaalf jaar. Hij gaf de helft van zijn geld aan zichzelf uit en de helft aan een hostel.

      En meer over Lyokha. Lyokha was een idioot voor honing. Hij droeg een domme kaart en een kaart: een zwarte klimopjas in het ellebooggebied dat bij de naden was gescheurd en een lichtgrijze laag was zichtbaar, die zijn uiterlijk vernederde naar de toestand van een charomyga. Zijn pluche lichte hoed leek op een guerrilla. Het enige dat ontbrak was een rood lint op het vizier zoals de guerrilla’s, maar het werd vervangen door vlekken van blauwe verf. Ze was ook zichtbaar op de vingers van zijn handen en wangen, die hij krabde toen de verf blijkbaar nog niet was opgedroogd. En hij werd vies aan de vooravond van de ochtend, toen we hem in de metro ontmoetten. Hij verklaarde dit door het feit dat de bewakers met de metro hem vroegen om een triplexrand te schilderen nabij een straatboom, ingesteld op oudejaarsavond voor vijftig roebel. Maar hij stemde in met deze onderneming, maar er werden geen borstels gevonden en Lech gebruikte een schoenborstel en krabde aan zijn wangen omdat ze krabden, en zijn hoed was met geschilderde handen geklemd omdat luizen een hoofd verstopten dat niet groter is dan het hoofd van een kat in diameter en dit is niet grappig. “S Avonds blies een sneeuwstorm de boom. Maar Lyokha was een moeilijke idioot, en bio-terroristische neigingen, meer bepaald, toen hij om geld vroeg voor brood, nee, niet zo. Toen hij overal op straat om brood schreeuwde, schuwden velen eenvoudig van hem weg, en toen, een handvol luizen scheppend onder zijn arm of van zijn hoofd en andere plaatsen, gooide hij ze eruit, stilletjes naar de nek van het slachtoffer rennend, die hebzuchtige vrouwen bleken te zijn nieuwe Russen en verschillende nationaliteiten. En hij lachte stiekem en vervloekte hen gedurende vier generaties. Dat was Lech. Toen stelde hij voor dat we ‘s avonds naar de Nikolaev-kerk, gelegen nabij het Sennaya-plein, gaan en geld scheren.

      Natuurlijk zijn Churka en Vika afgeweken van het voorgestelde, zeggen ze, een leeg idee. Dima ging naar Kukuyevo naar zijn landgenoot en Vika schikte een fles wijn met de dove Kostya, die echt zonder oor was, ze sneden hem af in Tsjetsjenië en doodden hem niet, maar dat is een ander verhaal.

      Nadat we hadden gegeten in het koude warme voedsel dat in de frisse lucht en in het centrum van de metropool was gekookt, en het met alcohol dronken, gingen we door met ons bedrijf als bijen. Er was geld in de metro en we moesten over de barrières springen. Lyokha, niet rijk aan groei, liep rustig onder het tourniquet door, lichtjes buigend. Tarzan kroop onder een draagbaar hek en ik, met mijn honderddertien kilogram, ging door de tourniquet, klampte me in een dichte lies vast aan een lopende slanke dunne student, of liever aan haar elastische billen, waardoor ik in de ruimte van bewegende stappen en horizontale balken viel. Het meisje hapte teder toen ik haar harder duwde met mijn “schroevendraaier”, mijn excuses aangeboden en wegliep, verdwaald in de menigte. Beneden in de lobby van de metro hebben we elkaar ontmoet. Na het wachten op de trein, reden we in een rijtuig vol stijgijzers en…

      Tarzan schreeuwde naar de hele auto vanaf de andere kant:

      – Word wakker als we aankomen!!! – klom op de stoelen en gooide brutaal de zittende bedienden en managers weg. Verover ze en ging naar bed. Mensen zaten stil en geduldig. Toegegeven, twee jonge mensen wilden de meloen genezen, maar een van hen sloot zijn ogen in een oogwenk en hing onder druk van de menigte. Het is alleen zo dat Tarzan al enkele jaren familie was in de zone met een voormalige Tibetaanse monnik, een expert in vechtsporten.

      Bij het bereiken van het Sennaya-plein haastten we ons naar de roltrap. Iemand rende achter hem aan, schopte Tarzan tegen het stuitbeen en rende weg, waaruit bleek dat de St. Petersburgers, die niet veroordeeld waren, helemaal geen flikker waren, er waren nog steeds helden van de Neva en gaven gewoon niet op. Tarzan, hoewel lokaal, keek hem zwijgend aan.

      Tarzan ging op de roltrap staan en hoefde niets te doen, waarna hij als een puppy over de Humanoid schoof. Hij brak, beet, en verzette zich boos.

      – Stop ermee, Tarzan! – zijn hoed corrigerend, gromde Lech. – finish!!

      Tarzan stopte tijdelijk en de Humanoïde profiteerde van het moment, draaide zijn hoed op zichzelf en nam hem af, en begon luizen publiekelijk te verpletteren. Tarzan vond dit niet leuk, evenals voetgangers die op de roltrap stonden en rollen.

      – Wat ben je, vee, ons te schande?? hij schreeuwde tegen de hele metro en bleef de Humanoid schudden. Lyokha kon het niet uitstaan en duwde het ‘apenkonijn’, hij struikelde en viel op zijn kont en kneep in de onschuldige staande passagiers. Van de kant van de vallende menigte volgde verontwaardiging. Door Tarzan begon iedereen die aan de rechterkant en vervolgens aan de linkerkant stond te vallen. En alleen een stop door de roltrapmanager gered van verwondingen, maar verhoogde de kracht van de val. Een hoop kleine was al zichtbaar hieronder.

      Vanuit de metro werden we belachelijk gemaakt en Tarzan met een vinger.

      – Nou, waar is je kushu-wushu? vroeg de Humanoid. – wat, schmuck, heb je het?

      – Zwijg, klootzak. – snauwde Tarzan en bracht sneeuw op zijn oog aan. – Ga maar een poort halen.

      – Liefhebbers, is de kerk ver? Vroeg ik.

      – Uit. Blauw gloeit, zie je de koepel? – liet Lyokha zien.

      – Nou, in godsnaam met jezelf, hoeveel meer om het te snijden?! – Ik was verrast om de afstand van ons tot haar te zien, evenals van Beijing.

      – Niets, je moet de slee van het kind nemen, en de