бойкі і карыстаўся сярод блатных асаблівым аўтарытэтам. Мяне называлі без вежавым і спрачацца часам не вырашаліся. Карацей кажучы, са мной не звязваліся і я, выслухаўшы Серафіма і Фіёна, якія ведалі аб маім аўтарытэце рэальна, а не па чутках, з нагоды зносін і заробку, прадбачліва пагадзіўся. Сутнасць заключалася ў тым, што я быў свайго роду кошелёк-ахоўнік. Яны, у вопратцы падрасніку, заходзілі ў любой краме прапаноўвалі памаліцца за здароўе родных, напярэдадні, нібыта, ад'язджаючы ў нейкія Пскоўскія пячоры. Адно імя варта было зноў у суме дваццаці рублёвая. Грошы перадаваліся мне, а квіткі, узятыя ў Казанскім саборы, спальваліся пад іх малебен. Я быў, у адрозненне ад іх, апрануты ў грамадзянскую вопратку, але з барадой. Гэта рабілася на выпадак, калі мянты хапнуць нас, то я па тыпу левы, а ў іх у наяўнасць не капейкі. І ўсё ішло выдатна. У дзень мы «секлі», гэта значыць, атрымлівалі проста так, не па адной тысячы рублёў і пасля працы блукалі па карчмах, дзе разлівалі па сто грам, нажираясь да свінячаму выгляду. І цягнуліся да сябе ў келию, семінарскай інтэрната, пры Аляксандра-Неўскай лаўры, сытыя і п'яныя, задаволеныя і стомленыя, ад пройдённого дня, але дарога дадому была і небяспечная, і цяжкая. Прачыналіся па-рознаму, бывала і ў выцвярэзніку. І вось ізноў нас вязуць ўжо ладна п'яных ў аддзяленне міліцыі. Фіёна зусім окосел. Ўбачацца ён быў хударлявы, вельмі добры, начытаным і наіўны. Выраз твару, асабліва п'янага, было падобным на аблічча тупарылага барана з касымі вачыма. Серафім, наадварот, быў раскосымі і тоўсты, як свіння, прагны і хітры. Пастаянна даводзілася яго абшукваць, аж да анальнага адтуліны, дзе хаваюць звычайна гераін, какаін і траўку. Праўда ў анальную адтуліну лазіў бацька Фіёна, ён жа і быў ініцыятарам ператрусу ўсіх па чарзе, зразумела, акрамя мяне, бо грошы былі ў мяне, ды і мог я ўрэзаць па сопатке або па печані, для даверу і веры ў маё слова, таму яны заўсёды верылі ў маю канкрэтнасць. І пасля выяўлення грашовых купюр, айцец Серафім каяўся і прасіў прабачэння, ставілі на каленкі, здзіўлена не разумеючы, як яны туды закаціліся, мармычучы:
– - А як же яны туды заматаных?
Даставіўшы нас у чарговае аддзяленне міліцыі, дзяжурны загадаў зачыніць нашу банду ў абяз'яннік, дзе ўжо вялились два туркмены і вашывы, смярдзючы, бяздомны чмо, апрануты ў зімовы, хоць спякота за бортам была плюс трыццаць, а ён яшчэ і ў зімовай шапцы. І гаворыць без попыту, што з рыбалкі, маўляў, раніцай холадна, а сам чухае то лапаткі, то ягадзіца, то шыю, то падпаху, то падэшву, не здымаючы чаравік, то пах і іншыя месцы. І гэта праўда.
Фіёна мы завялі ў клетку падпахі і паклалі на лаву чаканні. Той звольніўся на спіну і захроп, адкрыўшы рот па самае не хачу, ад куды выцякала павольна сліна і блыталася, смугу волосные барады і вусоў. Прысеўшы на слізь мухі ліплі, як да атрутнай ліпучцы ад маскітаў. Серафім подрёмывал седзячы. А я спрабаваў рэшткі грошай схаваць у падэшву, там у мяне быў убудаваны кошелёк-схованку. Нечакана рашотка адчыніліся і ва ўнутр зайшоў
