НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

дадаў здаровы мент.

      – - А ты моцы свайго тёски бачыў?

      – - Так, пра, той, хто ўзначальвае!

      – - О как! – дежурный за ўсміхаўся. – І костка скраў? – все засмяяліся. – І прыехаў у Піцер яе побаще прадаць?! – гогот узмацніўся.

      – - Кінь ганьбіць, антыхрыст, Ірад цара нябеснага, а то я вас всех пракляну!!!! – выпучил вочы Серафім і неспадзявана па-старэчаму пёрнул.

      – - А вось пердеть тут не трэба. – заметил дзяжурны.

      – - Ды гэта ён так праклінае. – добавил які стаіць па зади мент. Серафім яшчэ больш раскрыў свае раскосыя вочы, зрэнкі якіх былі: адзін – цёмна-зялёны, а другі – светла-карычневы.

      – - А хочаш, я цябе зара пракляну? – спросил здаровы з аўтаматам. – короче, будзеш вунь, парашу ў хляве ў нас у аддзеле зара чысціць.

      – - А я буду пракурору скардзіцца ад імя праваслаўнай царквы. – насупился таварыш Быдло.

      – - Пшёл вунь, гарбуз, паказаць, ты з заходняй Украіны? Сцяпан, зачыні яго назад.

      На раніцу нас выпусцілі, і мы засталіся без Серафіма, яго прымусілі чысціць туалет. Да абеду ён нас дагнаў і мы памаліўшыся, накіраваліся да бачных гандлёвых кропках…

      запіска 8

      Служыў я і па кантракце…

      Служыў я і па кантракце, праўда завочна, са слоў насельнікаў дадзенай «ночлежка» і каб не блытацца ў апавяданнях і падзеях, я, ўсё напісанае ў гэты цыкле: (запіскі Хаджалага атожылак Мірскай Жыцця (бамжы)), прыраўнаваў да назоўнаму персанажу, па тыпу апавяданняў пра Васіля Цёркіна, зразумела, калі хтосьці чытаў пра яго. Я ж толькі наслышан пра яго подзвігі, якія здзяйснялі розныя байцы, у розны час. Увогуле, служыў я … «Я» – гэта імя галоўнага героя маіх запісак, майце на ўвазе… Увогуле, служыў я і па кантракце. Хадзілі ў дазор на два тыдні і вярнуліся на базу. Падыходзячы да яе, нас застаў, так бы мовіць, дэмбельскі акорд: чачэнцы справакавалі страляніну двух пастоў паміж сабой і мы апынуліся пад перакрыжаваным агнём і нам прыйшлося адседжвацца ў рацэ, па шыю цэлыя суткі, а калі камандзіры разабраліся, то нас сустрэлі і абагрэлі, як герояў, шкада толькі траіх з нашай групы замачылі на перавале Дзяржаўнай мяжы.. Царства ім нябеснае, хоць сярод іх быў і адзін мусульманін, тады Алах Акбар.

      Памыўшыся ў лазенцы і змяніўшы смярдзючае абмундзіраванне на хатняе, мы прыступілі да пражывання законных двух тыдняў адпачынку. Хадзілі і сумавалі, чакалі новы паход. Неяк стаім ля брамы базы і бачым, ідзе мясцовы жыхар і, па ўсёй бачнасці, да нас.

      – -Што трэба? спыталі мы яго.

      – - Гэй, братка, дай два кирзух? – подходя, спытаў ён з усходнім смешным акцэнтам, два кірзавых бота.

      – - Навошта?

      – - Дай братка, а? Заўтра, на восем месяц гара баран хадзіць, пасе сабраўся.

      – - І што, у галёшах ня прайсці?

      – -Ды не! Што казаць глупства? – чеченец трохі замітусіўся. – коза бярэ з сабой.

      – - Навошта? – спросил неахвотна я.

      – - Што, бараноў наеўся, казлоў пасвіць пойдзеш? – с іранізаваў сяржант. – Ці не пойму толькі, навошта табе боты?!

      – - Вай, ды не, каза задні