НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

насаджэнні, разносячы на шматкі цяпліцы і шклярніцы, а Свіння-мамант Борюся, усё наравіў ўкусіць яго за пятку, толькі вось ручка міні мяча, васемнаццатага стагоддзя, што тырчыць з пятака, замінала ў бесподобны ўхапіцца. Дыстанцыя была кароткая і ўжо таварыш крычаў аб дапамозе і толькі рэзкія павароты, дапамагалі яму ухіліцца і выратавацца, якія паказвала натоўп азіятаў-цыган і народных разявак-суседзяў, якія пільна глядзелі за агароджай. Мамкі таджыкскія і цыганскія, сцягвалі дзетак з плота, а тыя не адчапляўся, у жаданні даглядзець жывы трылер, пад назвай: «помста і пакаранне смерцю Свінні-маманта Борюси, над байцом расійскай арміі». І было б усё трагічна, калі б не збаўчая куча гною ў канцы гарода, а ў ёй яшчэ і збаўчыя тырчаць вілы, якімі кладуць у тарпы сена ў стагі жыхары рускіх вёсак. Іх то і схапіў, спрытна таварыш-баец і ўжо праз імгненне ўсё адбывалася інакш ці наадварот: Свіння-мамант Борюся ўцякала, а таварыш-баец тыкаў яе лоевыя бакі, па самы тронак і так прафесійна хутка і тактоўна, як быццам ён на тактычным экзамене, трымае ня вілы, а аўтамат Калашнікава, са штык-нажом. І нават глядацкая публіка авацыямі падтрымлівала байца, усхваляючы і апладыруючы будучую перамогу гома сапіенса, радавога расійскіх войскаў – над прыродай, розуму над розумам і ў выніку свіння не вытрымала атакі і павалілася ўжо нежывы, прамы перад дзвярыма ў дом, на парозе якога стаяла кудлатая, якая трымала ў адной руцэ хустку і, закінуўшы другую за паясніцу, заплаканая бабка Яд-Віга. Таварыш зрабіў апошні тык ў труп свінні і вілы, пранізаўшы нежывое цела жывёлы, загайдаліся, як струна кантрабаса, бразгочучы.

      – - Ну што, бабка, – героически пачаў Таварыш Спартак. – дело зроблена, налівай і накрываць на стол!!!

      Бабка выцягнула з-за спіны качалку, якой раскочваюць цеста для пельменяў і піцы, і з матам пляснула яго па чэрапе. Пачуўся глухі звон, і мы ўдваіх ледзь уцяклі ад яе. Яна яшчэ й камяні, дзесяці-пяці кілаграмовыя, у нас шпурляла. І ўсё разявакі перайшлі на яе бок і пусціліся нас даганяць, але не дагналі, а вось спіна ад камянёў хварэла. Бабка Яд-Віга, потым і камандзіру палка скаргу напісала, за што мне далі дзесяць сутак, а Таварышу – два гады ўляпілі дысцыплінарнага батальёна, дзе ён ад званка да званка, чысціў дзярмо ў мясцовым свінарніку, ўручную…

      запіска 3

      туалетны храп

      Было так: за станцыяй метро вялікага палкаводца, Святога і проста Сашкі, у зоне пятака шкодных аліментаў, размясціўся бія туалет з трох кабінак, звязаных адным ланцугом, скаваных адной мэтай, два з іх служылі пад рабочую сарцір, куды скідалі кішачны баласт жыхары Санкт- Пецярбурга, а трэці быў кабінетам аператара і касіра, у адной асобе, які збіраў грошы, за паслугу прадастаўлення зборніка лайна.

      Людзі стаялі ў чарзе, падціскаючы ў чаканні ўсе зыходныя месцы. А ў прамежку паміж наведвальнікамі, я трёс на грошы, і падпойваў на яе ж грошы тоўстай цёткі, якая займае пасаду аператара і касіра гэтых бія туалетаў, Клаўдзію Філіпаўну Ундершрам, патомны Ленінградка ў пятым пакаленні. Яна не адразу