SOVJET MUTANTS. Grappige fantasie. СтаВл Зосимов Премудрословски

eerste voor Kazulia. Maar zijn twijfel over de juistheid van wat hij allemaal zei, kalmeerde niet.

      – — En staar me niet zo aan. Ik ben de belangrijkste en dat is het! Als je weer anders afval over me denkt, dan zal ik hem van voedsel beroven!! Is het voor iedereen duidelijk?

      – — Zorg dat u niet wordt beroofd. – ontsnapt uit Zasratich.

      – — rustig, stil. – stelde Casulia Zeka gerust. – Ik spuug … – ze stonden allemaal rechtop. Casulia lichtte op en genoot harknily van iedereen die recht in de schedel richtte en stapte van de mus af. – laat Stasyan dit zelf zeggen. Wie is hij in onze tops en welke plaats bezet hij.

      – — Ja, alles is geolied!! – zei de mus, en hij dacht: “zou me kunnen beschermen, als ik trofeeën, dan… we zullen zien.” Heb je gerend?

      En ze renden naar dezelfde plaats als gisteren, maar langzaam. Zelfs heel langzaam. Het is gewoon onmogelijk voor te stellen: nou, zooooooo langzaam. Langzamer dan pacing. En alleen Stasyan liep, zoals altijd. Ik haalde ze in en kwam constant terug. Hij keek bespottend toe hoe de galop beweegt, en het leek hem alsof ze op een idee liepen zoals een slow-motion scrollen van een videospeler. Stasyan liep nieuwsgierig rond en tuurde in hun poses en gezichten. Maar het leek hen dat hij haast had, omdat hij te snel voor hen was. De paradox van de tijd: gisteren gingen ze sneller dan een dag en vandaag lopen ze langzamer dan een minuut. Blijkbaar beïnvloedt straling ook de helderheid van de tijd… Of misschien is het de wens van een mus of auteur?! Het is in elk geval leuk en niet standaard.

      – — Leid je haar? – Gevraagd, nou, ohhh, heel langzaam Zasratich-schedel. – Hou je me voor de gek?

      Stasyan bewoog in de menselijke tijd, en daarom is zijn tijd dichter en duurder voor ons, en we zullen op hem vertrouwen.

      – — Dus je kunt je niet bijhouden.

      – — wat?

      – — Zaaa je zit niet achter je aan. Ik wil begrijpen wat voor soort types je bent. Heb je een probleem met interne tijd? Hier heb ik het, zoals mensen het gelijkmatig en duidelijk hebben. En je hebt terpentijn in de paus en dan constipatie. Over het algemeen ben ik een vogel, geen reptiel. Ik moet vliegen, zweven. Ik heb krachtige vleugels ontwikkeld… hij hief zijn ledematen op en keek om hen heen. Verdriet verwarde hem en hij zuchtte in het begin. – Uh… er zouden veren zijn, de staart zal aankomen. Dit is de laatste keer dat ik beter liep, maar niet de laatste. Straling wordt dan hersteld, maar energie niet. Ja, het is interessant dat je jezelf vanavond weer in een ramshoorn, mijn vleugels of benen wikkelt?

      – — Voor de lunch. – Casulia hield stand en strekte in een sprong haar benen in touw. Alleen zij begreep hem. En voor de rest leek zijn spraak snel, alsof op snelheid en piepend, alsof helium had geademd…

      – — Voor de lunch? Misschien kun je ook lunchen en een firefox, eerste ontbijt, tweede en vijf diners?.. – Stasyan was verontwaardigd. – de schedel barst niet, hè? Jij, Chmoriko, en Stasyan rukten aan het been van Cherevich, dat ook loskwam en langzaam in de lucht hing in het midden van zijn langzame sprong. Hij flopte echter onmiddellijk met de snelheid van onze tijd. – Nou, wil je me deze keer zuigen?

      – — neus! – antwoordde de langzaam springende heuvel Casulia.

      – — Op mijn neus zitten? Dus ik heb geen neus. Ik ben geen kale kat? Dat hij een neus heeft. En ik heb een bek. – bevestigde de mus en richtte zijn ogen op de knol waarvan de snor even langzaam uitstak, vervolgens een bolvormige neus.

      – — Het belangrijkste is dat de taal is. – toegevoegd Rev. Cherevich. – spraakzaam en verrot als een mus…

      Maar Stasyan luisterde niet langer naar hen en keek hen niet aan. Hij raakte geïnteresseerd in een neus uit een gat met een snor, die langzaam uit het gat klom. Het was een mol, maar Stasyan wist dit niet. Hij pakte een rietje in de buurt en ging omhoog en stak het in zijn neusgat en vertrappelde op een plaats met zijn neus en snor in het gat. Het rietje bewoog zooo langzaam, gevolgd door hetzelfde langzame niezen. – Aaapchkhiii … – vloog uit de neusgaten en ook langzaam. Stasyan slaagde er zelfs in om een dutje te doen, terwijl het rietje de grond raakte, en de mol begon er weer uit te klimmen en langzaam te laten zien: aan het begin van de snor en vervolgens de neus. Mus deed hetzelfde en glimlachte. Het rietje bewoog langzaam en Stasyan bond het vast met een snor. Er was een langzame nies en een rietje, als een koevoet, langzaam maar monumentaal vloog naar buiten en trok een snor.

      – — Ahhh!! – de mol schreeuwde en kwam naar hem toe, trok een rietje met een snor, voelde helse pijn en rende snel weg als een kakkerlak. Stasyan hinnikt en greep naar zijn buik. En het team stopte slechts één sprong in de tijd die voorbij was. Stasyan begon zich te vervelen en liep: hier en daar. En alleen hij had er spijt van dat hij zijn snor had vastgebonden, toen hij in de buurt een nieuw zwerfvuil zag liggen, dat een monster was dat bang was voor een mol. Mus kwam naar voren en zei gelukkig:

      – — Ohhhh, hemelse krachten, Shaggy Clouds, Roast Sun, bedankt!!! Ohh, hemelse krachten!!!!! – en hij herinnerde zich de vliegen en barstte in vliegen, opgerold als toen en begon op de vliegen te wachten.

      – — Nou, waar zijn ze? – de mus was luid bezorgd.

      – — We zijn hier, inhalen! – antwoordde de schedel Zasratich.

      – — Ja, jij niet. Ik ben je zat, ik heb vliegen nodig. – en Stasyan wuifde met zijn handen zodat de stank breder zou verdwijnen.

      – — Ahh, whoooooooooooooooooooooo, vliegt? – vroeg Cherevich.

      – — SchA zie, alleen geduld. – en de mus begon te wachten, rondkijkend.

      Gelukkig liepen de overblijfselen van het bedrag van twee miljard vliegen onder leiding van diezelfde honingvlieg rond op zoek naar voedsel, maar helaas van de levenden die voedsel zoals Casulia de scherven konden maken, alleen de mol en alles bleef na de explosie, en hij in het algemeen kroop hij niet uit het gat en rotte in het gat, maar hij stak zijn gezicht naar buiten, alleen om de temperatuur te veranderen. Of misschien kroop hij zelfs, of liever, toen hij per ongeluk in het besmette gebied snurkte. Grommend, grommend en grommend… en shit.

      Een favoriete geur omhulde de neusgaten van Honing en zijn volk. En moedigde iedereen aan, gek.

      – — Ja, kom op! riep hij zoemend. – Hier is het? Vlieg op deze stapel dermis en eet het bistro. Onze menigte heeft kracht nodig. – en ze vlogen allemaal tegelijk en vestigden zich op mussen, maar hun hersenen werkten niet vanwege de langdurige honger en opnieuw vielen ze voor hetzelfde aas. Het nest bevroor en Stasyan zei:

      – — Hallo, vlieg schat!!! Niet herkend??

      – — Oh! – Geschrokken van schrik, honing vliegt en onmiddellijk veranderd. – Ohh! Ben jij het, mijnheer levend? Wat een geluk dat ik je levend zie!

      – — Zoals je kunt zien, en jij, een dom insect, gooide me in moeilijke tijden en nu ben ik in gevangenschap met hen, misschien zelfs in slavernij.

      – — Hoe gaat het??

      – — Nee, erger. Ze gebruiken me

      – — Hoe gaat het??

      – — Nee, zoals het eten, maar ik huur je in overleg. En zelfs als ik de jouwe een beetje at, dus zonder lijden en dan, alles wat ik at, zit in mij. We zijn één en sterk… En jij, een vlieg, schat, gooide me in moeilijke tijden.

      – — Vergeef me, mijnheer, we zullen het oplossen – ik begroef het gewicht met een zwerm koor.

      – — Nou, oké, hier zijn ze. Dan vliegen we terwijl deze niet in onze tijd draaien.

      – — hardlopen? – lachte vlieg schat. – naar mijn mening rennen ze niet. Ze gaan niet eens.

      – — Ze hangen gewoon in de lucht. – Ze verduidelijkten de vliegen opnieuw in een koor en lachten op dezelfde manier.

      – — Waarom lach je? – Stasyan kwam overeind. – nou, naar de hel met hen. Hun problemen zijn hun problemen, en de mijne zijn de mijne.