Закопува Забна жаба. Фантазија комедија. СтаВл Зосимов Премудрословски

што врапче може да се вклопи таму, туку и муви, од кои воопшто не се плашеше, туку: ги стесни очите и се смири одеднаш.

      – - Секако дека сум Ориол!! – викна Стасијан и се обиде да излезе од под канџите на мускулното чудовиште од небото. Но, орелот од детството, како и сите деца, се плашеше од скокоткање и неговата желба да ги уништи поклон и измамник, не успеа. Мувите што ги предадоа врабецот, со сите сили, крилјата и пробосцисот ги крчкаа петицата, нозете на орелот.

      – - Аааааааах, аххх!!! – се смееше присилно, вистински предатор на небото, локална географска локација, тогаш не можеше да издржи и да ги разоткрие своите моќни канџи. Спароу ги исправи коските на «рбетот и зазеде горда позиција.

      – - Да! Јас сум орел како тебе!! – Спароу лаеше, спуштајќи го својот глас, октава за пет и кашлаше од контратата.

      – - А што е тоа, кашлање? – се прашуваше Орел Стасијан повеќе смирено.

      – - Простено додека летате. Излупете, пушеле, бали … – одговори со мравки, танцувајќи, врабец.

      – - Бале, велите? – треперениот предатор ја гребеше брадата со својата втора шепа. – и што е толку мало?

      – - Друга пародија!! Да?! – Без размислување, одговори Стасијан, откако целосно влезе во храброста на уметноста.

      – - Еј, повторно се размачкав … – за ќелавиот орел. – И што е толку миризливо? Фу, да се расипам? – Хајлендлер го избриша клунот. – дали се потите

      – - Никако, ох мојот постар брат! Јас само, ах … – одговори врабецот како одговор.

      – - Извлечена. – му шепна старешината мува Меј, сега копилот. – Кажи дека се повлече, не јадев свежо, расипано срање…

      само, јадете многу хотел.

      – - Не јадам срање, морон. – возеше Стасијан.

      – - Кој, ви шепнува ова? – Слушнав и бев огорчен, орелот беше претпазлив и погледна наоколу.

      – - Јас сум јас, мувата мед … – Сакав да се претставам себеси, главниот и единствениот летај во пакетот, но врабецот го предупреди со својот клун, нишајќи од една до друга страна, бидејќи, со показалецот, на децата им е забрането да се воспитуваат.

      – - Каков вид брашно е мет? Како се викаш – го изненади праша Игл.

      – - Не. Јас се викам Стасијан.

      – - Стасијан?? Ерменците или што?

      – - А медот е моите црева. – почетокот беше врабец.

      – - Да, јас имам негови црева и моето име е мува Мед, остатокот од органот е сите муви – маж, а јас – жени – стомак што не го сварил потребното, поради младата глупост. – старицата мушичка беше размачкана и затворена.

      – - Океј, возевме низ… но што, роднина толку мала? – и орелот ги рашири градите.

      – - И јас сум… различна раса…

      – - Ова е разбирливо, но што не порасна?

      – - Имав тежок живот: Јас бев зрачен сирак.

      Во принцип, целиот живот, небото не трепереше. – извика Стасијан.

      – - Што, фрлен од ќелијата?

      – - Уште полошо, од зоолошката градина, добивам од Алмати, но не знам каде. – рече Стасијан.

      – -