‘n Soeke van Helde . Морган Райс

Inderdaad, wyser as hy.

      “Dit is ‘n politieke dag.” sê sy. “Maar ook ons dogter se troudag.Probeer om dit te geniet. Dit sal nie twee keer gebeur nie.”

      “Ek was minder bekommerd toe ek niks besit het nie,” antwoord hy. “Noudat ons alles het, bekommer alles my. Ons is veilig. Maar ek voel nie veilig nie.”

      Sy kyk na hom met barmhartige oë, groot en neutbruin; lyk hulle asof hulle al die wysheid van die wêreld inhou. Haar ooglede hang, soos altyd, gee dit die indruk van lomerigheid, en is ommraam deur haar pragtige, reguit bruin hare, met die tiksel grys daarin, wat beide kante van haar gesig omraam. Sy het n paar plooie, maar het niks verander nie.

      “Dit is omdat jy nie veilig is nie,” sê sy. “Geen koning is veilig nie. Daar is meer spioene in ons hof as wat jy sou wou weet. En dit is maar die manier wat dinge is.”

      Sy leun oor, soen hom en glimlag.

      “Probeer dit geniet,” sê sy. “Na alles is dit steeds ‘n troue.”

      Daarmee draai sy om en weg van die bolwerke af.

      Hy kyk haar agterna, en draai dan terug en kyk uit oor sy hof. Sy was reg; sy was altyd reg. Hy wou dit geniet. Hy was lief vir sy oudste dogter, en dit was wel ‘n troue. Dit was die mooiste dag in die mooiste tyd van die jaar, lente in sy glorie, met die somer luierend, die twee sonne perfek, bome oral gevul met ‘n wye verskeidenhheid van kleurryke pink, pers, oranje en wit bloeisels.

      Daar was niks wat hy graagter wou he as om af te gaan en by sy manne te sit, kyk hoe sy dogter trou, en liters bier drink tot hy nie meer kon nie. Maar, hy kon nie. Hy het ‘n lang lys pligte voor hy uit sy kasteel kon stap. Buitendien, die huweliksdag van ‘n dogter beteken verpligtinge vir ‘n koning: hy moet ‘n ontmoeting hê met sy raad; met sy kinders; en ‘n lang lys versoekers wat die reg het om die Koning te sien op hierdie dag. Hy sal gelukkig wees indien hy sy kasteel in tyd kan verlaat vir die sonondergangs seremonie.

      *

      MacGil, uitgevat in sy beste koninklike uitrusting, swart fluweel broek, ‘n goue gordel, ‘n koniklike mantel gemaak van die beste pers en goue sy, ‘n wit oorkleed, blink leer stewels wat opgaan tot by sy kuite, en met sy kroon---‘n swierige goue band met ‘n groot robyn in die middel---stap deur die kasteel gange, met knegte aan beide kante. Hy stap deur een vertrek na die ander laer af van die borswering, deur sy koniklike kamers, deur die geboogde gang, met die hoe plafonne en rye gevlekte glas. Uiteindelik bereik hy ‘n antieke eikehout deur, so dik soos ‘n boomstam, wat sy knegte oopmaak sodat hy kan binne gaan. Die Troon Kamer.

      Sy raadgewers staan op aandag waneer MacGil binnekom en die deur agter hom toeslaan.

      “Sit,” sê hy, meer kortaf as gewoontlik. Hy was moeg, veral op die dag, van al die eindelose formaliteite om die koninkryk te beheer, en wil dit verby kry.

      Hy stap deur die Troon Kamer, wat nooit ophou om hom te beïndruk nie. Die plafonne rys vyftig meter hoog, die hele een muur ‘n vol paneel van gevlekte glas, die vloere en mure gemaak van klip wat ‘n meter dik is. Die kamer kon maklik ‘n honderd hoogeplaastes hanteer. Maar op dae soos vandag, waneer sy raad vergarder, was dit slegs hy en sy handvol raadgewers in die spelonkagtige montuur.

      Met ‘n windmakerige stap gaan hy deur die opening, deur die middle af, reguit na sy troon. Hy klim teen die troon trappe op, verby die gekerfte goue leeus, en sak terug op die rooi fluweel kussing wat sy troon belyn, wat net betaan uit goud. Sy pa het op hierdie troon gesit, soos sy pa voor hom, en al die MacGils voor hom. Toe hy gaan sit, voel MacGil die gewig van sy voorvaders—van al die generasies—op hom toesak.

      Hy doen ‘n opname van die raadgewers in die teenwoordigheid. Daar was Brom, sy grootste generaal en sy raadgewer op militêre sake; Kolk, die general van die seuns se Legioen; Aberthol, die oudste van die spul, ‘n leermeester en historikus, die mentor van konings deur drie generasies; Firth, sy raadgewer van binne sake van die hof, ‘n maêr mannetjie met kort, grys hare en uitgeholde oë wat altyd dwartel. Frith was nie die tipe wat MacGil nog ooit vertrou het nie, en kon ook nooit sin maak omtrent sy titel nie. Maar sy pa, en sy pa voor hom, het ‘n raadgewer van binne hof sake gehad, so hy gaan daarmee aan uit respek vir hulle. Daar was Owen, sy tesourier; Bradaigh, sy raadgewer op buitelandse sake; Earnan, sy belasting vergaarder; Duwayne, sy raadgewer oor die massas; en Kelvin, die verteenwoordiger van die edeles.

      Natuurlik het die Koning volmag gehad. Maar sy koninkryk was ‘n liberale een, en sy voorvaders het trots daarin geneem om die edeles toe te laat om ‘n sê te hê in sake, wat deur hulle verteenwoordiger deurgevoer word. Dit was histories ‘n ongemaklike magstryd tussen die koningskap en die edeles. Nou was daar harmonie, maar gedurende ander tye was daar opstande en magstryde tussen die edeles en die koninklikes. Dit was ‘n dun balans.

      Terwyl sy oë oor die kamer gaan, let hy op dat iemand nie teenwoordig was nie: die een man met wie hy die graagste wou praat---Argon. Soos gewoontlik, is sy kom en gaan onvoorspelbbaar. Dit het MacGil woedend gemaak, maar hy het geen keuse as om dit te aanvaar nie. Die maniere waarop Druide dinge doen was onverklaarbaar vir hom. Sonder hom daar, is MacGil selfs haastiger. Hy wou hierdeur kom, en by die duisend ander dinge uitkom voor die troue.

      Die groep raadgewers sit voor hom om die half-sirkel tafel, uitgesprei met tien meter tussen elk, elkeen in ‘n stoel van antieke eikeboom met indrukwekkende uitgekerfte hout armleunings. “My Heer, as ek mag begin,” roep Owen uit.

      “Jy mag. En hou dit kort. Ek het min tyd vandag.”

      “Jou dogter sal vandag baie geskenke ontvang, wat ons hoop sal al haar koffers vul. Die duisende mense wat gaan eer betoon, wat persoonlik aan jou gaan geskenke bring, en ons bordele en taphuise gaan vul, gaan ons koffers ook vul. Nietemin gaan die voorbereings vir vandag se feesvieringe ook ‘n groot deel van ons koniklike skatkamer gebruik. Ek stem voor dat ons belasting van die mense verhoog en van die edeles. ‘n Eenmalige belasting, om alle druk te verminder van die geleentheid.

      MacGil sien die kommer op sy tesourier se gelaat, en sy moed sak met die gedagte van die vermindering van die skate. Nietemin sal hy nie die belastings verhoog nie.

      “Dit is beter om ‘n swak skatkamer te hê en lojale onderdane,” antwoord MacGil. “Ons rykdom kry ons deur die geluk van ons onderdane. Ons sal dit nie verhoog nie.”

      “Maar my Heer, as ons nie---“

      “Ek het klaar besluit. wat nog?”

      Owen sak terug, bekaf.

      “My koning,” sê Brom in sy diep stem. “Met u opdrag, het ons die meerderheid van ons magte in die hof geplaas vir vandag se gebeurtenis. Die vertoon van mag sal indrukwekkend wees. Maar ons is yl gesaai. As daar ‘n aanval elders in die koninkryk sou wees, sal ons kwesbaar wees.”

      MacGil knik, en dink daaroor na.

      “Ons vyande sal ons nie aanval terwyl ons hulle voed nie.”

      Die mans lag.

      “Enige nuus van die Hooglande af?”

      “Daar is nog geen aktieviteit gerapporteer vir weke nie. Dit wil voorkom asof hulle die magte teruggetrek het in voorbereiding van die troue. Miskien is hulle gereed om vrede te maak.”

      MacGil was nie so seker nie.

      “Dit beteken dat die gereelde huwelik werk, of dat hulle ‘n aanval beplan vir ‘n ander geleentheid. En watter een dink jy is dit, ou man?” vra MacGil, terwyk hy na Aberthol draai.

      Albertol maak sy keel skoon, sy stem soos ‘n rasper waneer hy praat: “My Heer, jou pa en sy pa voor hom het nog nooit die McClouds vertrou nie. Net omdat hulle slapend is, beteken nie dat hulle nie gaan wakker word nie.”

      MacGil knik, hy waardeer die redenasie.

      “En wat van die Legioen?” vra hy, terwyl hy na Kolk draai.

      “Ons het vandag die nuwe rekrute verwelkom,” antwoord Kolk, met ‘n vinnige kopknik.

      “Is my seun ook daar?” vra MacGil.

      “Hy