‘n Soeke van Helde . Морган Райс

“Dit het gekom en my kroon gesteel. Toe het ‘n ander een gekom en my weggedra. Soos hy dit gedoen het, het ek my koninkryk uitgespei onder my gesien. Dit het swarter geword soos ons beweeg. Bar. ‘n Vervalle woestyn.”

      Hy kyk op na Argon, sy oë watering.

      “Was dit ‘n droom? Of iets meer?”

      “Drome het altyd meer betekenis, nie waar nie?” vra Argon.

      MacGil voel hoe hy getref word met ‘n sinkende gevoel.

      “Waar is die gevaar? Vertel my net dit.”

      Argon stap nader en staar in sy oë met diep intensiteit, soveel so dat MacGil voel asof hy in ‘n ander wêreld inkyk.

      Argon leun vorentoe, fluisterend:

      “Altyd nader as wat jy dink.”

      HOOFSTUK VIER

      Thor versteek homself in die hooi agter op ‘n wa terwyl dit pad af stoei op die landelike pad. Hy het sy weg gebaan na die pad gedurende die aand en ongeduldig gewag vir ‘n wa wat groot genoeg is sodat hy nie opgemerk word nie. Dit was toe reeds donker en die wa het stadig genoeg beweeg sodat hy kon spoed vang en agterop spring. Hy het binne-in die hooi beland en homself goed begrawe. Gelukkig het die bestuurder niks opgemerk nie. Thor was nie seker of die wa wel na die Koning’s Hof toe gaan nie, maar dit het in daardie rigting beweeg, en ‘n wa van dié grootte, en met dié merke, kon nie juis iewers anders oppad wees nie.

      Terwyl Thor dwarsdeur die nag ry, bly hy wakker vir ure, hy dink na oor sy ontmoeting met die Sybold. En met Argon. Aan sy bestemming. Aan sy vorige tuiste, Sy moeder. Hy voel dat die heelal hom geantwoord het, hom vertel het dat hy ‘n ander bestemming het. Hy lê daar met sy hande gekruis agter sy kop, en staar op na die stêr belaaide naghemel, sigbaar deur die verflenterde seil. Hy kyk na die hemelruim, so helder, diie rooi sterre ver weg. Hy was opgewonde. Vir die eerste keer in sy lewe, was hy op ‘n reis. Hy weet nie waarheen nie, maar hy gaan. Een of ander manier gaan hy sy weg baan na die Koning’s Hof.

      Wanneer Thor sy oë oopmaak, is dit oggend, die lig stroom deur, en hy besef hy het aan die slaap geraak. Hy sit vining orent, kyk om hom heen, baklei met himself omdat hy geslaap het. Hy moes meer versigtig wees---hy was gelukkig da thy nie ontdek was nie.

      Die wa beweeg steeds, maar het nie meer so erg geskud nie. Dit kan net een ding beteken: ‘n beter pad. Hulle moet naby ‘n stad wees. Thor kyk af en sien hoe glad die pad was, geen rotse, slote, en bedek met fyn wit skulpies. Sy hart klop vinniger; hulle nader die Koning’s Hof.

      Thor kyk agter by die wa uit en was oorweldig. Die onbesrispelike strate was belaai met aktiwiteit. Dosyne waens, van alle vorms and grotes en gelaai met allerhande goed, vul die strate. Een was belaai met pelse, n ander met matte, en ‘n ander met hoenders. Tussen hulle loop honderde verkopers, party lei beeste, ander dra mandjies bo-op hulle koppe. Vier mans dra ‘n bondel sy, terwyl dit gebalanseer is op pale. Daar was ‘n magdom mense, almal beweeg in dieselfde rigting.

      Hy hoor ‘n harde geraas, die kruin van kettings, die kap van ‘n groot stuk hout, so sterk dat die aarde skud. Oomblike later kom ‘n ander geluid, van perdepote wat klik op hout. hy kyk af en besef hulle is besig om ‘n brug oor te steek; onder hulle is ‘n sloot. ‘n Valbrug.

      Thor steek sy kop uit en sien die massiewe steen pilare, die gespeekte staal hek bokant hom. Hulle gaan deur die Koning se Hek.

      Dit was die grootste hek wat hy nog ooit gesien het. Hy kyk na die speke, verwonderend dat indien hulle sou afkom, dit hom middeldeur sou sny. Hy merk vier van die Koning se Silwer op waar hulle die ingang bewaak, en sy hart klop vinniger.

      Hulle gaan deur ‘n lang klip tonnel, en oomblikke later is die lug weer helder bo. Hulle was binne die Koning’s Hof.

      Thor kon dit skaars glo. Daar was selfs meet aktiwiteit hier, indien moontlik---dit lyk soos duisende mense, almal malend in ‘n ander rigting. Daar was groot grasvelde, perfek gesny, met blomme wat oral bloei. Die pad word brëer, en aan die kante was stalletjies, verkopers en klip geboue. En tussen dit alles deur, die Koning se manne. Soldate, uitgerus in hulle wapenrustings. Thor is daar.

      In sy opgewondenheid, gaan staan hy onwetend op; en terwyl hy opkom, op daardie oomblik stop die wa skielik, hy tuimel agteroor en val op sy rug in die strooi. Voor hy weer kon opkom, was daar ‘n geluid soos hout wat gesak word, en hy kyk op en sien ‘n kwaai ou man, bles, aangetrek in vodde en fronsend. Hy reik na binne, gryp Thor aan die enkels met sy benerige hande, en sleep hom uit.

      Thor trek deur die lug, beland hard op sy rug in die grondpad, ‘n stofwolk om hom. Almal lag rondom hom.

      “As jy weer op my wa ry, seun, kry jy boeie! Jy is gelukkig dat ek nie nou die Silwer ontbied nie!”

      Die ou man draai om en spoeg, haas terug na sy wa en jag sy perde voort.

      Skaam, kom Thor tot verhaal en staan op. Hy kyk om hom. Een of twee verbygangers giggel, maar Thor gluur hulle aan totdat hulle wegkyk. Hy vee die stof af en vryf sy arms; sy trots was gekrenk, maar nie sy lyf nie.

      Hy herwin sy gees terwyl hy rond kyk, betower, en kom tot die besef dat hy dankbaar moet wees dat hy dit immers tot hier gemaak het. Noudat hy uit die wa was, kon hy vrylik rondkyk, en wat ‘n buitengewone gesig was dit nie: die hof strek so ver as wat die oog kon sien. In die middel was ‘n ongelooflike klip paleis, omring deur toringende, verskansde klip mure bekroon met bolwerke, en daar bo-op, oral patrolleer die Koning se weermag. Oral om hom was groen velde, perfek onderhou, klip plazas, fonteine, boom boorde. Dit was ‘n stad. En dit het oorstroom met mense.

      Oral stroom alle soorte mense--- handelaars, soldate, hooggeplaastes---almal haastig. Dit neem Thor ‘n paar minute om tot die besef te kom dat daar iets spesiaal gaan gebeur. Terwyl hy aan drentel, sien hy voorbereidings---stoele wat reggesit word, ‘n altaar opgeslaan. Dit lyk asof hulle besig is om vir ‘n troue voor te berei. Sy hart mis ‘n slag waneer hy in die verte, n toernooi laan sien, met sy lang grond pad en halverings tou. Op ‘n ander veld sien hy soldate wat hulle spiese gooi na teikens ver weg; op ‘n ander sien hy boogskutters mik na strooi. Daar was ook musiek: harpe en fluite en simbale, menigte musikante want rond dwaal; en wyn, massiewe vate wat uitgerol word; en kos, die tafels besig om voor berei te word, feeste wat strek so ver as wat die oog kan sien, Dit was asof hy in die middel van ‘n groot viering aangekom het.

      So betowerend as wat alles was, voel Thor ‘n dringendheid om die Legioen te vind. Hy was reeds laat, en hy moet himself nou gaan voorstel.

      Hy haas hom na die eerste person wat hy sien, ‘n ouer man, soos dit voorkom aan sy bloed-bevlekte hemp, ‘n slagter mag wees, wat pad af haas. Almal hier was haastig.

      “Verskoon my, meneer,” sê Thor, terwyl hy die man se arm gryp. Die man kyk neerhalend af na Thor se hand.

      “Wat is dit, seun?”

      “Ek is opsoek na die Koning se Legioen. Weet jy waar kry hulle opleiding?” “Lyk ek vir jou soos n padkaart?” sis die man, en storm weg. Thor was stomgeslaan deur sy ongeskikdheid. Hy haas na die volgende person wat hy sien, ‘n vrou wat besig is om deeg te knie op ‘n lang tafel. Daar was veskeie vroue by die tafel, almal druk besig, en Thor reken dat een van hulle behoort te weet.

      “Verskoon my, juffrou,” praat hy. “Weet jy waar die Koning se Legioen opleiding kry?” Hulle kyk na mekaar en giggel, sommige van hulle nie veel ouer as hy nie.

      Die oudste een draai en kyk na hom.

      “Jy kyk op die verkeerde plek,” sê sy. “Hier is ons besig met voorbereidings vir die feesvieringe.”

      “Maar daar is vir my gesê dat hulle in Koning’s Hof oplei,” sê Thor, deurmekaar.

      Die vrouens lag weer. Die oudste sit haar hande op haar heupe en skud haar kop. “Jy tree op asof jy vir die eerste keer in Koning’s Hof is. Het jy enige idee hoe groot dit is?” Thor word rooi as die ander vrouens lag, dan storm hy weg. Hy het nie daarvan gehou as mense ‘n bespotting van hom maak nie.

      Voor