‘n Soeke van Helde . Морган Райс

Die grote en omtrek van die plek was oorweldigend. Hy kry ‘n sinkende gevoel da thy sou soek vir dae en steeds niks vind nie.

      Dan kry hy ‘n idee: ‘n soldaat sal vesreker weet waar die ander opgelei word. Hy was senuweeagtig om ‘n regte Konings soldaat te nader, maar besef dat hy moet.

      Hy draai om en haas na die muur, na die soldaat wat wagstaan by die naaste ingang, hopend dat hy hom nie sal uitgooi nie. Die soldaat staan penporent, en kyk reguit vorentoe. “Ek is opsoek na die Koning se Legioen,” sê Thor, in sy braafste stem.

      Die soldaat staar steeds voor hom, en ignoreer hom.

      “Ek sê ek is op soek na die Koning se Legioen!” dring Thor aan, harder, vasbeslote om van notisie geneem te word.

      Na etlike sekondes, kyk die soldaat af, smalend.

      “Kan jy my sê waar dit is?” druk Thor voort.

      “En wat is jou besigheid met hulle?”

      “Baie belangrike besigheid,” sê Thor, hopend dat die soldaat hom nie daarop druk nie.

      Die soldaat draai weer terug na sy posisie om vorentoe te kyk en ignoreer hom weer. Thor voel sy hart sak, bevrees dat hy nooit ‘n antwoord sal ontvang nie.

      Maar na wat soos ‘n ewigheid gevoel het, antwoord die soldaat: “Vat die ooselike hek, dan gaan in ‘n noordelike rigting so ver as wat jy kan. Vat dan die derde hek aan die linkerkant, dan met die vurk regs, en weer regs met die vurk daarna. Dan gaan jy deur die tweede klip boog, en hulle grond is anderkant die hek. Maar ek vertel jou, jy mors jou tyd. Hulle vermaak nie besoekers nie.”

      Dit was al wat Thor wou hoor. Sonder om ‘n slag te mis, draai hy om en hardloop oor die veld, hy volg die aanwysings, herhaal dit in sy kop, probeer om dit te memoriseer. Hy let op dat die son hoer is in die lug, en bid dat wanneer hy daar aankom, dit nie alreeds te laat sal wees nie.

      *

      Thor naêl oor die onberispelike, skulp-bestrooide paadjies, kronkelend en draaiend baan hy sy weg deur die Konings Hof. Hy probeer sy bes om die aanwysings te volg, en hoop hy is nie op ‘n dwaalspoor gestuur nie. Aan die ver punt van die binnehof, sien hy al die hekke en kies die derde een. Hy hardloop deur en volg die vurke, draai af paadjie na paadjie. Hy hardloop teen die verkeer, duisende mense wat by die stad instroom, die skares word digter by die minuut. Hy skuur skouers met harp spelers, jongleurs, hofnarre, en alle soorte vermakers, almal uitgevat in fyn drag.

      Thor kon nie die gedagte verduur dat die seleksie sonder hom begin nie, en probeer sy bes om te konsentreer as hy draai van een pad na die ander, op die uitkyk na enige teken van die opleidings gronde. Hy gaan deur ‘n boog, draai af in ‘n ander pad, en dan in die verte, sien hy wat net sy bestemming kon wees: ‘n klein kolosseum, ‘n steen gebou wat in ‘n perfekte sirkel gebou is. Soldate staan wag by die massiewe hek in die middel. Thor hoor die gedempte juiging agter die nure en sy hartklop versnel. Dit was die plek.

      Hy hardloop vinnig, sy longe wil bars. Toe hy die hek bereik, beweeg die twee wagte vorentoe en laat sak hulle lanse, en blokkeer hom. ‘n Derde wag stap na vore en hou sy hand orent.

      “Stop daar,” beveel hy.

      Thor stop, uitasem, hy kon skaars sy opgewondenheid bedwing.

      “Julle… verstaan…nie,” blaas hy, met die woorde tuimelend tussen asemteue, “Ek moet binne wees. Ek is laat.”

      “Laat waarvoor?”

      “Die seleksie.”

      Die wag, ‘n kort, swaar man met ‘n pokgemerkte vel, draai om en kyk na die ander, wat sinies terug staar. Hy draai om en hou Thor met ‘n neerhalende kyk dop.

      “Die rekrute was ure gelede hier in, met die koninklike vervoer. As jy nie genooi was nie, mag jy nie binne kom nie.”

      “Maar jy verstaan nie. Ek moet---“

      Die wag reik uit en gryp Thor aan sy hemp.

      “Jy verstaan nie, jou dwase klein seuntjie. Hoe durf jy dit waag om hierheen te kom en jou weg hier te probeer in forseer? Nou gaan weg—voor ek boeie aan jou sit.” Hy stamp Thor weg, en hy strompel ‘n paar meter agteruit. Thor voel die brand van die wag se hand op sy bors---maar meer as dit, voel hy die brand van verwerping. Hy was verontwaardig. Hy het nie al die pad hierheen gekom om weggestuur te word deur ‘n wag, voordat hy enigiemand kon sien nie. Hy was vasbeslote om in te kom. Die wag draai terug na sy manne, en Thor stap stadig weg, en loop kloksgewys om die ronde gebou. Hy het ‘n plan. Hy loop totdat hy buite sig is, en begin draf, skelm baan hy sy weg teen die mure langs. Hy het seker gemaak dat die wagte nie kyk nie, en tel spoed op totdat hy vining hardloop. Toe hy halfpad om die gebou is, sien hy ‘n ander opening na die arena---hoog bo was geboogte opening in die klip, geblokkeer met dik staal pype. In een van hierdie openinge was die staal pype vermis. Hy hoor ‘n ander brul, lig himself op die rand, en kyk.

      Sy hartklop versnel. Uitgesprei binne die massiewe, ronde opleiding grond was dosyne rekrute---sy broers ingesluit. In ‘n ry, staan hulle voor ‘n dosyn van die Silwer. Die Koning se manne loop in hulle midde, besig om hulle op te som.

      Nog ‘n groep rekrute staan eenkant, onder die waaksame oog van ‘n soldaat, gooi hulle spiese na ‘n veraf teiken. Een van hulle gooi mis.

      Thor se are brand van verontwaarding. Hy sou daardie teikens geraak het, hy was net so goed soos enigeen van hulle. Net omdat hy jonger was, ‘n bietjie kleiner was, dit was nie regverdig dat hy uitgelaat was nie.

      Skielik voel Thor ‘n hand op sy rug en hy word terug geruk en vlieg deur die lug. Hy beland hard op die grond, winduit.

      Hy kyk op en sien dit is die wag van die hek, wat smalend op hom neerkyk.

      “Wat het ek vir jou gesê, seun?”

      Voor hy iets kon doen, trek die wag los en skop Thor hard. Thor voel die skerp hou in sy ribbes, terwyl die wag terug trek vir ‘n tweede skop.

      Hierdie keer, gryp Thor die wag se voet terwyl hy halfpad in die lug is; hy ruk, gooi die wag van balans af en hy val.

      Thor kom vining terug op sy voete. Terselfertyd, kom die wag ook orent. Thor staar na hom, geskok deur wat hy sopas gedoen het. Oorkant hom is die wag briesend.

      “Ek gaan jou nie net boei nie,” sis die wag, “maar ek gaan jou laat boet. Niemand raak aan ‘n Koning se wag nie! Vergeet daarvan om by die Legioen aan te sluit--- nou gaan jy tot niet gaan in die kerker. Jy sal gelukkig wees as jy ooit weer gesien word!”

      Die wag trek aan ‘n ketting met ‘n boei aan die einde. Hy kom nader aan Thor, wraak op sy gesig.

      Thor se gedagtes jaag. Hy kon nie toelaat dat hy geboei word nie---nietemin wil hy nie ‘n lid van die Koning se Wagte seermaak nie. Hy moet aan iets dink—en vinnig ook.

      Hy onthou sy slinger. Sy refleksies nee moor as hy dit gryp, ‘n klip insit, mik, en dit laat vlieg.

      Die klip trek deur die lug en slaan die boeie uit die hande van die stomgeslaande wag; dit tref ook die wag se vingers. Die wag trek sy hand terug en skud sy hand, roep uit in pyn, terwyl die boeie op die grond neer kletter.

      Die wag gee vir Thor ‘n kyk wat dood beteken, en trek sy swaard uit sy skede. Dit kom uit met ‘n kenmerkende, metaal klank.

      “Dit was jou laaste fout,” dreig hy gevaarlik, en storm.

      Thor het nie ‘n keuse nie; die man wil hom eenvoudig net nie uitlos nie. Hy sit ‘n ander klip in sy slinger en gooi. Hy mik doelbewus---hy wou nie die wag doodmaak nie, maar moes hom keer. In plaas daarvan om te mik vir sy hart, neus, oog, of kop, mik Thor na die een plek wat hy weet die man sal stop, maar nie dood maak nie.

      Tussen die wag se bene.

      Hy laat die klip vlieg---nie teen volle krag nie, net genoeg om die man neer te laat.

      Dit was ‘n perfekte skoot.

      Die wag buig dubbel, laat val sy swaard, gryp sy lies as hy op die grond neerval en in ‘n bal