Triumf ciemności. Eric Giacometti

by przemówić. I jak przed chwilą Johann Strauss, tak teraz nagle zamilkł Beethoven. Gromki głos Göringa wypełnił salon.

      – Panie i panowie. Serdecznie witam w Carinhallu, świątyni łowów i związanych z nimi przyjemności. W tym roku na kolację podane zostaną najlepsze mięsiwa ze sztuk, które osobiście zabiłem. Biorąc pod uwagę, jak jesteście liczni, zaznaczam, że mocno się dla was napracowałem. Nie powtarzajcie tego Führerowi, bo gotów pomyśleć, że zaniedbywałem służbę w Luftwaffe i że na Anglików spadnie mniej bomb.

      Rozległy się śmiechy, a łasy na pochlebstwa Ogr wodził wzrokiem po salonie. Był jedynym nazistowskim dygnitarzem mogącym pozwolić sobie na żarty w każdej sytuacji.

      – Gdyby w tej sali znalazł się jakiś zbłąkany wegetarianin, to sugeruję, by postarał się o zaproszenie do Reichsführera Himmlera. W przyszłym tygodniu wydaje przyjęcie, na którym serwować będą ogórki i aryjskie dynie.

      Towarzystwo było rozbawione, nawet garstka oficerów i myśliwych z SS nie zdołała się powstrzymać od parsknięcia śmiechem.

      – Drodzy przyjaciele, ogłaszam oficjalne zakończenie polowania i początek zabawy.

      Göring torował sobie drogę między gośćmi, którzy zmierzali już w stronę jadalni. Przechodząc, serdecznie ściskał dłonie grubymi palcami, na których połyskiwały duże sygnety. Obok polowań, opium, mody i malarstwa pasją marszałka była biżuteria, którą uwielbiał jak dziewiętnastowieczne kokoty.

      Wypatrzył młodą blondynkę o ogorzałej buzi i sylwetce Diany łowczyni, tę, która zepsuła mu zabawę z ludzką zwierzyną. Nietrudno zresztą było ją zauważyć, ponieważ Erika von Essling jako jedyna z obecnych na przyjęciu pań pojawiła się w spodniach i butach z cholewami. Prowokowała, on jednak zawsze cenił zuchwałe i ekscentryczne zachowania, co różniło go od innych dostojników reżimu. Göring znał ją od dawna, przyjaźnił się z jej nieboszczykiem ojcem, hrabią von Esslingiem. Nadreński arystokrata, rozczarowany, że nie urodził mu się syn, czuwał nad wychowaniem jedynaczki. Nauczył ją tego, czego nigdy nie uczono kobiet z wyższych sfer: polowania, szermierki, strzelania. W nowych Niemczech, gdzie kobietę wielbiono albo dla jej urody, albo z racji jej daru reproduktorki rasy aryjskiej, Erika wyraźnie odbiegała od wzorców. Ale mogła sobie na to pozwolić – jej rodzina posiadała stalownie i fabryki broni, które pracowały pełną parą. Pociski, blindaże i bomby stały się rodzinną specjalnością. Z upływem stuleci natura władzy uległa zmianie, oni nie. Kiedy miotła historii wymiatała, oni zawsze stali po właściwej stronie. Jak wielu przedsiębiorców, ojciec Eriki finansował dojście do władzy Hitlera, który jawił mu się jako ostatni bastion oporu wobec komunizmu. Hrabia von Essling nie doczekał przejęcia władzy przez konia, na którego postawił – zginął w wypadku na polowaniu w przededniu objęcia urzędu przez nowego kanclerza. Odtąd firmami zarządzała z Berlina wdowa. Córka natomiast pasjonowała się archeologią i wyrobiła sobie doskonałą reputację w kręgach uniwersyteckich, deklasując mężczyzn, kolegów po fachu.

      Ogr podszedł do młodej kobiety, gdy przystanęła z dala od gości. Wydawała się zafascynowana ogromnym płótnem przedstawiającym siedzącą na sofie kobietę o łagodnej twarzy i nieco przywiędłej elegancji.

      – W Trzeciej Rzeszy dobrze ułożona kobieta powinna ubierać się na przyjęcia w suknię – powiedział Göring, patrząc na amazonkę.

      Erika, która nie odrywała oczu od obrazu, nie odwracając głowy, odpaliła:

      – Nigdy nie dbałam o konwenanse.

      Göring zbliżył się do niej i również wpatrzył się w płótno. Jego nalana twarz przygasła w smutku. Dwie drobne łzy lśniły w kącikach oczu.

      – Poznała ją pani… Carin, moja pierwsza żona, zmarła w 1931. Wielka miłość mego życia. Ona również nienawidziła konwenansów. Tak wiele jej zawdzięczam… Nazwałem tę rezydencję Carinhall w hołdzie jej pamięci. Może trudno w to uwierzyć, ale jestem bardzo sentymentalny.

      – Wspaniała kobieta. A jak się miewa Emmy15? – spytała Erika.

      – Dobrze, przebywa u wód, w Baden-Baden. Nie lubię, kiedy plącze mi się pod nogami podczas polowań. – Ujął ją pod rękę. – Fräulein von Essling, rozczarowała mnie pani. Dlaczego, do diabła, zabiła pani zwierzynę pierwszym strzałem? Zaszczyciłem panią zaproszeniem na moje ostatnie prywatne polowanie w tym sezonie. Udział w nagonce na człowieka to wyróżnienie, które spotyka nielicznych gości.

      Kobieta spokojnie zwróciła ku niemu twarz.

      – Nie uprzedził mnie pan, że zapolujemy na istotę ludzką. To nieco zaskakujące jak na człowieka bardzo sentymentalnego.

      – Jedno z drugim nie ma nic wspólnego. Nie wszyscy ludzie mają jednakową wartość. A poza tym lubię niespodzianki. W tym kraju do rzadkości należą kobiety takie jak pani: polujące i mogące się pochwalić zdobyczami, których pozazdrościłoby im wielu mężczyzn. Sądziłem, że zrobię pani przyjemność. Ale nie odpowiedziała pani na moje pytanie.

      Spojrzała grubasowi prosto w oczy.

      – Proszę to złożyć na karb staroświeckiego protestanckiego wychowania. Zlitowałam się nad tym nieszczęsnym księdzem. Dlaczego pan go wybrał?

      Göring parsknął śmiechem i policzki mu zafalowały, jakby pod skórą w warstwie tłuszczu płynęła woda.

      – Dowiedziałem się o tym w ostatniej chwili. Co roku Zimny Kurczak… o przepraszam, Reichsführer Himmler, przysyła mi trzech wybranych więźniów na polowanie. Zazwyczaj to Żydzi albo komuniści, ale tym razem wcisnął do stadka księdza. Przypuszczam, że miał to być dowcip.

      Młoda kobieta obrzuciła go karcącym spojrzeniem.

      – Nie widzę nic zabawnego w ściganiu nieszczęśników po lesie i mordowaniu ich.

      Gruby marszałek zmrużył oczy.

      – Ależ moja droga… Po tym, jak skróciła pani cierpienia naszej zwierzyny, wnoszę, że nie po raz pierwszy zabiła pani istotę ludzką. Muszę przyznać, że trochę mnie to zaskoczyło. Spodziewałem się, że pozostawi mi pani robotę. Nawet się pani nie domyśla, jak wielu gościom w ostatniej chwili brakło odwagi, by nacisnąć na spust.

      Erika nie odpowiedziała. W nowym nazistowskim państwie nauczyła się ukrywać emocje. Ale Göring zbijał ją z tropu. Ten mężczyzna, którego miała przed sobą, potrafił ocierać najprawdziwsze łzy przed portretem żony i zabijać nieszczęsnych ludzi podczas parodii polowania z nagonką. W gruncie rzeczy był równie bezlitosny jak jej ojciec, hrabia. Nic dziwnego, że się zaprzyjaźnili.

      Göring przybrał obłudny ton i objął ją ramieniem.

      – Eriko, o ile mam dokładne informacje, zamierza pani pracować dla Ahnenerbe, instytutu Himmlera.

      – Jest pan poinformowany lepiej niż ja. Wiem tylko, że zaprosił mnie do zamku Wewelsburg, dokąd mam się udać w najbliższych dniach.

      Wielki łowczy przestał się dobrotliwie uśmiechać.

      – Niech pani uważa, żeby nie wdepnąć w coś tymi ślicznymi botkami, Fräulein von Essling. Narodowy socjalizm to wspaniałe dzieło, które przeobraziło Niemcy. Rewolucja w dziejach ludzkości. A ja jestem jedną z jej podpór. Podobnie jak Führer wyobrażam ją sobie jako pełną blasku gwiazdę, która opromieni świat, choćby miała zwęglić tych, którzy nie są godni żyć w jej świetle. Jednak są i tacy, którzy obrali bardziej radykalny kierunek. Himmler i jego przeklęci esesmani, ci fanatyczni żołnierze-zakonnicy, są tego doskonałym uosobieniem. Himmler wyznaje dziwne, absurdalne doktryny. I niestety jego imperium stale się powiększa.

      Młoda

15

Druga żona marszałka.