Pedagogika ogólna. Bogusław Śliwerski

aksjologicznych przesłanek światopoglądowych o charakterze religijnym czy moralnym, nie ma problemu z jednością podstawowych celów wychowania i ich hierarchią. W społeczeństwach otwartych, pluralistycznych sytuacja jest bardziej skomplikowana, gdyż obok ogólnospołecznych celów wychowania występują cele z nimi sprzeczne, specyficzne dla określonych grup. Towarzyszą temu nieograniczona wolność krytyki ideałów oraz swoboda poszukiwania ich alternatyw. Staje się to niebezpieczne wówczas, gdy członków różnych społeczności mających prawo do wyznawania odmiennych ideałów nie łączą ani konieczne minimum wspólnych wartości, ani żadne więzi. W większości wysoko rozwiniętych demokracji powstają społeczeństwa indywidualistyczne, które charakteryzują się osamotnieniem ich członków w swoich orientacjach aksjologicznych, indywidualizacją czy subiektywizmem stylów życia, światopoglądów i moralności, jednak i one potrzebują wychowania139. Najwyższym i nadrzędnym celem wychowania jest – zdaniem Karola Kotłowskiego – ideał wychowania, który organizuje wszystkie inne cele oraz nadaje im charakter i kierunek. „On sam nie jest zamknięty ani w pełni osiągalny, ale stanowi dyrektywę dla coraz dalszego rozwoju jednostki”140. Cechuje go zmienność (historyczność), nadrzędność w stosunku do częściowych i etapowych celów wychowania, otwartość i nieosiągalność.

      Zdaniem Wolfganga Klafkiego podmiotami formułującymi cele wychowania są:

      ■ Podmioty gospodarcze, na przykład organizacje interesów gospodarczych, samorządy zawodowe, izby handlowe, przemysłowe czy rolnicze, wskazujące na cele wychowania związane z przyszłym funkcjonowaniem osób w gospodarce.

      ■ Władze polityczne albo rządy państw, które tworzą prawo i porządek w państwie.

      ■ Partie polityczne – wyrażające w programach swoich partii między innymi cele wychowania.

      Rycina 3.1. Podmioty stanowienia celów wychowania W. Klafkiego

      Źródło: opracowanie własne na podstawie Pädagogik, red. H. Von Hermann Hobmair, Köln – München: Stam 1972.

      ■ Kościoły, związki wyznaniowe oraz stowarzyszenia, na przykład rodzicielskie, młodzieżowe, profesjonalne141.

      Na stanowienie celów wychowania największy wpływ mają:

      ■ Czynniki socjokulturowe, na przykład normy społeczne czy grupowe, ustrój państwa, aktualne trendy, mody upowszechniane przez media.

      ■ Czynniki ekonomiczne – w zależności od typu ustroju gospodarczego w społeczeństwie cele mogą dotyczyć orientacji na gospodarkę sukcesu, przymusu konsumpcji, znaczenia własności i osiągnięć, myślenia konkurencyjnego czy walki o pozycję społeczną.

      ■ Czynniki indywidualne – związane z sytuacją rodzinną, ze strukturą rodziny i jej wielkością.

      ■ Cechy osobowe wychowawcy – to czynnik najsilniej determinujący dobór celów wychowania, obejmujący oczekiwania wychowawcy, jego pragnienia, ideały, potrzeby, uczucia, nastawienia, doświadczenia z własnego procesu wychowawczego, wzory osobowe, religię, osobiste przeżycia i tym podobne11.

      Pedagodzy powinni zatem być świadomi źródeł przyjętych lub stanowionych przez siebie celów wychowania, gdyż tylko wówczas poziom formalnego zaangażowania w ich realizację może być zbieżny z poziomem aktywności własnej. Ze względu na treść Kazimierz Sośnicki wyróżnia następujące źródła celów wychowania.

      1. Naturalistyczne – wyprowadzane ze sposobu pojmowania natury ludzkiej:

      ■ ogólna natura ludzi – formułowanie ogólnych postulatów wyznaczających powszechny kierunek wychowania lub też określenie wspólnych wszystkim ludziom właściwości psychicznych, które powinny być podstawą życia społecznego;

      ■ indywidualne właściwości człowieka – postulowane cele nawiązują do idei wolności człowieka, a zarazem przeciwstawiają się uniformizacji rozwoju jednostki przez państwo, społeczeństwo i/lub religię;

      ■ los lub istota transcendentna, metafizyczna – celem wychowania jest wdrożenie jednostki do godzenia się z losem, do jego biernego przyjmowania lub uświadomienie wychowankom znaczenia losu w ich życiu, możliwości wpływania na jego bieg oraz korzystnego dla siebie posługiwania się nim.

      2. Socjologiczne – wyprowadzane z życia społecznego, z bieżących potrzeb społeczeństwa, narodu, państwa, z ich rozwoju i charakteru:

      ■ aktualny stan życia społeczeństwa – na podstawie rozpoznania stanu życia społecznego wychowawca dostosowuje do niego cele wychowania (adaptacja, przystosowanie, konserwatyzm, niedopuszczanie do zmiany, rekonstruowanie życia społecznego);

      ■ ideologiczny obraz życia społeczeństwa – cele wychowania dobierane są stosownie do koncepcji idealnego życia społeczeństwa, idealnego obrazu życia narodu i państwa (np. idea wychowania państwowego, dążenie do niepodległości, wychowanie do życia w zjednoczonej Europie)143.

      Tylko skrajne systemy pedagogiczne – zdaniem Sośnickiego – wyprowadzają cele wychowania z jednego źródła, pomijając inne. Najczęściej jeden cel jest podstawowym czy naczelnym, a do niego dołącza się w różny sposób inne, pochodzące z innych źródeł, jako dodatkowe i uzupełniające, ale podporządkowane celowi głównemu.

      Wszelkie klasyfikacje celów wychowania są teoretyczne i spekulatywne, historycznie zmienne, otwarte i – tak jak cele kształcenia – mniej lub bardziej ogólne. Formułowane w postaci sądów powinnościowych typu „Nie kłam”, „Nie zabijaj” czy „Nie należy kłamać” są zadaniami do wykonania, które można waloryzować pod kątem ich zgodności z ideologią, odpowiedniości do warunków społecznych, w których mają być realizowane, czy ich funkcjonalności. Tak rozumiane cele wychowania nie podlegają weryfikacji w kategoriach prawdy lub fałszu, ale mogą być jedynie traktowane jako adekwatne lub nieadekwatne, słuszne lub niesłuszne w stosunku do określonej ideologii czy aksjologicznego systemu stanowiących je norm. Można je jednak uzasadniać w następujący sposób:

      ■ antropologicznie – na podstawie odpowiedzi na pytanie o istotę i godność człowieka;

      ■ normatywnie – na podstawie niezbędnych do współżycia w społeczeństwie norm i wartości;

      ■ pragmatycznie – ze względu na współczesne i przyszłe problemy oraz zadania, jakie należy podejmować, jeśli społeczeństwo i kultura mają przetrwać. Cele wychowania mogą się przyczynić do opanowania przez wychowanków odpowiednich kompetencji144.

      W świetle współczesnej pedagogiki cele wychowania służą realizacji pożądanych norm, wartości i społecznych interesów oraz umożliwiają organizację procesu wychowania. Dopiero kiedy wiadomo jest, do czego należy zmierzać, można sięgnąć po stosowne środki i metody wychowania. Tak pojmowane cele wychowania warunkują też refleksję pedagogów nad tym procesem, gdyż skierowują oddziaływania wychowawcze na ich praktyczny rezultat, efekt, czyniąc ten proces względnie weryfikowalnym. Służą także doskonaleniu praktyki wychowawczej, sprzyjają porozumieniu i kooperacji między wychowawcami, pobudzają ich do dyskusji i refleksji oraz pozwalają na planowanie sensownych reform. Zdaniem Samuela Rollera cele wychowania spełniają w toku edukacji szkolnej następujące funkcje:

      ■ Zapewniają optymalne funkcjonowanie systemu, stanowiąc punkt odniesienia, do którego wszystko ma być przymierzone i według którego wszystko ma być oceniane i osądzane. Dzięki temu można zapewnić skuteczne korekty

139

W. Brezinka, Filozofické základy výchovy, Praha: Zvon 1996.

140

K. Kotłowski, Aksjologiczne podstawy teorii wychowania moralnego, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1976, s. 72.

141

W. Klafki za: Pädagogik.

142

Tamże.

143

K. Sośnicki, Istota i cele wychowania, Warszawa: Nasza Księgarnia 1964.

144

Pädagogik.