Banden Die Binden. Amy Blankenship

Hunter en liep op hen af. “Ik ben blij dat jullie de helikoptervlucht hebben overleefd,’ zei hij plagend terwijl hij een hand op Tristians schouder legde en er even in kneep. Daarna begroette hij de andere man.

      â€œJa, op een dag zal ik dat ding met een bazooka uit de lucht schieten,” Tristian haalde zijn schouders op terwijl Hunter lachte. Hij veranderde van onderwerp en zei: ‘Iedereen die wij verwachten deze week zijn er. De laatste gasten zijn een uur geleden vertrokken dus zijn we nu met familie en vrienden. Ik heb het hier nog nooit zo rustig gezien, maar het voelt goed.’

      Tristian lette op de reactie van Hunter, deed een stap terug zodat hij de twee mannen aan elkaar kon voorstellen, “Hunter Rawlins… dit is Ashton Fox.”

      Ashton stak zijn hand uit en gaf Hunter een stevige handdruk toen ze elkaar de hand schudden. Hij verwachte van Hunter een behoorlijk stevige greep maar was verrast toen dat niet gebeurde. De Indiaan hield de handdruk vriendelijk net zoals zijn glimlach.

      En dan te bedenken dat hij zich zorgen had gemaakt om de Apache jongen, waar hij zoveel over had gehoord van Angel, te ontmoeten. Zoals zij over Hunter en Ray praatte… zou je denken dat ze over water konden lopen en alles konden wat je een Indiaan ziet doen in films.

      â€œWelkom in Sanctuary,” zei Hunter net zoals hij tegen elke gast zei. “Ben je er klaar voor om plezier te maken deze week?” De woorden klonken hem dubbel in de oren, maar Ashton had hier geen idee van.

      â€œWaarom niet?” Ashton glimlachte, blij dat hij de deksel van zijn testosteron potje er nog niet hoefde af te halen. “Maar eerst zou ik graag een douche willen nemen en even ontspannen na een vlucht van tien uur in de helikopter.”

      â€œZeg maar niet meer,” zei Tristian, die hem naar de hoofdingang toe leidde. ‘Hunter, in welke kamer heb je hem geplaatst voor deze week?’

      â€˜Ik zal de sleutel halen,’ zei Hunter, die langs hen de lobby in liep en er een show van maakte bij het openen van het gastenboek en de namen doornam.

      Hij wist precies in welke kamer hij Ashton had geplaatst…vlak naast de kamer van Ray die makkelijk toegankelijk was, maar niet zo makkelijk als de vriend zou willen. Ashton Fox had een van de twee kamers gekregen die om de hoek van de hal lag, op de eerste verdieping, tegenover het enorme overdekte zwembad… weg van alle andere kamers.

      In de rondte swingend pakte Hunter de juiste sleutel van de muur en gaf deze aan Tristian. Hij keek naar Ashton en liet hem geloven dat dit een goeie kamer was. “Je hebt geluk, het overdekte zwembad en de fitnessruimte van het hotel liggen allebei naast je kamer.”

      Tristian zag het kamernummer op de sleutel en wendde zich af van Ashton terwijl hij zijn gezichtsuitdrukking verborg. Hij was blij dat Hunter Ashton niet in de buurt van de kamer van Angel had geplaatst, hij had wel verwacht dat het tenminste opdezelfde verdieping zou zijn… zodat hij niet zou gaan klagen. Als hij zijn zin zou krijgen bleef Ashton niet de hele week.

      â€œIs alles klaar voor het feest in het zwembad?” vroeg Tristian, hij wist dat Angel graag zwom. Hij wilde haar graag laten voelen wat ze gemist had sinds ze weg was gegaan.

      Hunter knikte, ‘Ja, de kinderen van Carley hebben een paar vrienden te gast voor een nacht en ze hebben de Tiki bar al geopend voor zelfbediening.” Tristian gaf hem een blik van verstandhouding, en voegde eraan toe: “Jason heeft hun gasten de kamers naast hem en zijn zussen gegeven….niet dat ze er veel zullen slapen.”

      â€œDat is waar,” grijnsde Tristian, hij wist dat ze in deze kamers verbleven alleen maar om indruk te maken. Hij haatte het dat zijn neven zich altijd gedroegen alsof het hotel van hen was, terwijl ze er alleen maar misbruik van maakten en er helemaal niks voor deden. Ze stonden erom bekend elke keer nieuwe vrienden te hebben elke maand, week…soms elke dag.

      Het enige waar ze echt goed in waren , was seks… behalve dat, hun afspraakjes nooit lang bleven hangen.

      â€œWe zien je daar later,” riep hij over zijn schouder.

      Toen Tristian en Ashton vertrokken, draaide Hunter zich om en greep de sleutel van de beste kamer die Sanctuary had… een van de bruidssuites op de vierde verdieping. Het zag er niet naar uit dat iemand die zou gebruiken deze week, Angel zou het geweldig vinden om er in één te verblijven.

      â€œWie verblijft er in de bruidssuite?”

      Hunter draaide zich om en zag Ray aan de andere kant van de balie staan met een doos vuurwerk onder zijn arm. Hij en Ray hadden het moeilijk gehad sinds hun moeder een maand geleden was overleden. Ze hadden een wapenstilstand gesloten, ze wisten allebei dat er maar weinig voor nodig was om dit te vergeten. Hij hield van zijn broer, maar Ray gedroeg zich erg vreemd de laatste tijd dus lette hij extra goed op.

      â€œDus je hebt besloten om vanavond vuurwerk af te steken?” Hunter veranderde snel van onderwerp en stak de sleutel snel in zijn zak.

      Ray’s donkere ogen volgde deze beschermende beweging en schonk er verder geen aandacht aan. “Ja we beginnen deze week met een grote knal, nietwaar?”

      â€œZeker. Kom je later nog naar het zwembadfeest?” vroeg Hunter, hij vond het helemaal niet fijn dat Ray hem in de gaten hield.

      â€œJa, ik zal er zijn…, “ antwoorde Ray met een afgevlakte blik terwijl hij een paar lucifers uit een kom op de balie pakte en gooide ze in de vuurpot voordat hij zich omdraaide en wegliep.

      Hunter bleef waar hij was totdat Ray uit zijn zicht was en pakte de sleutel langzaam uit zijn zak. Terwijl hij zich omdraaide om de sleutel weer op te hangen liet hij deze in een la van het bureau vallen. Hij draaide zich weer om richting het sleutelkastje en bewoog zijn vingers alsof hij nadacht, pakte toen de sleutel van de kamer naast de zijne.

      Het leek hem veiliger als hij Angel goed in de gaten kon houden….vooral ’s nachts.

      Hoofdstuk 2 “Geheimen”

      Angel stond voor de glazen deuren en keek naar haar oma. Ze dacht dat Isabel Hart in de grote serre zou zijn rond deze tijd van de dag om te kijken naar de tuinen. Ze voelde haar borstkas aanspannen toen ze haar oma zag die op de knoppen van haar rolstoel drukte en dichterbij de openslaande tuindeuren kwam die naar de tuin leiden.

      De laatste keer dat ze haar oma had gezien, toen stond er een lange en trotse vrouw die tranen van haar wangen afveegde terwijl ze hen vaarwel zei. Ze legde haar hand tegen de grote glazen deuren en haalde diep adem en opende ze.

      â€œOma!” Angel glimlachte en snelde de kamer door naar haar toe. Haar glimlach werd nog groter toen ze de ogen van haar oma zag oplichten. Terwijl ze naar beneden leunde, omhelsde Angel haar hartelijk. “Oh god, ik heb je zo gemist!”

      Isabel sloot haar ogen en genoot van de echte knuffel. Daar hield ze zoveel van Angel en Tristian…. het feit dat ze niet nep waren zoals de rest van het gezin. Als ze van iemand hielden…deden ze dat met heel hun hart.

      â€œDaar is mijn engel,” Isabel klopte haar zwakjes op de rug. Ze voelde dat een deel van haar kracht terugkeerde door de aanwezigheid van Angel. Het meisje had haar altijd weten op te vrolijken en haar geliefd te laten voelen. Maar het zou haar er niet van weerhouden om misbruik te maken van haar ziekte. “Ik ben blij dat je bent gekomen om mij nog een keer te zien,’ zei ze met een hele trieste stem.

      â€œWat?” zuchtte Angel terwijl ze een stap achteruit deed om beter naar haar oma te kunnen kijken. “Oma? Waar heb je het over? “ Haar dit te horen zeggen, deed haar hart veel pijn en bracht tranen in haar ogen.

      â€œOh, laten we het niet over mij hebben liefje. Vertel me alles over wat ik de afgelopen jaren gemist heb en wie is die zogenaamde vriend van je waar ik geruchten over heb gehoord?” Isabel keek naar haar met een zachte frons. “Ik kan nog steeds niet geloven dat mijn kleindochter opgroeit ver weg van mij en dat ik het niet eens kan meemaken.”