Banden Die Binden. Amy Blankenship

keek op en glimlachte van binnen. Ze zag Lily stijf in de bloementuin staan. Ze had Lily toestemming gegeven hier te blijven wonen toen haar zoon Malcolm door het land ging trekken. De enigste reden dat ze toestemming had gegeven aan Lily, was om Angel hier zoveel mogelijk te laten terugkeren en om Tristian hier te laten wonen.

      Wat Isabel betreft… het paste bij Lily om ongelukkig te zijn. Malcolm had van haar gehouden, maar ze gedroeg zich koud en ondragelijk… ze drukte Malcolm steeds verder weg maar vertelde hem niet waarom. Ze dacht dat Lily hier alleen was gebleven omdat ze zo stom was om te denken dat ze op een dag een deel van Sanctuary zou bezitten.

      Malcolm was voor dat ze getrouwd waren altijd al een playboy geweest, hij had geslapen met de helft van het Indiaanse personeel die in het hotel werkten.

      Hij stopte met die manier van leven toen hij trouwde, dus ze wist dat dit niet de reden was geweest voor de scheiding. Hij had altijd van meisjes gehouden, Isabel wist dat hij veel hield van Lily vanwege haar schoonheid… ze was nog steeds erg mooi. Koud en mooi… zo emotieloos dat ze nooit een echte moeder voor haar kinderen was geweest…. zelfs niet toen ze klein waren.

      Door de pijnlijke blik op het gezicht van Lily wist Isabel dat Malcolm eindelijk hier was. Ze had de helikopterpiloot uitdrukkelijk verteld dat hij zou worden ontslagen als hij vóór het eind van het weekend iemand weg zou brengen, weg van Sanctuary. Ze had Ray zelfs betaald om alle voertuigen op het terrein op een of anderen manier uit te schakelen, zodat niemand kon vertrekken.

      Voor één keer… zou het hele gezin hier samen gestrand zijn… of ze het nou leuk vonden of niet.

      *****

      Ray Rawlins hoorde in de verte het geluid van de helikopter toen hij de motorkap van de laatste auto dicht deed. Hij keek rond naar alle dure voertuigen die hij uitgeschakeld had, het gaf hem een voldaan gevoel. Isabel Hunter kon net zo meedogenloos zijn als haar overleden man als ze dat wilde.

      Toen hij uit het bakstenen gebouw stapte, zwaaide hij zijn lange donkere haar uit zijn ogen terwijl hij zag dat de helikopter daalde naar het helikopterplatform. Hij moest aan Hunter denken en vroeg zich af of hij het wel aankon nu ze wisten dat Angel haar Californische vriend had meegenomen naar Sanctuary voor deze week.

      Ashton Fox had geen flauw idee in wat voor een web hij zou lopen.

      Naar zijn mening verdienden de meeste mensen die hier geboren waren, op deze berg, het recht om ervan af te vallen. Met uitzondering van Angel en Tristian. Toen ze opgroeiden, hadden Hunter en hij ze onder hun vleugels genomen en zoveel mogelijk beschermd tegen de kwaadaardigheid waarin ze geboren waren….zelfs hun lieve oma kon kwaadaardig zijn als ze haar eigen weg wilde gaan.

      Hij leunde achterover tegen de muur en dacht terug aan zijn jeugd. Hunter en hij waren maar een paar jaar ouder dan Angel en Tristian, maar de vier waren altijd onafscheidelijk geweest. Samen waren ze bijna elke dag het bos in geweest, met Hunter en hem, ze leerden hen Indiaanse overlevingstechnieken…. Angel en Tristian vonden het allemaal erg leuk en zagen het als een spel.

      Zijn gedachten aan het verleden werden onderbroken toen Angel met haar vriend samen van de helikopter wegsprinten. Hij schudde zijn hoofd toen de wind van de helikopter haar platina haar deed opvliegen alsof ze midden in een onzichtbare storm stond.

      Hij keek naar het enorme landgoed dat bekend stond als Sanctuary. Hij wist dat de mensen binnen, die beweerden familie te zijn, op het punt stonden een nieuw spel te gaan spelen…. een spel dat veel te gevaarlijk was voor een klein meisje om alleen te spelen.

      Ray haalde een kleine fles tevoorschijn die hij van Hunter gekregen had en nam een slok terwijl hij zijn hoofd leegmaakte. Hij had al zijn concentratie nodig om Angel weg te houden van al het kwade.

      *****

      Tristian wachtte tot iedereen uit de helikopter was voordat hij de aandacht van de piloot trok. ‘Weet je nog wat Isabel Hart heeft gezegd,’ zijn glimlach verdween toen zijn groene ogen versmalden ter waarschuwing. “Ga zelf lekker op vakantie en maak je geen zorgen over ons. Deze week hebben we je niet nodig, begrepen?”

      Angel glimlachte blij toen Tristian haar vergezelde en ze renden allemaal weg uit de wind van de propellers. Ze voelde zich een stuk beter toen ze omkeek en zag hoe de helikopter met z’n harde woep…woep… lawaai wegvloog.

      â€œ Op geruimd staat netjes.” Angel gaf met spot een saluut. Als ze wist dat niemand haar zou uitlachen dan had ze haar handen op de grond gelegd en bedankt voor de veilige terugkeer.

      Ashton ging met z’n vingers door zijn zijdezachte blonde haar, hij hield van dit gevoel. “Ooh, je bent boos omdat je mooie haar in de war zit,” grijnsde hij, zich afvragend hoe hij door haar haren ging met zijn vingers zonder vast komen te zitten in de klitten. Zij was de meest perfecte vrouw die hij ooit had gevonden en toen ze zei dat ze voor een bezoek naar huis ging, had hij besloten haar niet uit het oog te verliezen.

      Ze merkte op dat haar vader en Felicia al naar binnen waren gegaan, Ashton sloeg zijn arm om haar heen terwijl ze de heuvel richting het landgoed opliepen.

      â€˜Dus, Roodkapje, gaan we eerst naar je grootmoeder?’ merkte hij op en probeerde niet te laten merken dat hij onder de indruk was van het grote landhuis. Hij had naar haar vader geluisterd die erover opschepte, nu hij hier was zag hij dat haar vader niet had overdreven.

      Tristian knipoogde naar Angel voordat hij hun onderbrak. “Ik denk dat het tijd is om Ashton naar zijn kamer te brengen en hem te laten settelen, denk je niet?’ Het is toch niet nodig om de grote boze wolf teveel te verleiden. Oma heeft al een hartaanval gehad… ik denk als je haar nu direct kennis laat maken met je vriend dat je haar dan misschien wel het laatste zetje geeft.”

      Angel’s glimlach zakte weg toen er over de hartaanval van haar oma werd gesproken. Ze wilde direct naar huis vliegen toen Tristian haar belde met het nieuws, maar haar vader had met haar afgesproken om een week heen te gaan met de 4th of July, dus had ze gewacht. Tristian had haar verteld toen hij belde dat Hunter hun oma net op tijd had gevonden en waarschijnlijk haar leven had gered.

      Haar eigen hart bonsde een seconde toen ze in gedachten Hunter voor haar zag…. Hunter Rawlins. Ze had hem altijd als haar beste vriend gezien, maar toen ze naar L.A. was verhuisd besefte Angel dat ze meer waren geweest dan alleen vrienden…. véél meer. Ze had Hunter net zo erg gemist als haar eigen broer.

      â€œOohh kom op,” gromde Tristian toen hij haar een tedere knuffel gaf. ‘Zo bedoelde ik het niet.’ Hij deed een stapje terug en legde zijn handen op haar wangen, waardoor ze naar hem opkeek. ‘Je hebt beloofd deze week alleen maar te lachen,’ herinnerde hij haar met een strakke blik.

      â€œIk weet het,” zei Angel en er verscheen weer een glimlach op haar gezicht, het voelde niet hetzelfde. “Het komt allemaal wel goed als ik gezien heb dat alles goed gaat met oma. Neem Ash mee en ga samen plezier maken. Ik zie jullie twee later wel.”

      Ze ging op haar tenen staan en gaf Ashton een kus op zijn wang voordat ze zich omdraaide en naar de zij ingang liep, ze wist dat haar oma daar zou zijn.

      Ashton keek hoe Angel wegliep, hij vond het niet leuk dat ze al gescheiden werden sinds ze waren geland op de berg. In L.A. had haar vader haar nooit nodig gehad en was Angel helemaal voor hem alleen. Hij deelt niet graag met anderen.

      *****

      Hunter schudde het van zich af en zette zich af van de deurpost waar hij tegenaan leunde. Hij had gezien hoe Angel haar vriend een klein onschuldig kusje had gegeven en dat liet een bittere smaak achter in zijn mond en een drang om ergens tegenaan te slaan…het liefst Ashton Fox. Hij moest zichzelf beheersen om niet achter haar aan te lopen toen ze wegliep bij de rest.

      Op dat moment wist hij dat Tristian hem had gezien omdat hij sneller ging lopen.

      Tristian en hij waren altijd beste vrienden geweest zolang hij zich kon herinneren, maar de laatste jaren hadden ze allebei hun duistere