На парозе раю. Зінаіда Дудзюк

дома, чакаючы, калі ж вы выйдзеце. І што вы там так доўга рабілі? Няўжо бралі інтэрв’ю?

      – Брала. А што, хіба мы знаёмыя?

      – Так.

      – Прабачце, я не магу ўспомніць, дзе мы сустракаліся.

      – Некалі ў нашай вёсцы Заброддзе вы бралі інтэрв’ю ў майго бацькі падчас жніва. Ён быў камбайнёрам, а я – ягоным памочнікам.

      – Першае маё інтэрв’ю, калі была на практыцы! Няўжо вы той самы хлопчык? Ніколі б вас не пазнала, – сказала журналістка, акідваючы позіркам танклявую постаць міліцыянера.

      – Вы таксама змяніліся, яшчэ больш папрыгажэлі. Я ўвесь час сачыў за вамі. Маю на ўвазе газетныя публікацыі…

      – Сачыць – ваша прафесійнае захворванне? – засмяялася Юля.

      – Вядома. Не без таго. Дазвольце правесці вас дадому.

      – Правядзіце, калі так хочацца.

      – Вы не ўяўляеце, як хочацца, – адказаў ён, беручы яе пад руку.

      Яна здзіўлена паглядзела на яго кірпаты профіль пад казырком фуражкі, адчула нейкі дзіўны спакой і абароненасць. Яны ішлі поруч, маўчалі.

      – Я не магу ўспомніць, як вас завуць, – схамянулася Юля.

      – Барыс Бабровіч.

      – А бацька ваш Міхаіл Канстанцінавіч?

      – Не, Кандратавіч.

      – Склероз пачынаецца, – засмяялася яна. – А вы ведаеце, што я жыву ў мікрараёне, вас чакаюць транспартныя выдаткі.

      – Я гатовы ехаць з вамі хоць на край свету, – адказаў хлопец, спыняючы таксі.

      Як толькі селі ў машыну, Барыс назваў яе адрас. Юля моўчкі здзіўлена паглядзела на хлопца. Ехалі яны ўсяго хвілін пятнаццаць і за гэты час не прамовілі ніводнага слова, саромеючыся таксіста, толькі паглядвалі адно на аднаго, ніба вывучаючы рысы твару.

      Барыс меў тую непрыкметную знешнасць, якая не вылучаецца ў натоўпе. Шэрыя вочы, кірпаты нос, свежы твар, валасы коратка стрыжаныя. Хлопец як хлопец. Калі выйшлі з машыны, Юля падзякавала за якасную транспартную дастаўку каштоўнага грузу.

      – Я гатовы гэты груз да смерці на руках насіць, – запэўніў яе хлопец.

      – Каму патрэбны такія ахвяры? – засмяялася Юля.

      – Ахвяраванне ў гонар багіні кахання, – ці жартам, ці ўсёр’ёз адказаў хлопец.

      – Адкуль вы ведаеце мой адрас?

      – Я ж у міліцыі працую.

      – Зразумела. Што ж, мне пара ў маю вавілонскую вежу, – сказала дзяўчына, ківаючы ў бок дзевяціпавярховага інтэрната.

      – Нічога, у мяне ёсць магчымасць атрымаць службовую кватэру, трэба толькі ажаніцца.

      – Нявеста ўжо ёсць? – спытала Юля.

      – Ёсць, з тае першай нашай сустрэчы…

      – Не размею.

      – Не ўсё адразу, – усміхнуўся Барыс. – Можа, пойдзем у кафэ пасядзім? Ці вас правесці дадому?

      Юлі не спадабалася, што гэты хлапчук раптам уварваўся ў яе жыццё і спрабуе распараджацца паводле свайго меркавання.

      – Мяне дома чакаюць муж і дзеці, – схлусіла Юля.

      – Не трэба выдумляць алібі, Юлія Максімаўна. Я сабраў пра вас усю неабходную інфармацыю. Сустрэча наша зусім не выпадковая.