На парозе раю. Зінаіда Дудзюк

а сам… Каханне, як Бог, існуе толькі для тых, хто ў яго верыць. Крыж, пастаўлены на магіле мёртванароджанага сына, перакрэсліў усе тыя светлыя дні і пачуцці (а яны ж былі!), якія яны пражылі з Барысам. Пражылі і выжылі да рэшты.

      Яна міжвольна падумала пра вобразы літаратурных гераінь, на якіх выхоўвалася: самотная Сольвейг, што ўсё жыццё чакала свайго каханага, а ён прывалокся да яе нямоглым старым; ці вар’ятка Асоль, што чакала жаніха на караблі з чырвонымі ветразямі. Так, яна дачакалася, але нічога не гаворыцца пра тое, як было Асолі пасля ў бурлівым моры жыцця. Ці не ператварыўся яе прынц у дзікага монстра? Хто напісаў гэтыя творы? Слабыя мужчыны, няўпэўненыя ў сабе, якія прагнулі, каб іх кахалі проста таму, што яны ёсць на гэтым свеце. А хто гэтага не прагне?

      Юля зноў схілілася над папкаю. Чытаючы матэрыялы, ёй няцяжка было ўявіць закрыты суд, куды чамусьці не выклікалі ў якасці сведкаў Сіроціна, Кедрава, Гальмака, якія сваімі паводзінамі і стаўленнем да Мартынюк прывялі яе да гэтай жыццёвай і душэўнай катастрофы. У тым грамадстве не існавала такіх законаў, якія б абаранялі годнасць і правы жанчыны. Дзяржава парупілася толькі пра тое, каб пільна абараняць сябе.

      Суд перайшоў да спрэчак бакоў. Пракурор прапанаваў вынесці падсуднай за контрэвалюцыйную дзейнасць пакаранне ў выглядзе пазбаўлення волі на 10 гадоў. Адвакат са свайго боку папрасіў улічыць шчырае прызнанне падсуднай сваёй віны, першую судзімасць і прызначыць па магчымасці ніжэйшую меру пакарання.

      Потым прагучала апошняе слова падсуднай Мартынюк, у якім яна папрасіла суд улічыць, што вырасла і выхоўвалася пры панскай Польшчы, не мела магчымасці атрымаць адукацыю, толькі з прыходам савецкай улады ўпершыню пабачыла кіно і тэатр. Яна падкрэсліла, што працавала сумленна, выконвала ўсе даручэнні, уступіла ў партыю з вялікім жаданнем працаваць на карысць народа і радзімы.

      Пасля абмеркавання і нарады суддзя абвясціў прысуд: «Мартынюк Клаўдзію Міхайлаўну на падставе артыкула 72 п. “а” КК БССР пакараць пазбаўленнем волі тэрмінам на дзесяць гадоў з паражэннем выбарчых праў пасля адбыцця меры пакарання тэрмінам на тры гады. Тэрмін зняволення лічыць з 8 лістапада 1946 г.».