Палескія рабінзоны. Янка Маўр

Віктар ухапіў Мірона за ногі і павалок па зямлі. Мірон не толькі ачухаўся, але раззлаваўся.

      – Ты чаго лезеш? – закрычаў ён. – Чаго спаць не даеш? Я цябе зараз…

      – Ціха, ціха! – сказаў Віктар. – Я цябе не біцца выклікаю, а дужацца. Дужацца, каб сагрэцца. Разумееш?

      – А!..

      І сярод начной цішы пачалася дужанка… Віктару хутка ўдалося паваліць Мірона. Той пакрыўдзіўся:

      – Пачакай! Пачакай! Ты ж не даў мне добра ўзяцца, адразу накінуўся. Давай яшчэ раз, вось так. Пагледзімо, як цяпер…

      І дужанка зноў пачалася, ды яшчэ як заўзята!..

      Змарыліся, паляглі. Паспалі крыху і зноў пачалі варушыцца. Раптам недзе побач пачуўся дзікі, прарэзлівы крык. Крык жудасны і разам з тым нейкі жаласны, нібы хто душыць малое дзіцяня…

      Жах ахапіў хлопцаў. Мімаволі яны шчыльней зашыліся між каранёў.

      Крык не спыняўся, і нават непадалёк, у кустах, чулася нейкая тузаніна.

      Тут ускочыў Віктар і кінуўся ў кусты.

      – Мірон! Сюды хутчэй! – зараз жа пачуўся яго крык.

      Спачатку Мірон зазлаваў на Віктара, чаму гэта ён кінуўся ў бяду, але ў той жа момант сам апынуўся каля Віктара. Той нешта трымаў, і гэтае нешта білася і вырывалася.

      – Трымай! Хутчэй! – зноў крыкнуў Віктар.

      Мірон учапіўся рукою за поўсць нейкага звера.

      – Што гэта за звер такі? – здзівіўся ён.

      – Трымай, трымай мацней! Заяц! – засопшыся, казаў Віктар.

      Мірон учапіўся абедзвюма рукамі за зайца, але зараз жа адну руку адхапіў, бо нехта моцна ў яе дзюбануў.

      – Ай, ай, заяц дзюбаецца! – крыкнуў ён з жахам.

      – Трымай мацней! А то ўцячэ! – тузаўся тым часам Віктар.

      Мірон зноў ухапіўся дзвюма рукамі.

      – Што гэта робіцца? – крыкнуў ён. – Ніколі не чуў, каб заяц дзюбаўся!

      – Я ж пугача трымаю! Гэта ён. Трымай зайца, а я гэтаму лупатаму зараз галаву раструшчу.

      І ён стукнуў птушку галавой аб дрэва. Потым гэтак жа забілі і зайца.

      – Адкуль ты ведаў, што там дзеецца? – запытаўся Мірон, калі яны са здабычай вярнуліся на сваё месца.

      – Жаласны піск паказваў, што гэта нейкі невялікі звярок трапіў у бяду. Тузаніна ў кустах сведчыла, што і вораг яго не надта моцны, калі яны так доўга тузаюцца. Потым пачулася нібы плясканне крылаў, і тады мне прыйшла ў галаву думка, што гэта, мусіць, якая сава напала на зайца, як гэта часта пішацца ў кнігах. Але ж і запусціла кіпцюры ў спіну! Сама хацела вырвацца, ды не магла, таму і ўдалося схапіць. А цяпер паспрабуем запалкі, можа, ужо будуць гарэць.

      Тыцнуўся Віктар туды-сюды, а запалак няма.

      – Згубіў у час тузаніны, – прамовіў ён у роспачы.

      Хацеў быў накінуцца на яго Мірон, але раздумаў.

      – Знойдзеш заўтра, – сказаў ён лагодна. – Ды, мусіць, і страта невялікая, бо, відаць, усё роўна з іх толку не было б.

      – А есці хочацца… – неяк жаласна сказаў Віктар.

      – Ты ж казаў, што мог бы есці сырое. Вось і еш.

      – Ну, ну! Лёгка казаць. Але ўсё ж такі, што мы будзем рабіць заўтра?

      – Заўтра і будзем меркаваць, – сказаў