Зоркі над вельдам (зборнік). Коллектив авторов

Фрыц. Ён пайшоў на кухню, памахваючы за сабой насоўкай. На кухню, поўную смеху, спеваў, і персікавага брэндзі Вілема Прынсла.

      Я сказаў Грыце, што я Схалк Лоўрэнс.

      – Ага, я чула пра цябе, – адказала яна, – ад Фрыца Прэторыюса.

      Я ведаў, што гэта значыла. А таму расказаў ёй, што Фрыц славіцца сваёй хлуснёй на ўвесь Марыка. Ды парасказваў і іншага пра яго. Праз дзесяць хвілін, калі я ўсё яшчэ расказваў пра Фрыца, Грыта ўсміхнулася і сказала, што скончыць аповед пра яго я магу неяк іншым разам.

      – Але ж адну рэч я мушу расказаць табе цяпер, – настойваў я. – Калі Фрыц даведаўся, што ты будзеш на танцах, ён пачаў рабіць хатняе заданне.

      Я расказаў ёй пра грыфельную дошку і прыклады, і Грыта ціха засмяялася. Мяне зноўку ўразіла, якая ж яна прыгожая. Яе вочы блішчэлі ў святле свечак. Ружы здаваліся яшчэ бялейшымі ў яе цёмных валасах. І ўвесь гэты час вакол нас кружлялі танцоры, музыкі гралі вясёлыя матывы, а з кухні даляталі дзікаватыя трыюмфальныя воклічы.

      Астатняе адбылося вельмі хутка.

      Я нават не памятаю, як. Але я ведаю дакладна, што калі мы стаялі на вуліцы пад высачэзнымі дрэвамі і зоркі свяцілі з вышыні, я з лёгкасцю мог паверыць, што Грыта была зусім не дзяўчынай, а адной з тых аб’ятэрскапскіх ведзьмаў, што плялі свае дзівосныя чары.

      Але калі б нехта пачуў мяне, то ніколі б не здагадаўся пра тыя дзікія, страшныя пачуцці, што бурлілі ў маім сэрцы.

      Я расказваў Грыце і пра леташнюю засуху, і пра тое, як цяжка засцерагчы дзверы і рамы ад тэрмітаў, і пра тое, як мае новыя карычневыя боты здзерлі скуру з пальцаў на нагах, калі я хутка крочыў.

      Пасля я падышоў да яе вельмі блізка.

      – Грыта, – прамовіў я, беручы яе за руку, – Грыта, я хачу табе нешта сказаць.

      Яна вызваліла сваю руку. Але зрабіла гэта вельмі мякка. Амаль шкадуючы.

      – Я ведаю, што ты хочаш сказаць, – адказала яна.

      Я здзівіўся.

      – Адкуль ты ведаеш, Грыта? – запытаўся я.

      – О, я шмат чаго ведаю, – зноў засмяялася яна, – не дарма ж я вучылася ў пансіёне шляхетных дзяўчат.

      – Ды не пра тое, – я адразу ж запярэчыў, – я не хачу гаварыць пра правапіс ці арыфметыку. Я хацеў сказаць табе, што…

      – Калі ласка, не трэба гэтага казаць, Схалк, – перабіла мяне Грыта. – Я… я не ведаю, ці вартая я таго, каб пачуць такое. Я нават не ведаю…

      – Але ты такая мілая! – усклікнуў я. – Я мушу табе сказаць, якая ты мілая!

      І ў той самы момант, калі я зрабіў крок да яе, яна адступіла, каб ухіліцца. Я не мог зразумець, як яна так добра ўсё пралічыла. Бо як бы я ні намагаўся, я не мог злавіць яе. Яна з лёгкасцю і грацыёзнасцю хутка пакрочыла між дрэваў, а я штосілы прыпусціў за ёй.

      Аднак стрымлівала мяне не толькі прага ведаў, а і мае новыя боты. І персікавы брэндзі Вілема Прынсла. І яшчэ аглобля воза – яе ніжні край, што хаваўся ў траве.

      Але грымнуўся я не моцна. Трава там была даўгая і густая. І нават калі ўпаў, вялізным шчасцем напоўнілася маё сэрца. І больш нічога ў свеце мне было не патрэбна.

      Грыта спынілася. Павярнулася. Раптам