Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова

апавядання гучна разрагаталася.

      – Ай, ну цябе, Эўка! – пакрыўдзілася дзяўчынка. – Чаго ты рагочаш?

      – Прабач, я не хацела, – сказала сяброўка, выціраючы слёзы. – Дык што ты там кажаш?

      Бася закаціла вочы:

      – Табе што, усё спачатку распавядаць?

      – Ды не, ты мне толькі пра хлопца распавядзі, пра інтэр’ер не трэба. Ты ж ведаеш, я ў падрабязнасцях не люблю.

      – Ды што пра яго распавядаць? Хлопец як хлопец, – скрытна прамовіла Бася.

      – Ну, красунчык хаця ці не? Дзяўчынка збянтэжылася і кіўнула.

      – Ага, – прамямліла яна.

      – Што «ага»? – усклікнула Эва. – Дык так ці не?

      – Ну зразумела ж, так! Хаця не, красунчык – гэта не пра яго. Разумееш, ён такі…

      – Які? – чакальна працягнула Эва.

      – Высакародны.

      – Ой, Баська! – ізноў зарагатала сяброўка. – Закахацца трэба ў сапраўднага чалавека, трымай прыклад з мяне.

      – Ну-ну, у каго, у каго, а ў цябе кожны дзень новы сапраўдны кумір.

      – Так, я нясталая! – з выклікам сказала Эва. – Мабыць, я пакуль што ў пошуку!

      Бася фыркнула, і абедзве зарагаталі.

      – Не, усё ж у такое мінулае лепей не трапляць – безупынныя войны! – тонам бывалага вывела Эва.

      – Хіба? – спытала Бася.

      – Які там у вас год?

      – Чаму гэта ў нас?

      – Ну, у Міхала твайго.

      – Зусім ён не мой! – паружавела дзяўчынка.

      – Год які? – нецярпліва паўтарыла Эва. – Дзесяць разоў ужо пытаюся!

      – Тысяча пяцьсот пяцідзясяты, – насупіўшыся, прабурчала Бася.

      – Зараз паглядзім, што там у вас.

      – Гм! – кашлянула дзяўчынка.

      – У ніх, – паправілася Эва, пацягнуўшыся за энцыклапедыяй. – А ты ведаеш, час мірны. Каранаванне Барбары Радзівіл, праўда, з далейшым атручваннем.

      – Але гэта ж толькі гіпотэза.

      – Вось сходзіш у госці да свайго новага знаёмага – даведаешся. Не забудзься распавесці потым.

      – Эва!!! – абурана ўсклікнула Бася. – Хопіць з мяне здзекавацца!

      – Ды годзе табе. Жартую.

      – Я лепш пайду дадому, а то хутка дождж пачнецца.

      – Добра, – згадзілася Эва. – Дарэчы, мы з бацькамі збіраемся на выхадныя ў Тракай. Паедзеш з намі?

      – Я спытаюся ў маіх, а то яны мяне ўсё ўмольваюць ехаць разам з імі на канферэнцыю. Але я не хачу.

      – Ну добра.

      – Я табе патэлефаную.

      – Дамовіліся. І хопіць марыць, а то ўжо дарослы чалавек, а ўсё табе казачкі.

      – Ды годзе, бывай! Патэлефаную, – развіталася дзяўчынка.

      Па дарозе дадому яна ўсё ж такі трапіла пад дождж і наскрозь прамокла.

      – Я не разумею! – абурылася матуля. – Няўжо так складана ўзяць з сабой парасон?

      – Калі я збіралася ісці, нішто не прадказвала такой залевы, – апраўдвалася дзяўчынка.

      – Што мне з ёй рабіць? – звярнулася матуля да таты. Той пацепнуў плячыма.

      – Эва запрасіла мяне ў Тракай. Яны з бацькамі едуць туды на лецішча.

      – А