Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова

Варвара ці Барбара? – прыўзняў бровы стары.

      – Ну, наогул кажучы, паводле пашпарта Варвара. Але дома мяне клічуць Бася.

      – Тады дазвольце мне клікаць вас мадэмуазэль Барбарá, – паціснуў ён працягнутую руку. – Пазнаёмце ж мяне, калі ласка, з вашай прыгожай спадарожніцай!

      – Гэта мая матуля, – сказала Бася.

      Стары маляўніча закаціў вочы і пляснуў рукамі.

      – Не можа гэтага быць! Вы мяне падманваеце, ніколі б не падумаў.

      Матуля манерна працягнула руку для пацалунка:

      – Паліна. Насамрэч Басіна матуля.

      Дзяўчынка засунула рукі ў кішэні і, цярпліва ўздыхнуўшы, падумала: «Вось жа! Матуля заўсёды здавалася адэкватным чалавекам. Адкуль што бярэцца?»

      – Дык значыцца, вас цікавіць гэтае люстра, так? – спытаў пан Штоф.

      – Так, вельмі! – усклікнула Бася, са спадзевам пазіраючы на старога.

      – Але яно вельмі дарагое, – паспяшалася ўставіць матуля. – Мы не можам сабе дазволіць яго купіць.

      – Але, нягледзячы на гэта, мадэмуазэль Барбара жадала б набыць гэтае люстра?

      Бася заківала ў знак згоды. Стары ўсміхнуўся і сказаў:

      – Тады дазвольце мне прапанаваць вам наступнае. Сёння вечарам да вас прывязуць люстра, вы да яго прыгледзьцеся ды, калі вырашыце пакінуць, тады ўжо і заплаціце. Я думаю, што здолею прапанаваць вам разумную цану.

      – Гэта так міла з вашага боку! – усклікнула матуля.

      Пакінуўшы свой адрас, яны выйшлі з антыкварнай крамы і пакрочылі ў бок дома.

      – Ну, Бася, ты і аферыстка! – шумна ўздыхнуўшы, сказала матуля.

      – Чаму? – здзівілася дзяўчынка.

      – Мала таго, што ты гэтае люстра атрымала, дык яшчэ і бясплатна.

      – Па-першае, не бясплатна – потым усё роўна трэба будзе заплаціць.

      – Гэта яшчэ калі мы вырашым яго пакінуць, – удакладніла матуля.

      – Зразумела, мы вырашым! – ультыматыўным тонам прамовіла Бася.

      – Ну-ну, – хмыкнула матуля. – А што па-другое?

      – Па-другое? – перапытала дзяўчынка. – А! Па-другое, ён сам прапанаваў нам так зрабіць.

      – Гэта толькі з-за таго, што па тваім твары было зразумела, што ты ці пачнеш плакаць, ці зробіш нейкае злачынства, калі табе не даць люстра. Вось гаспадар крамы і вырашыў не рызыкаваць.

      Бася нахмурылася.

      – Увогуле, я не разумею, навошта яно табе? – спытала матуля. – У цябе ўвесь пакой сучасна абсталяваны, а тут гэты цуд. Яно табе туды ну ніяк не пасуе!

      – Нічога, затое яно мне падабаецца, – адрэзала Бася. Мама асуджальна ўздыхнула.

      – А вось што скажа тата? – занепакоілася яна.

      Але тата, наадварот, узрадаваўся, калі прывезлі люстра. Ён нават настойваў на тым, каб павесіць яго ў гасцёўні.

      – Тады ўсе здолеюць ім любавацца! – сказаў ён. – А то прыдумалі вешаць яго ў Баські. У цябе ж ёсць у пакоі люстра, – звярнуўся ён да дачкі. – Усё, вырашылі: люстра будзе ў гасцёўні.

      – Не! – запратэставала дзяўчынка. – Я яго адшукала, значыцца, у мяне і павесім!

      – Во ўласніца! – пакрыўдзіўся тата. –