Пярэваратні ў пагонах і без. Сяргей Пляскач

і не здагадваюцца пра тое, якія сусветнага маштабу жарсці некалі кіпелі ў іхнім паселішчы. Нават старажылы ніколі нічога чуць не чулі пра надзвычайны кар’ерны рост сваёй зямлячкі Соні. Што ўжо казаць пра маладых, якія ледзь не з калыскі перасяляюцца ў паралельную рэчаіснасць віртуальных гульняў і маюць даволі цьмянае ўяўленне пра навакольны свет…

      Хіба што толькі для Іркі Бабровай віртуальная рэчаіснасць не існавала, і яна ці не адна з усіх дзяцей паселішча з упартасцю апантанага краязнаўцы даследавала ваколіцы. Справа была не ў тым, што гэтая дзяўчынка адзіная змагла супрацьстаяць паглынанню сваёй свядомасці драпежным светам лічбавых тэхналогій. Не, усё было значна прасцей: у яе ніколі не было ні камп’ютара, ні планшэта, ні нават мабільнага тэлефона, які ўжо там інтэрнэт… І бадзяцца па ваколіцах яна пачала толькі таму, што ўсе астатнія дзеці не хацелі сябраваць з ёю праз яе такую дрымучую тэхнічную адсталасць. Чым ёй было яшчэ займацца? Ды і апраналася яна ва ўсё самае таннае ці наогул набытае ў «сэканд-хэндзе», выгляд заўсёды мела самы неахайны і недагледжаны. Адным словам, нічога агульнага з іншымі дзецьмі ў Іркі не было.

      Некалі даўно Бабровы былі звычайнай сям’ёй. Потым, калі Ірцы было пяць годзікаў, тата чамусьці засіліўся, як казалі людзі: напіўся і павесіўся. Ірка бацьку памятала дрэнна, а маці ніколі не гаварыла, што з ім здарылася. Затым маці прыводзіла некалькі новых татаў, але ўсе яны надоўга не затрымліваліся ў іхняй хатцы…

      Калі Ірцы споўнілася дзесяць, і яна ўжо ва ўсю соўгалася па ваколіцах, абы толькі лішні раз не наведацца ў школу, з’явіўся апошні тата, Віця, якога інакш, як Віцёк, у вёсцы ніхто не называў і якога яна ўзненавідзела ледзь не ў першы дзень, бо ён адразу ж пачаў чапляцца да гаротнай дзяўчынкі: прымушаў прыбіраць у доме, мыць посуд, капацца ў агародзе. Цяпер Ірчыны падарожжы павялічыліся ці не ў два разы: ад рання дзяўчынка імкнулася непрыкметна выслізнуць з дому, а вярталася як мага пазней.

      Тата Віцёк лаяўся, пагражаў здаць Ірку ў дзіцячы дом, сароміў, нават некалькі разоў зусім не балюча выцяў гаротніцу дзягай… Было толькі непамысна крыўдна: за што? Маці па-здрадніцку маўчала. Ірка пачала ненавідзець і маці за тое, што яна на баку Віцька, што не бароніць сваю дзяўчынку ад яго несправядлівых нападаў.

      Калі ж маці нарадзіла Віцькау сына, Ірка адчула сябе зусім лішняю ў гэтым доме: цяпер усё тут круцілася каля яго, маленькага браціка.

      «Яно, можа, было б і нядрэнна, каб яны займаліся толькі ім, гэтым малым і крыклівым Сашам, каб нарэшце адчапіліся ад мяне… Які ён мне брацік, у рэшце рэшт? Ці ж я хацела яго? Дык не, наадварот, вяжуцца ды вяжуцца: пасядзі, паглядзі, прыбяры, прыгатуй, памый, падмяці… Знайшлі Папялушку…»

      Такім чынам, Ірка, нягледзячы ні на якія пагрозы, угаворы ды папрокі, кожную раніцу выпраўлялася з хаты…

      Некалі яна бавіла час на старажытным гарадзішчы: ісці да яго блізка, і заўсёды ёсць дзе прыхавацца. Толькі зусім не ведала ўцякачка, што гэта за гара, тым больш пра лёс Соф’і Друцкай, а таму, відаць, і не марыла стаць ні прынцэсай, ні каралевай. У сучасных