Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

օտար մի իմաստակի,

      Ոչ անախորժ սրութեամբ ականջ մտնելով

      Եւ ոչ ուղեղի ամանը չար տհաճութեամբ թնդացնելով,

      Ոչ մարմնին ոսկոր խրտնեցնող փուշ բուսցնելով,

      Եւ ոչ միտք այլայլող ապշութիւն առաջացնելով,

      Ոչ պղնձանիւթ զանգ հնչեցնելով,

      Եւ ոչ քարը սալարկի հետ տհաճ զարկուելով:

      Նոր այս Սիոնի անխորտակ պարիսպ`

      Սա արարչաւանդ գլխաւոր սպասքներից է,

      Որ քրիստոնեայ եկեղեցականները

      Ղեւտացիների հետ խնամում են զգուշօրէն կրելով,

      Հրեշտակի ձայնի օրինակով,

      Որ առակողի խօսքը այսպէս տպաւորեց

      Հաւքի կանչի նմանութեամբ:

      Աւետման նոր շնորհալի նուագարան`

      Աստծոյ հոգին առ մեզ արթնացնող,

      Քան թէ Սաղմոսարանի օրհնութիւնը Եղիսէի վրայ.

      Նախընթաց սկզբնապարող է նա

      Բարետաւիղ ողբերգութեանց յարմարալար ջութակների,

      Բամբռի բառացի բարառնութեանց բարքը պատկերող.

      Մի այլ տեսակի նոր սրինգ տրուած մեզ

      Հնի փոխարէն,

      Ոչ թէ հեթանոս ուրվաձայն հնչման,

      Կամ հրէական խակամտութեամբ,

      Որ Տիրոջ ազդմամբ մերժեց մարգարէն`

      "Հեռացրո՛ւ ինձնից",

      Այլ սիրեց սա ու կրկին պատուեց մաքուր հոգալով

      Իբրեւ ահարկու դեւերին ու չար պատահարներին:

      Թ

      Եւ արդ, ստացայ օրհնաբանութեամբ,

      Յարգանքով գովեցի սրբութեան այս տուրքը`

      Ինձ պահպանութիւն, փառատրութիւն քեզ,

      Քեզ պաշտամունք եւ ինձ գոհութիւն,

      Անթերի կերտուածք արարչական բարձր փառքիդ:

      Աստուածարեալ այդ ձայնը թող մտնի

      Յօդերս շաղկապող պատուաստի մէջ,

      Հանելու հոգուցս դեւերի խաբեութիւնը,

      Ստացած անէծքներն ու զազիր մեղքերը:

      Այս իմաստաւոր առարկան դարձրու

      Ջահավառ ջնար, անջրելի նամակ,

      Անխափան ջատագով քո տէրունի տնօրինութիւնների:

      Ահա սրանով պարգեւիր, բարեգութ,

      Աղաչում եմ, հզօր,

      Մեզ կրկին շնորհիր պահպանութիւն

      Աներեւոյթ ու երեւելի թշնամիներից:

      Ամենալի ձեռք, տուր մեզ,

      Որ բաց ես անում եւ մատուցում ես սիրով բաշխելով

      Այլեւայլ բաներ,

      Օդի քաղցրութիւն եւ անձրեւների օգտակարութիւն:

      Ըստ Քո հրամանի սրա բարբառով թող պակասեն`

      Տապախառն հողմ, ցաւաբեր փչում,

      Գրոհները չար, խարդախ հէների,

      Խափանուեն սրանով բոլոր հակամարտութիւնները

      Դժնի մատնիչի զօրքերի,

      Հալչեն, վերջանան, մեռնեն

      Երջանիկ օծեալ այս փայտից որդ եւ ուտիճ

      Եւ բոլոր նմանները,

      Որ զօրանալով մեր մեղքերից`

      Կռւում են մեր դէմ:

      Սրանով յոյսիդ երանութեան տունկն արմատացրու

      Մեզ պաշտպանելու, ստեղծիչ բոլորի,

      Արարածոց Տէր, Սաբեկի ծառն այս,

      Որի ոստերից կախուած է, Քրիստոս, քեզանով ծաղկած

      Նոր սուրբ աւանդը արդի փրկութեան,

      Պտուղը կեանքի անվախճանական:

      Այս փառատրելի փայտի բարեհունչ ձայնարձակումով

      Խորին խաւարի անհուն հեռուները փախչեն

      Խարդաւանող բազմաձեռք ստապատիր ստորնականների

      Ներհակ չարքերը:

      Հերքուեն սրանով մեր սահմանների

      Ստորադրուած, ընտիր-պտղաւետ անդաստաններից

      Եւ