Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

քեզ, ահա, անուն անսահման

      Եւ զօրութիւնդ անընդգրկելի,

      Որ փրկութիւնն իմ հոգացիր

      Հնարներով բազմաքանակ.

      Գոհաբանուած անեղծ իսկութիւն,

      Որ այստեղ հրաշքով կերպարանեցիր

      Նմանութիւնը գալոց օրերի,

      Որ վայելչական խաղաղ գործիքով այս փայտե

      Որոտացիր սաստիկ, երբ քնած էի անկանգնելի,

      Կարծես ծուլութեան դանդաղութեանը

      Խառնեցիր խրատիդ յանդիմանանքը,

      Հայրական սիրուդ հեզութեանը

      Ճայթման ուժգնութիւն միացրիր.

      Երկու միջնորդի ընդոստ հարուածին

      Քաղցր անձրեւեցիր մարդասիրաբար,

      Փափուկ վանկերի մեղմ նիրհի մէջ չընկղմեցիր,

      Եւ կամ անխնայ ահաւորութեամբ

      Տառապած հոգիս չզարհուրեցրիր:

      Երկրպագութիւն ծնրադրական

      Բոլորի ստեղծչիդ,

      Որ յստակօրէն` ցուցադրեցիր արդէն իսկ հիմա

      Յայտնութեան մեծ օրուայ ահեղ գոչումը,

      Կենդանացրիր դժոխային անբանութիւնից,

      Որոնելով կանչեցիր պակասամիտներին

      Ուրախութեան գինուդ.

      Սրան դարձրիր անարատ հարսին հանդերձաւորող

      Փեսայիդ սիրոյն.

      Վախ ներշնչեցիր այս փոքր խթանով

      Վիթխարահսկայ ապերասանին,

      Կրթիչ ստուար լուծ դարձրիր այս իրը

      Ստամբակի ուսին.

      Չարախօսի կզակին զսպող սանձ դրեցիր:

      Մեծդ Աստծոյ անբաւ բարձրութիւնը

      Փառաբանեալ է յաւէտ,

      Որ փայտի պարտքերը փոխարկեցիր

      Կեանքի շնորհիդ ազատութեան,

      Դարձեալ, վերստին իմաստնացրիր

      Ցնդած յիմարիս`

      Հոգեւոր քո հանճարով,

      Կարկառ կրճտումով

      Օձի հարուածի անբուժելիութիւնը

      Առանց մոռացման բացատրեցիր,

      Երրորդութեանդ կերպարանքի հետ

      Ինձ վնասողի կապը դարձնում ես եռակի ամուր

      Աշխարհի վերջին:

      Գ

      Ամենախնամ, խունկերի բուրմամբ

      Ներբողեան գովք եմ վերառաքում քեզ,

      Որ բազմաստուածեան ստապատիր կուռքերից առաւելօրէն

      Մեղսական հոգիս` դարձրիր քո երկրպագութեանը:

      Խրոխտ, ահարկու, նուիրական այս փայտով

      Քարոզեցիր ճշմարտութիւնը,

      Այս պատշաճութեամբ մեծացրիր նոր աւետմանդ պատիւը:

      Հէնց սա զինավառութեանդ բարձրագոչ աղաղակն է,

      Կայսրերի երկրի արքայ, Տէր Քրիստոս:

      Քո մարտի աւարտի ուրախ հանդէսի նշանը, Յիսուս,

      Երբ կապկպուեց փարաւոնը իմանալի.

      Տաշած այս շերտը գոռոզացած չարագործի գլխի կատարի

      Մշտական նեղիչն է:

      Սրանով են Սիոնի որդիները խմբւում պատերազմում

      Ընդդէմ խաւարի աշխարհակալին:

      Այս հինօրեայ օծուած արձանը աստուածային հրահանգների մի տուն է,

      Որ չի հնանում եւ անխափան է,

      Որ հեռուից եկող նշանն է գալիք հատուցման ժամանակի -

      Ազգակից ու համանման կենաց փայտին,

      Որ Աստծոյ դրախտում է.

      Կոչման վայր է շտապ ու բարուօք հաւաքումի,

      Օրհնութեան վայր է.

      Գիտութեան տունկի պատկերակիցը`

      Չարի ու բարու ընտրութեան ունակ,

      Եւ մեծ յիշեցում խաչիդ նշանով տեառնագրուելու

      Սուրբ Հոգու շնորհով,

      Աւետող նախասացութիւն

      Սուրբ թագաւորիդ գալստեան