Պատմվածքներ,քառյակներ, բանաստեղծություններ եւ խոհեր. Վահան Թոթովենց

շատ փարա ունիմ, – հպարտությամբ հաստատեց Մոսես ախպարը և, նորից ծոցից հանելով լրագրի կտորները և պապիրոսի թղթե շապիկները՝ ցույց տվեց Խաչխաթուն քորոյին։

      Խաչխաթուն քորոն էլի ապշեց.

      – Մեղա՜, տեր աստված, ե՞ս եմ խենթը, թե դուն։

      – Դո՛ւն ես, դո՜ւն, – հայտարարեց Մոսես ախպարը։

      Լռությունից հետո Մոսես ախպարը հարցրեց.

      – Փատ ունի՞ս։

      – Քիչ մը կաղըշնա (վայրի բույս, փշոտ և անպետք) ունիմ։

      – Կաղըշնայով բան չեփիր, երթամ փատ բերիմ, – ասաց Մոսես ախպարը և քայլեց դուրս։

      – Կեցի՛ր, ես ըլ հետդ գամ։

      – Եկո՛ւր, ղուրբան, եկո՛ւր։

      Երբ դուրս էին ելնում, Մոսես ախպարը ձեռքը հպեց Խաչխաթուն քորոյի ուսին։ Խաչխաթուն քորոն ոչ միայն չնեղացավ, այլև ներողամտությամբ ժպտաց նրան։

      – Վա՛, թուշդ կռծիմ, – բացականչեց Մոսես ախպարը։

      – Դե՛ խե՛նթ շուն, մի լպստվիր, առաջս ընկիր, – սաստեց Խաչխաթուն քորոն, բայց խորագույն հաճույք զգաց նա Մոսես ախպոր խոսքից։

      Նրանք գնացին շուկա։ Մոսես ախպարն ուղիղ քշեց կոտրտած փայտ ծախողների շարքը։ Խաչխաթուն քորոն էլ ետևից։

      – Մոսես ախպար, ի՞նչ կուզես։

      – Փատ կուզիմ, ղուրբա՛ն։

      Փայտավաճառը կշռեց մի գիրկ փայտ և տվեց։

      Մոսես ախպարը ծոցից հանեց մի լրագրի կտոր և վճարեց փայտի համար։ Խաչխաթուն քորոն ապշեց։ Փայտերն ինքը Քորոն դարսեց թևի վրա։

      – Է՛հ, դուն տուն գնա, ես գործ ունիմ, – ասաց Մոսես ախպարը։

      – Կեսօրին եկուր, մեկտեղ ուտինք։

      – Հա՛, ղուրբան, հա՛։

      Խաչխաթուն քորոն գնաց, իսկ Մոսես ախպարը կանգնեց մի պատի տակ։

      Խաչխաթուն քորոն հարևանուհիներին կանչեց ներս։

      – Տեսե՜ք, տեսե՜ք, իշտե ղազեթայի փարչայով (կտորտանք) առավ։

      – Քա՛, վո՞վ։

      – Խե՛նթը, վո՞վ։

      Բոլորը մատ խածին։

      Խաչխաթուն քորոն ցույց տվեց Մոսես ախպոր բերած միսը, հացը և բանջարեղենը։

      – Քա՛, ղազեթայի փարչայո՞վ առիք։

      – Հա՛։

      – Քա՛, ձեր մեջ վո՞վ է խենթը, Մոսե՞սը, թե դուն։

      – Չըլնի՞ թե ես եմ խենթը, – տարակուսեց Խաչխաթուն քորոն, բայց շուտով զգաստացավ, չէ՛, խենթը Մոսես ախպարն էր, բայց ի՞նչն էր այդ մթին գաղտնիքը։

      Իսկ Մոսես ախպարը շարունակեց իր աշխատանքը շուկայում։

      – Մոսես ախպար։

      – Ղուրբա՛ն։

      – Գնա, սիթիլ մը ջուր բեր։

      Եվ Մոսես ախպարը փութկոտությամբ ու աշխուժությամբ վազեց աղբյուր։

      Կեսօրին Մոսես ախպարը գնաց Խաչխաթուն քորոյի խրճիթը և մտավ ներս համարձակորեն։

      – Էնպես բան եփեր իմ, մատներդ հետը կուտես, – ասաց Խաչխաթուն քորոն։

      – Ի՞մ մատներս։

      – Քո՜ւ մատներդ, յա որո՞ւնը։

      – Քո՜ւ մատներդ ուտիմ, ղուրբա՛ն։

      – Խե՛նթ, – բացականչեց Խաչխաթուն քորոն՝ խորապես հրճվելով, որ վերջապես, երկար տարիներից հետո, եղավ մեկը, որ ուզում էր իր մատներն ուտել։

      Երկուսն էլ նստեցին գետնին փռված կարմիր սփռոցի շուրջը։ Խաչխաթուն քորոն վերջին անգամ կերակուրը խառնեց և մոտենալով Մոսես ախպորը՝ ասաց.

      – Փարաները ծո՞ցդ են։

      – Հա՛, ծոցս են։

      – Վաղն ալ միս կբերե՞ս։

      – Ասսուն օրը կբերիմ, ղուրբա՛ն, քեզի համար Ասսուն օրը կբերիմ։

      Խաչխաթուն