Բանաստեղծություններ. Ռափայել Պատկանյան

երգեց.

      «Հընչե՛ իմ տավի՛ղ, հնչե՛ համարձակ,

      Հարազատ քույրըս խըլեց իմ պսակ.

      Լըսե՛, իմ ծնո՛ղ, լըսե՛ սիրակա՛ն,

      Հարազատ քույրս խլեց իմ փեսան.

      Լըսե՛ ժողովու՛րդ, լըսե՛ անխըռով,

      Հարազատ քույրըս գըլորեց ինձ ծով»:

      Մյուս օր դահիճքը խարույկ շինեցին,

      Մահապարտ քըրոջ մեջը գլորեցին.

      Հուրը պըլպըլաց աղջիկը կանչեց.

      «Իմ մեղաց համար աստված ինձ պատժեց»:

      ՕՐՈՐՈՑԻ ԵՐԳ

      Քու՛ն էղիր, պալաս, աչքըդ խուփ արա,

      Նախշուն աչքերուդ քուն թող գա վըրա.

      Օր-օր-օր, պալաս, օր-օր ու նանի,

      Իմ (այս անունին) քունը կը տանի:

      Օսկի խաչ վզիդ` քեզի պահապան,

      Նարոտ կապիլ է ծարեն տեր-պապան.

      Օր-օր-օր, պալաս, օր-օր ու նանի,

      Իմ (այս անունին) քունը կը տանի:

      Մավի հիլուններ կախիլ իմ ես ալ,

      Նազար չիս առնուլ, քու՛ն եղիր, մի՛ լալ.

      Օր-օր-օր, պալաս, օր-օր ու նանի,

      Իմ (այս անունին) քունը կը տանի:

      Աս քանի՞ մորըդ անքուն աչքովը

      Անցիլ է օրեր օրոցքիդ քովը.

      Օր-օր-օր, պալաս, օր-օր ու նանի,

      Իմ (այս անունին) քունը կը տանի:

      Օրոցքըդ օրրիմ, օրով բոյ քաշիս,

      Մըղկըտան ծանով սիրտըս չի մաշիս.

      Օր-օր-օր, պալաս, օր-օր ու նանի,

      Իմ (այս անունին) քունը կը տանի:

      Դուն ալ քու՛ն էղիր, ինծի ալ քուն տուր,

      Սուրբ աստվածամայր (այս անունին) քուն տուր:

      Օր-օր-օր, պալաս, օր-օր ու նանի,

      Իմ (այս անունին) քունը կը տանի:

      ԱՂԵՆ ՏԱ՞ՆՆ Է

(Նմանություն)

      Զարմանք բան է, հենց գիտենաս

      Աղեք տանը չեն նըստում,

      Իսկի չելավ վուր մի գըթնիմ

      Աղալոին իր տընում:

      – Մի՛ արմանա, պարուն Սարգիս,

      Էս աշխարքի ադաթին,

      Իշխանք, գանա, դու խաբար չի՞ս,

      Վուր քասիբին կու ատին:

      Առ օրինակ, թե մեծավուր,

      Ապալետնիրը ուսին,

      Գա դըրան մոտ, հարցնե աղին,

      «Տա՞նն է». – տանն է, կոսին:

      Նըրա էդնից մի փեշաքար,

      Էլի էն նոքրին հարցնե.

      «Տա՞նն է աղեն». կընծին տալով

      Խեղճին իսկույն դուս կոնե:

      Թե աղի մոտ լավ շուրերով

      Կու գաս` տանը կու գըթնիս.

      Վա՛յ թե չուխեդ հընացած է,

      Լավն էս է, տուն չի մըտնիս:

      Թե սալոպով աղջիկ պարոն

      Կու գա` թող ներս հրամայե,

      Թե ղաթիպով պառավ Ձալոն

      Հարցնե` կոսին տանը չէ:

      Թե վուր ձեռիդ քիսա բըռնած,

      Պարոնին փուղ բերիլ իս,

      Փառք ու պատվով ներս մըտնում իս,

      Գլխի վրա տիղ ունիս:

      Թե դուքանդար իս, հիսաբով

      Փուղի էդնից իս էկի,

      «Տա՞նն է աղեն». կոսին – հալա

      Ժամիցը տուն չի էկի:

      Էս է հիմիկվա ադաթը.

      Կուզիս ջիգրից տըռաքի.

      Թե քասիբ իս` ջուրը նընկի,

      Թե խոջա իս` տու՛ն մըտի:

      ՀԱՅ ԵՎ ՀԱՅՈՒԹՅՈՒՆ

      Ո՞վ է հայը. մի՞թե նա է, որ խոսում է հայ լեզվով,

      Եվ կամ` որի մականունը հանգում է յան մասնիկով,

      Որ ուտում է ամենայն օր ճաշին տոլմա ու փըլավ,

      Կամ` պարծանոք միշտ հագնում է հայի գըդակ ու հալավ:

      Ո՞վ