Паляўнічыя акварэлькі з Палесся. Лучына Янка

шнур!

      Ды нам пара ў дарогу,

      Да Лядаў шмат, да возера таксама многа,

      З прычыны гэтай збор прыспешваць трэба край.

      Да стайні йду, хурман парупіцца няхай».

      Мо не пазней як з паўгадзіны, між палеткаў,

      Якія спелым жытам залацелі ўлетку,

      Каля жытнёвых коп на ржышчы за грудком,

      Паўз ніву грэчкі, што духмяніла мядком,

      Цёг трухам просты воз, драбінкамі названы,

      Таварыш паляўнічых, конік наш буланы.

      Я ехаў з Грышкам, а ў бары ўжо быў душой,

      Акрылены надзеяй добрай і думой.

      Нібыта стужка, лес наперадзе далёка

      Раскінуўся, абняўшы небакрай шырока.

      А жнівеньскае сонца прыспарала жар,

      Блакітны промнямі выбельвала абшар,

      Хіліла бег свой дзённы пакрысе. За возам

      Клубіўся хмаркай пыл, узбіты на дарозе.

      Клубоў разрост супыніць неўзабаве лес,

      Кружляе каня ў небе з крыкам жальным спрэс.

      Ды зрэшты – ціша. Спіць, спавітая спякотай,

      Уся прырода, толькі капытоў стукота

      І тарахценне воза будзіць той куток.

      Вось мы і ў лесе! Чуўся тут і халадок,

      І смольны водар, што струменіў бор хваёвы.

      Драбінкі трэсліся на сплётах каранёвых.

      Дарожка вузкая вужакай лесавой

      Вілася між кустоў ляшчынавых і хвой.

      Выстукваў дзяцел на ствале, і невысока

      Над галавою з крыкам праляцела сойка.

      Я свіснуў – і памкнула з пуду. Шчэ ляцеў

      Над намі нейкі птах, варону выдаў цень.

      «Но! но! стары буланку! – Грышка панукае

      Ды на каня і на дарогу наракае. —

      Удача, можа, будзе заўтра ў паніча,

      Як пойдзем разам паляваць на рагача.

      Надзеі мала сёння. Ёсць ласі далёка,

      Дзе матачнік, я без пары не б'ю. Як вока

      Пільную іх. А мо надарыцца пасля

      Нам з панам хвіля на шляху да Базыля.

      Калі там ні бываў, як нейкая мне кара

      Той воўк, крадзе мой час. Задам калісь прыпаркі

      Я шкодніку! – крыві мне колькі ён псуе!

      Не паддаецца воўк на хітрыкі мае,

      Ў адным заўсёды месцы, шэльма, чыніць варту.

      Бывалец ён, але ж і я натуры ўпартай».

      Штораз гусцейшы лес, хіліцца ўжо зачаў,

      Бо блізка тут вада. Дарога праз гушчак

      Віецца. Елка, вольха, цёмны граб, асіна.

      Прыемны халадок ад вільгаці ў нізіне.

      Раўчак, як шыба, бліснуў у кутку лясным,

      Тулілася сядзіба Грышкава за ім.

      «Гэй! гэй! – ёсць дома хто ці не?! – сюды, і жыва!

      Няма, напэўна, анікога, зараз жніва.

      Што ж мне рабіць?.. Стаяцьме дворскі конь у той

      Аборы, скемяць… ах, Вінцук не знае мой,

      Што ў Базыля мы будзем, ён прыйшоў бы ўночы,

      Прыдаўся б заўтра, дапамог бы нам ахвоча.

      Пацёгся ў поле мо?.. Што ж мне рабіць далей?..

      Ага!.. пакінем торбу й стрэльбу на стале.

      Пабачыць, здагадаецца тады, што клічам,

      Пазнакай шлях падкажам… Добра ўсё, панічу!

      Паставіць трэ каня, сянца буланку даць,

      І рушым. Запрашаю ў хату завітаць».

      Гаспода.