Паляўнічыя акварэлькі з Палесся. Лучына Янка

ў лясох звяроў няма, панічу мой?

      Няхай бы волю там ахвоце даў сваёй.

      Забіць лася, ваўка, хоць шарака не тое,

      Што на чачотак, вераб'ёў псаваць набоі.

      Панічу, згода ёсць на ўмовіны? Як мне

      Пан слова дасць – ніколі ў пташку не стральне,

      Я сам лася аб'еду, так пастаўлю пана —

      За крокі будзе тры рагач неспадзявана». —

      «Так, згода, згода!»

* * *

      Тыдня не мінула шчэ,

      Чакаў старога Грышку, недзе знік з вачэй,

      Нарэшце ён з'явіўся. Значылася з міны,

      Што ім прынесены шчаслівыя навіны.

      «Панічу, блізка, дзе чароту гушчыня,

      Ёсць лось-рагач, ласіха, з імі ласяня.

      Дык рушым заўтра з панічом, як ледзь заднее.

      Мароз слабы, без ветру, ёсць тады надзея

      На шчасце ў паляванні добраю парой.

      Вазьму я сані пад'яздовыя з сабой,

      Свайго каня, сыноў, упэўнены, панічу,

      Ў лася, бы ў сена стог, страляцьме паляўнічы.

      На паляванне ці гатовы пан як след?» —

      «А як жа, як заўсёды». —

      «Клопат наш сакрэт,

      Усё дапільнаваць. А стрэльба ці набіта?» —

      «Не». —

      «Што? Мы ж вырушым да дня шчэ менавіта.

      Зашыў у скурку кулі?.. браў іх на замер?» —

      «Не». —

      «Як жа быць, панічу?» —

      «Ат! зраблю цяпер,

      Ці стрэльбу набіваць мне будзе клопат нейкі?» —

      «Панічу, прабачай! Ласі не верабейкі.

      Не выйдзе анічога! Хай дазволіць пан

      Самому мне дагледзець паляўнічы стан.

      Трэ гэткія дапасаваць набоі ў рулю,

      Каб стрэліў – і пайшла раўнюткім шнурам куля.

      Даць пудла нельга, бо мне клопат немалы

      Шукаць… Вось тут мае, панічу, пасталы,

      У іх не холадна і ўзімку, то ж не ў ботах,

      Лацвей на снезе ў лапцях і трымацца потым.

      Апратка ё?» —

      «Ў мядзведжым футры йду на дзіч». —

      «Ха! ха! А снег? З яго не выпаўзе паніч!

      Лісінае ёсць бацькавае футра пану,

      Вось чым падперазацца?» —

      «Шалем». —

      «На загану!

      Дапраўды, з гэтым панам тысяча пацех!

      Паніч, як тычка на мяжы, то ж проста смех!

      Мы ж едзем на ласёў, яны ж бо не цяляты.

      Няхай усё абдумае стралец заўзяты,

      Драбніца можа загубіць надзею ў нас,

      Ласі не верабейкі, паўтару шчэ раз,

      Ад сораму згарэць, як уцякуць з-пад носу.

      А Божа ж мой! паніч якую стрэльбу носіць!

      Цьфу! з руляў нешта сыплецца на дол само.

      На соек, можа, едзе пан, на дзятлаў мо?

      Дальбог, паніч мне насланнё ліхое!

      У стрэльбе бруд, ці ж пэўныя дасі набоі?

      Бяру я стрэльбу, зрання прынясу сюды

      Набітай добра, чыстай, – і палюй тады.

      Ха! ха! не можа ў паляўніцтве пан кумекаць.

      Бывай здароў! Хвала Хрысту!» —

      «Хвала навекі».

* * *

      На ўсходзе ледзьве толькі пачало віднець,

      Быў да паслуг ужо стары асочнік мне.

      Апратку ўбачыў Грышка і здзівіўся шчасна:

      «Мо добры паляўнічы з пана