Паляўнічыя акварэлькі з Палесся. Лучына Янка

паночку, заўтра, трэба ў поле рушыць,

      Вялося так спрадвеку». —

      «З дому йсці не мушу:

      Мароз вялікі, вецер, дзе ні стань – шарпак,

      Псы лапы зраняць».

      Як сказаў я, Грышка так

      І пляснуў у далоні з роспачы, няйначай.

      «Паночку! што я чую?! Што ўсё гэта значыць?

      Якая завіруха нават ні была б,

      А трэба йсці. Няхай не слухае пан баб!

      Ад іх, ад гэтага стварэння, шмат ліхога,

      Не абышлося й тут без языка даўгога:

      Зашкодзіць! – ляп! няможна! – ляп! абы мянціць.

      Цьфу! – заўтра з паляўнічых дома хто сядзіць?

      У дзень куцці паўсюдна ловы ладзяць людзі.

      Як заўтра пан заб'е, дык цэлы год біць будзе,

      Як пудла дасць, пасля і ўлетку, і зімой

      Натрапіць… стрэліць… папакруціць галавой!

      Шарак, забіты заўтра, многае пакажа, —

      Як лось, казуля ў іншым часе, столькі ж важыць.

      Ну хоць дразда забіць, хоць амялушкі дзве,

      На птаства будзе шчасціць, і не дзе-нідзе.

      Нам конча трэба йсці!» —

      «Ат! слухаю пустое!

      Лухта! Стары, а шчэ ўсё верыш у такое». —

      «Лухта? Паночку!.. Вось жа ў недалёкі час

      Базыль з Крывога Логу ў дзень куцці якраз

      Ваўка і не забіў. Такі стралец!.. год цэлы

      Пасля партач быў з партачоў, а ўсюды смелы.

      Сам бачыў, схібіў у дзіка – хоць бы кусток,

      Пытаюся: мо хворы?.. мо п'яны, браток?

      Панурыўся, стаіць ён як дурны, аж шкода,

      Мне ў дзень куцці той, кажа, воўк папсуў. Я згодны.

      Забіў тады… аж радасна на сэрцы мне!

      Клаў звера!.. хоць на крокаў сто і хвасянеш.

      Пасыпалася шчасце мне, як з меха зерне.

      Сава! – гляджу раз… луп!.. а падае цяцерка.

      Абход удачлівы. Нагледжу свежы след

      І адгадаю месца звера, ўвесь сакрэт». —

      «Ну, досыць!.. Заўтра йдзем куды на паляванне?» —

      «Ў лазняк». —

      «А там ці знойдзем?» —

      «З-пад зямлі дастанем!» —

      «А потым?» —

      «Праз хмызняк, што справа ад сяла,

      З другога боку трэ заняць. Хрысту хвала!»

      IV. НА ЛАСЁЎ НА РЫК

      «Панічу любы! завітаў да нас нарэшце!

      Сядзеў паніч задоўга ў гэным клятым месце,

      Пыталіся штодня ў двары, на вёсцы ўсёй,

      Калі ж да нас наведаецца вучань мой?!» —

      «Не мог прыехаць я праз розныя замінкі». —

      «Здароўе як?» —

      «Нічога». —

      «Не відно жывінкі

      З аднэй прычыны: места – не вясковы кут,

      Мудрэйшыя вы там, ды жваўшыя мы тут:

      Я дзед, гадоў – шэсць крыжыкаў, вось век старога,

      А шчэ з вас кожнага падужаць хопіць змогі». —

      «Хвальба». —

      «Ды не зусім! – шчэ не слабы на ўсё.

      Пан знае?.. пачаліся вабы на ласёў». —

      «То добра». —

      «Сёння ж паспрабуем надвячоркам:

      Удвух мы з панам рушым памаленьку борам,

      У Лядах вабіць трэ, пры возеры Гнілым». —

      «А ў Кругліцы?» —

      «Хай крые Бог на слове тым!

      Крушыны дзе няма, там часу лось не бавіць». —

      «За рэчкай мо?» —

      «Там