Sessiz feryad. Parvana Saba

olduğunu fark etti. Hayatta ona sonsuz ufuklar açan yeni bir aşamanın başlangıcı.

      Kendine ve gücüne inanmayı, dış koşullara bağlı kalmamayı ve aşktan korkmamayı öğrendi. Irina yolculuğuna devam etti ve hayatta her zaman zorlukların olacağını anlasa da bunların üstesinden gelmeye hazır olduğunu da biliyordu. İçinde taşıdığı iç ışık artık sadece onun için bir güç kaynağı değil, aynı zamanda ona ihtiyacı olan herkes için bir sevgi ve destek kaynağıydı.

      Bölüm 6: Unutuş ve Restorasyon

      Irina’nın projesi büyümeye ve gelişmeye devam etti, ancak her yıl giderek daha fazla durup kişisel hayatı ile sosyal aktiviteleri arasında bir denge bulma ihtiyacı hissetti. Şiddet mağduru kadınlarla çalışmak önemli ve gerekliydi ancak giderek daha yorucu hale geldi. Irina gücünün yavaş yavaş tükendiğini hissetti ve bu süreçte kendini kaybedip kaybetmediğini merak etmeye başladı.

      Yuri ruh halindeki değişiklikleri fark etti. Irina’nın işe nasıl daldığını ve kişisel zevklerden nasıl giderek uzaklaştığını gördü. Giderek daha fazla ara vermesini, bir yere gitmesini, birlikte vakit geçirmesini önerdi. Ancak Irina bu tür tekliflerden kaçındı. Kendine dinlenmeye zaman ayıramayacak kadar projeye dalmıştı.

      – «Bu işe kendinden çok fazla şey katıyorsun Irina. Başkalarını kurtarmadan önce kendine dikkat etmelisin.» – Yuri bir akşam Irina’nın eve geç ve yorgun bir yüzle döndüğünü söyledi.

      Ona baktı ve aniden kalbinin sıkıştığını hissetti. Yuri haklıydı, gerçekten kendini umursamıyordu. İç gerilim kartopu gibi birikti. Irina kendisiyle olan bağını kaybetmeye başladığını hissetti. Başkalarına faydalı olma konusundaki sürekli arzu, kendi iyileşmesi için ona zaman bırakmadı.

      Bunun farkına varan Irina önemli bir karar verdi. Kendisiyle yalnız kalmaya, dinlenmeye ve iyileşmeye zaman ayırmaya ihtiyacı vardı. Meslektaşlarıyla aynı fikirdeydi ve projenin tüm sorumluluklarını geçici olarak devretti; iç dengesini tekrar bulmak için birkaç haftayı huzur ve sessizlik içinde geçirmeyi planladı.

      Irina, bir zamanlar yaz tatillerini ailesiyle birlikte geçirdiği yerlerden biri olan kulübeye gitti. Bu ev anılarla doluydu; sadece kötü anılarla değil, aynı zamanda çocukluk hayalleri ve basit sevinçlerle ilgili anılarla da. Köklerine, kendini yeniden güvende hissedebileceği bir yere dönmek istiyordu. Burası onun güçlü olduğu yerdi; zorlu geçmişine rağmen sessizliği hissedebiliyor ve sakince yolunu düşünebiliyordu.

      İlk birkaç gün Irina neredeyse hiç dışarı çıkmadı, ara sıra ormanda yürüyor, şifalı bitkiler topluyor, eski bir ahşap köprüde oturuyor ve nehrin sesini dinliyordu. Bu ev özeldi – ebeveynlerinin bir zamanlar hayatın zorluklarını bir süre unuttuğu ve her şeye rağmen bu evde acının dokunmadığı bir tür çocuksu huzurun korunduğu yerdi. Bu versiyonu hala mükemmel olmaktan uzak olsa bile, burada kendisi olabilirdi.

      Irina sık sık balkonda bir fincan çayla oturur, düşünceli bir şekilde mesafeye bakardı. Hayallerinden başka hiçbir şeyin olmadığı çocukluğunu yeniden hatırlamaya başladı. Çocukluğunda kafasında pek çok fantezi vardı ve her biri bir gün evde yaşadığı hayattan çıkabileceğinin sözünü veriyor gibiydi. O zamanlar çocukluğunda planları çok saftı ve hayatı tamamen özgürce yaşayabilecek biri olmanın hayalini kuruyordu. Ancak yaşlandıkça özgürlüğün sadece dışsal bir durum olmadığını, kendi içinde bulunması gereken içsel bir uyum olduğunu fark etti.

      Irina kendisiyle baş etmenin kendisi için ne kadar zor olduğunu düşündü. Sürekli olarak doymasına engel oluyormuş gibi görünen endişeleri ve deneyimlerinden dolayı sık sık kendini suçlu hissediyordu. Acısını haklı çıkarmaya, açıklamaya çalıştı ama geçmişine her bahane bulmaya çalıştığında eski kırgınlıkların gölgesiyle karşı karşıya kalıyordu. Bu şikâyetler onu içten yakıyordu. Mutlu olabilmesi için onlardan kurtulması gerektiğini içten içe biliyordu.

      Kurtuluş süreci kolay olmadı. Irina düşüncelerinin gelip gitmesine izin vererek uzun süre sessizce oturdu. Bu, bırakmayı öğrenmesi gereken an oldu. Eski travmaların ve kırgınlıkların salıverilmesi bir gecede gerçekleşmedi. Uzun ve acı verici bir süreçti. Ama sonunda kendisini tüm bu bağlardan kurtarmaya hazır olduğunu hissetti.

      Bir gün pencerenin yanında oturan Irina, aniden kendisini travmatize edenler için artık bahane aramadığını fark etti. Hayatında onu kıran insanlar vardı ama şimdi, yıllar sonra onlara karşı hiçbir öfke duymuyordu. Bu öfke zamanın tükettiği bir ateş gibi söndü. Irina, kendisi izin vermediği sürece geçmişinin bugünü üzerinde hiçbir etkisinin olmadığını fark etti.

      Irina ancak o anda olanlarla mücadele etmenin bir anlamı olmadığını anladı. Yaşadığı her şey çoktan onun bir parçası, gücünün bir parçası haline geldi. Bu bir zayıflık ya da trajedi değildi; ona hayatın değerini bilmeyi ve önceden sadece karanlığın olduğu yerde ışığı aramayı öğreten bir şeydi.

      Irina, kulübenin geniş alanlarına bakarak içini çekti. Bu ev onun sadece sığınağı değil, aynı zamanda derin bir kendini keşfetme yeriydi. Özgürlüğe giden yolun geçmişini «unutmak» ya da «fethetmek» olmadığını, onu hikayesinin bir parçası ve kişisel dönüşümün katalizörü olarak kabul etmek olduğunu fark etti.

      Irina kulübede geçirdiği birkaç haftanın ardından şehre ve projesine geri döndü. Hayatında yeni bir aşamaya hazırdı. İçsel temizlik ona çalışmaya devam etmesi için güç ve ilham verdi ama artık kendine, ihtiyaçlarına ve arzularına yer bırakması gerektiğini biliyordu.

      Onunla sevgi ve özenle tanışan Yuri, değişiklikleri fark etti. Onun o dinlenme günlerinden, gözlerinde yenilenmiş bir kararlılık ve huzurla döndüğünü gördü.

      – «Geri döndün» – dedi ona sarılarak. – «Artık mutlu olmak için neye ihtiyacın olduğunu biliyorsun.»

      Irina gülümsedi, bir zamanlar kaybettiği ışığın içinde yeniden ortaya çıktığını ve artık çok daha parlak olduğunu hissetti. Yolunun tamamlanmadığını biliyordu ama artık o yolda yürümekten korkmuyordu. Yol uzundu ama her adım onu iç huzura ve gerçek iyileşmenin son değil, yeni bir yaşamın başlangıcı olduğunun anlaşılmasına yaklaştırdı.

      Irina tekrar projesine geri döndü ama artık yaklaşımı değişti. Artık başkalarına yardım etmeye öncelik vermiyor, kendini unutuyordu. Artık yardım etme yeteneğinin kendisinin ne kadar sağlıklı ve uyumlu olduğuna bağlı olduğunu anlamıştı. Zamanına ve mekânına saygı göstererek, duygularına ve ihtiyaçlarına daha dikkatli davranmaya başladı.

      Projesine gelen kadınlarla her yeni etkileşim ona yardımın mükemmel olmakla değil, gerçek olmakla ilgili olduğunu hatırlattı. Bu onun keşfiydi; «kurtarıcı» olmaya gerek yok. Kendiniz olmanız ve başkalarına kendi güçlerini ve özgürlüklerini bulmaları için alan vermeniz gerekir.

      Bölüm 7: Eve Dönüş Yolu

      Irina’nın projesi büyümeye ve gelişmeye devam etti. Desteğe ihtiyaç duyan giderek daha fazla kadının ilgisini çekti ve yavaş yavaş hayatlarında şiddet ve istismara maruz kalan birçok kişi için önemli bir kaynak haline geldi. Ancak başarılı çalışmasına ve artan sayıda minnettar kadına rağmen Irina, sadece bir kurtarıcı olmayı bırakması gerektiğini anlamıştı. Başkaları için kendini feda etmeye devam edemezdi. Yardım etme arzusu onun için çıkması gereken bir tuzak haline geldi.

      Irina her gün gücünün tükendiğini hissediyordu ve kucaklaşmaya çalıştıkça kontrolü daha da kaybettiğini hissediyordu. Bu, sınırlarını yeniden gözden geçirmesi gereken andı. Projelerin, etkinliklerin,