Інструкцыя по спакушэнні замужніх жанчын. Коллектив авторов

мы даехалі да Галіцына за дваццаць хвілін.

      «Раней за ўсіх прыеду», – падумаў я.

      Вадзіцель таксі ехаў строга па навігатары. Мне летась на дзень нараджэння таксама падарылі навігатар, але я дасюль не сабраўся яго паставіць. Без навігатара ўсё-ткі лягчэй было адбрэхвацца ад дамачадцаў.

      – Адвязі мяне ў сядзібу Кускова, – патрабавала жонка.

      – А я не ведаю, як туды ехаць, – лёгка адказваў я.

      – Ты ж трыццаць гадоў за рулём, – не разумела яна.

      – А як ехаць у Кускова – не ведаю, – уздыхаў я. – Гэта ўсё ж не мая вотчына, юсупаўская.

      З навігатарам такі нумар не прайшоў бы.

      – Які вуліца? – спытаў вадзіцель. Ён быў, канечне, гастарбайтар.

      – Барадзінаўская, – сказаў я.

      – Даўно ваджу машыну, але горад яшчэ не вывучыў, – прамармытаў ён, напружана ўглядваючыся ў навігатар.

      Я паціснуў плячыма. Усе мы даўно водзім. І ўсе яшчэ не ўсё вывучылі.

      Мы паўзлі па нейкай ухабістай вулачцы, але гэта мяне амаль не непакоіла. Навігатар ведае, па якіх вулачках нам поўзаць.

      – Тут, – сказаў вадзіцель. – Бачыш, напісана?

      Вулачка ўпіралася ў глухія жалезныя вароты, на якіх вісела шыльда: «Барадзінская, д. 11».

      Мне быў патрэбны дом дзесяць «А», але я адчыніў дзверы машыны і выйшаў. Раз ёсць дом адзінаццаць, значыць, дзесьці побач і дом дзесяць «А».

      Таксі развярнулася і паволі паехала па вулачцы назад. Я азірнуўся па баках. На паўнацэнную вуліцу гэтая выбоістая вулачка не цягнула. Уся спрэс яна была ў глухіх жалезных парканах, з-за якіх бачыліся чарапічныя дахі змрочных цагляных асабнякоў.

      «Няўжо ён такі багаты? – падумаў я пра Проліна. – Па ім не скажаш».

      Каля аднаго з парканаў стаяў джып, у салоне якога сядзелі мужчына і дзяўчынка гадоў каля пяці. Пакуль я ішоў да джыпа, мужчына з дзяўчынкаю выбраліся з яго.

      – Дзе тут дом дзесяць «А»? – спытаў я.

      Мужчына паціснуў плячыма і накіраваўся, прыспешваючы хаду, да весніц у паркане. Ён і дзяўчынка так сінхронна азіраліся на мяне, што я зразумеў: гэта бацька з дачкой.

      Я спыніўся, яшчэ раз паглядзеў направа-налева і таксама паціснуў плячыма.

      – Давядзецца званіць Проліну, – услых сказаў я.

      Аляксей адказаў пасля трэцяга гудка.

      – Ты дзе? – спытаў ён.

      – Стаю на Барадзінскай вуліцы каля дома нумар адзінаццаць, – адрапартаваў я.

      – На Барадзінскай такога дома няма, – памаўчаўшы, сказаў Пролін.

      – Ды вось напісана на варотах: Ба-ра-дзін-ска-я, – па складах прачытаў я.

      Пролін зноў памаўчаў.

      – Ты куды і на чым прыехаў? – нарэшце спытаў ён.

      – У Галіцына на таксі.

      Я вырашыў быць карэктным да апошняга.

      – Барадзінская вуліца даўжынёю дзвесце метраў! – закрычаў Пролін. – І цябе на ёй няма! Я выйшаў на Барадзінскую і гляджу ва ўсе бакі – няма цябе!

      – А дзе я? – спытаў я, з усяе моцы стараючыся валодаць сабою.

      – Не ведаю! – крыкнуў Пролін і адключыў тэлефон.

      Я