ZEPLIN TEYZE'NIN YILDIZLARI. ASUMAN PORTAKAL

çok komik! Eskiden hızlı mıydı ki, yavaşlasın!” dedim.

      “Yavaş Şehir’in ne olduğunu biliyor musun, İmge?”

      “Bilmiyorum babacığım!”

      “Araştır bakalım, neymiş?”

      Annem, “Tam da resimlerimde anlatmaya çalıştığım şey!” dedi. Onun resimlerinden hiçbir şey anlamadığımdan, “Nasıl yani?” dedim. O da bildiğimiz bir şeyden söz eder gibi, “Yaşadığımız şu hayat; hız ve hırs!” dedi.

      “Hız ve hırs mı?” dedim şaşkın şaşkın.

      “Çağımızın hayhuyu işte!” diye omuz silkti.

      Babam da, “Günümüzün haydutu desek ya şuna!” dedi. “Hayatımızı çalan haydut!”

      Kafam iyice karışmıştı. Hızdan ve hırstan şikâyet eden annem, haydut muydu yoksa? Çünkü bizim evin en hızlısı annemdi. Üstelik en hırslı olanı da oydu. Tatil sabahları bile bizi uyutmaz, sabahın köründe ayağa diker. Birazcık düşük not alsam, “Neden daha yüksek değil ki?” diye sitem edip durur.

      Bakışlarımdan ne düşündüğümü anlayan annem, “Şu hayat koşturmacası… Gürültü, çılgın trafik, teknoloji çöplüğü falan canım… Cep telefonları, baz istasyonları, kanser riski! Hiç düşünmeden yaşamak, tüketmek, tüketmek… Havamız suyumuz kirli, toprak kirli. Yediğimiz gıdalar bile doğal değil!” dedi.

      “Ama resimlerinde bunlar yok ki anne!”

      “Öyle mi tatlım, ne varmış resimlerimde?”

      “Cart cart renklerle habire yuvarlak bir şeyler boyuyorsun!”

      “O yuvarlaklar simge kızım!”

      “Neyin simgesi?”

      “Hayatı yavaşlatmanın!”

      Annem, onay beklercesine bize bakarken, babamı gülme tuttu. Zaten ne zaman o resimlerden konuşulsa babam gülüyor. Annem de, “Aşkolsun hayatım!” diye sitem edip duruyor.

      Hayatı yavaşlatan(!) resimlerle ilgili en ilginç yorumları Güloş Abla yapıyor. Bir keresinde, “Vınlayan tekerlekler!” demişti. Babam da, “Tuvalden tüymek için can atan tekerlekler, değil mi?” diye gülmüştü. Acayip bozulmuştu annem. “Vınlamak da nerden çıktı?” diye söylendiğini hatırlıyorum. Ben de boş bulunup, “Efektliyorlar canım, aldırma!” diye espri yapmıştım.

      O gün annemden yediğim paparayı hâlâ unutmuyorum.

      Annemin sözlerinden hiçbir şey anlamamıştım. Resimlerini de anlamıyorum zaten. Ama kullandığı renkler hoşuma gidiyor.

      Şu Yavaş Şehir kafama takılmıştı, bir an önce ne olduğunu öğrenmeliydim.

      İkinci ilginç haber ise bizim yazlığın yanındaki ev satılmış. Yeni sahibi sevimli bir kadınmış. Çok şişman biri, dedi annem. Neredeyse yusyuvarlakmış. Onun evinde de ustalar varmış. Adamlar, harıl harıl bir şeyler yapıyorlarmış duvarlara. Yeni komşumuzla birkaç kere selamlaşmışlar, ama hiç konuşmamışlar. “Telaşımızdan tanışamadık!” dedi annem. Telaş, telaş, telaş…

      E-OKULDAN NEFRET EDİYORUM

      Yedinci sınıf bitmek üzere. Bir an önce liseli olmak istiyorum. Ama daha sekizinci sınıf var. Acelen ne, diyor annem. Benim yerimde olmak için neler neler vermezmiş. Ekmek elden su göldenmiş. Yaşadığın yılların değerini bil, diyor hep. Oysa ben çabucak büyüyüp, tek başıma, kız başıma dünyayı gezmek istiyorum!

      Her gün okuldan sonra harıl harıl ayraç yapıyoruz. Daha doğrusu; Aslı vır vır ediyor, ben çalışıyorum. Kartonları çizme işi üstüme kaldı. Sözde bunu o yapacaktı, ama beceremiyor. On yedi santime, beş santimlik bir dikdörtgeni çizemedi gitti! Ne cetvel tutmayı ne de ölçü almayı biliyor. O kadar öğretmeye çalıştım, ama olmadı. Bence öğrenmek işine gelmiyor. Tembel teneke, işte!

      Akrilik boyalarımı, fırçalarımı da hazırladım. Bir sürü kurutulmuş çiçeğimiz de var. Yer yer onları da yapıştıracağım ayraçlara. Kartonların renklerine uygun kurdeleler de aldık. Geniş kurdeleleri ayraçların alt kısmına yapıştıracağız. İncelerini de üst kısmına açacağımız deliklere geçireceğiz.

      Bugün okuldan sonra yine çalışıyorduk, ama Aslı, “Kes kes, yoruldum İmge!” dedi.

      “Yorulacak ne var ki?”

      “Off bee! Nerden çıkardın bunları başımıza ya!”

      “Ayraç satmak, don satmaktan iyidir kızım!”

      “Sözde bugün arkadaşlarla buluşacaktık!”

      Birden elindeki makası fırlatan Aslı, “Ben gidiyorum!” diyerek odadan çıktı.

      “Ne mızmızsın ya!” diye koşturdum arkasından. Ama teyzemle burun buruna gelince ödümüz koptu!

      Gözlerinden ateş saçan teyzem, yanardağ gibi patladı. “Yine zayıfları sıralamışsın!”

      Annesinin öfkesinden korkan Aslı, gerisin geri odaya kaçtı.