Хабар. Андрэй Сідарэйка

ім «хабарам» можна ўпэўнена адчыняць дзверы любых устаноў. І гэтак жа смела пакідаць яго на стале гаспадароў пакоя. Так вы заб’яце адным стрэлам некалькі зайцоў: вырашыце набалелае пытанне, выклічаце сапраўдную ўсмешку ў чалавека, а таксама, што немалаважна ў наш час, павысіце ўзровень папулярызацыі кнігі, чытання, гумару і сатыры.

      Калі ж у мяне не атрымалася вас пераканаць, то пакіньце «Хабар» у кніжнай краме.

      Упэўнены, гандляры кнігамі за сваё жыццё не атрымлівалі такога арыгінальнага падарунка.

      Ад рэдактара

      Перагарнуўшы апошнюю старонку кнігі, не адразу, але раю: калі вы сур’ёзны чалавек, то не трацьце марна часу… Не чытайце, бо, хутчэй за ўсё, адчуеце, што не так жылі і жывяце. А яшчэ горш: перастанеце быць сур’ёзным чалавекам. Знаёмыя не пазнаюць вас, а незнаёмыя падумаюць, што з вамі не ўсё ў парадку. А прычынай стане ваша заўсёдная ўсмешка і нават нечаканы рогат, бо, прачытаўшы кнігу, будзеце пастаянна згадваць незвычайныя сюжэты і, дзе трэба ці не трэба, усміхацца або рагатаць. А самыя блізкія, крый Божа, увогуле спалохаюцца…

      А калі вы багаты і паспяховы чалавек, тым больш не чытайце. Пакіньце гэты занятак тым, хто перабіваецца з хлеба на квас.

      Не раю чытаць таксама тым, у каго выдатная цешча, каханая жонка, дзівосны начальнік, непаўторная каханка. Чаму? А навошта ім пра гэта ведаць?!

      Не чытайце і вы, хто не хоча ведаць, колькі гузікаў на сукенцы самай сімпатычнай супрацоўніцы ці ў якія дні можна спазняцца на працу, не выконваць абяцанага, не рэагаваць на звароты, даручэнні і пытанні…

      Асабліва шкодна чытаць таму, у каго заўсёды выдатны настрой, бо ён пасля прачытання пачне блытаць кабінеты, імёны, даты… А блазенская ўсмешка будзе ўспрымацца зусім не ўсмешкай.

      Адным словам, вам пашанцавала! А чаму – лепш і не пытайцеся, а…

      Міхась Пазнякоў

      Хобi па суботах

      Гісторыйкі, гумарэскі, іранескі, былі

      Адведзіны

      Гісторыйка

      Марылю запрасіла да сябе дачка. Ды не абы-куды, а ажно ў абласны цэнтр. З аднаго боку, ехаць каля трохсот кіламетраў, а з другога – чаму б не наведацца да родных? Апошні раз у іх была дзесяць гадоў таму, на дні нараджэння малодшай унучкі. Дагэтуль дачка з сям’ёй заўсёды самі прыязджалі.

      «Хоць вокам зірну, як яны там абжыліся», – падумала жанчына.

      Даверыўшы суседцы гаспадарку, Марыля адправілася ў дарогу. Доўгачаканую госцю на вакзале сустрэлі дачка і зяць, прывезлі ў кватэру, дзе яе з радасцю пачалі абдымаць унучкі Даша і Ксюша.

      Дачка хуценька накрыла стол і запрасіла ўсіх на абед. Марыля паспрабавала першую страву і ледзь не папярхнулася. Нібы камяк, ежа стала ўпоперак горла.

      – Што гэта? – ледзь праглынуўшы, пацікавілася жанчына.

      – Гарбузовая каша, – адказала дачка.

      – У ёй шмат вітамінаў і карысных элементаў, – дадаў зяць, са смакам уплятаючы страву за абедзве шчакі.

      – Дыетычная, – дадала малодшая ўнучка Ксюша.

      «Відаць, з грашыма ў іх зусім дрэнна», – падумала старая і пашкадавала, што не захапіла з сабой з вёскі сала.

      З-за стала Марыля выйшла паўгалоднай. Але нічога не сказала і села адпачыць у зале на канапу. Унучкі пачалі збірацца на вуліцу і апранулі джынсы з дзіркамі.

      – Божачкі! – усклікнула Марыля. – Няўжо ў вас іншага адзення няма? Хіба прыстойна хадзіць у абдзіртусах?!

      – Гэта ж апошні піск моды, бабуля, – засмяяліся дзяўчынкі.

      «Трэба будзе грошай з пенсіі адкласці ўнучкам на новае адзенне», – зазначыла сабе Марыля.

      Ёй было некамфортна ў даччыным доме. Кватэра на дванаццатым паверсе! Зірнеш у акно – галава кругам ідзе. Вада нясмачная, паветра бруднае і цяжкае…

      Ноччу Марыля адчувала сябе дрэнна. Жывот бурчэў ад нязвыклай ежы, ложак з навамодным матрацам быў нейкі мулкі. Вельмі захацелася дадому.

      Таму на наступны дзень яна пачала збірацца назад. Дачка і зяць угаворвалі Марылю застацца, але старая апраўдвалася:

      – Гаспадарка чакае. Лепш вы да мяне прыязджайце.

      – Дык хоць паснедайце, – запрасіў зяць.

      – У нас на сняданак мюслі з малаком, мёд з марцыпанамі, – сказала старэйшая ўнучка Даша.

      Пра такія стравы Марыля ніколі нават не чула, таму схлусіла:

      – Неяк з раніцы не прывыкла есці. Страваванне на старасці не тое.

      Рабіць няма чаго, зяць сабраўся, адвёз цешчу на вакзал і пасадзіў на аўтобус. Дарога падалася вельмі кароткай.

      Увайшоўшы нарэшце ў родную хату, жанчына дастала сала, цыбулю, пасмажыла яечню. Неўзабаве аб’явілася суседка Ганна і пацікавілася:

      – Ну, як з’ездзіла?

      – І не пытай, суседачка, – махнула сяброўка рукой. – Зусім дрэнныя справы ў маіх. Дзеці ў падраных штанах ходзяць, гарбузы ядуць, якія я свінням скормліваю. Вось зараз