Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Агонь і лёд. Алег Грушэцкі

мне, дык там, здаецца, зімы наогул ніколі не бывае.

      – Можа, нам папросту шанцавала?

      – Магчыма і так. Зробім вось што – курткі апранаць не будзем, а як і там будзе зіма, то папросту вернемся па іх.

      – Згодная.

      На тым і сышліся. Падрыхтаваўшыся да чарговага падарожжа, Янка ўставіў ключ у дзверы каморы.

      – Хвалюешся? – спытаў ён сястру.

      У адказ яна толькі ўсміхнулася і адмоўна паматала галавой. Безумоўна ж, яны хваляваліся абое. Папросту не хацелі гэта паказваць. Дзверы адчыніліся, хлопец ўвайшоў і запаліў святло. За ім прайшла і сястра.

      – Ну што, хто першы? – усміхаючыся, спытаў брат.

      – Вядома ж ты! Мог і не пытацца. Ключы ж ад партала ў цябе.

      – Ну так.

      Янка ўзлез на куфар і правёў па раме люстэрка.

      – Нават дрыжыкі па руцэ пабеглі.

      – Давай ужо, смялей! – падбадзёрвала Мілана.

      Хлопец уставіў крыжык у герб, і па пакоі прабегся лёгкі ветрык. Брат з сястрой нават спалохана азірнуліся, але прыгадалі, што так было і ў мінулыя разы, і супакоіліся. Пасля таго, як была прымацаваная і падкова, крыжык выехаў на шрубе са шчыта.

      – Гатовая?

      Дзяўчына толькі згодна кіўнула ў адказ і напружылася ў чаканні. Янка павярнуў крыжык, і па раме пранёсся трэск. Юнак трохі адсунуўся ў бок, ад бяды падалей, і тут жа шкло абсыпалася дробнымі аскепкамі ўніз, знікаючы недзе за рамай люстэрка. Брат падаў руку і дапамог сястры падняцца на куфар. Затым смела рушыў у цемру, што цяпер утварылася на месцы люстра, і знік. Мілана насцярожана ўслухоўвалася ў пустэчу. Было толькі глуха чуваць, як ён недзе выскачыў.

      – Ну як там? – хвалявалася дзяўчына.

      – Ды нармальна ўсё! Давай сюды!

      – Гэта добра! Але ці не холадна там?

      – Ды не, падобна што тут лета!

      – Лета? Хм! Гэта ўжо файна.

      І яна, больш ні хвіліны не вагаючыся, рушыла ўслед за братам. З’ехаўшы долу, яна вылецела праз праём і зноў апынулася на той самай паляне, з якой і пачыналіся іх мінулыя падарожжы. Трохі ў баку стаяў Янка, аглядаючы наваколле. Гэтым разам ён не быў у рыцарскіх даспехах, зрэшты, і не браў іх. Але і без таго выглядаў досыць шляхетна – яго абутак змяніўся на саф’янавыя боты, звычайны швэдар – на лёгкі, але прадстаўнічы шляхецкі жупан, падвязаны ядвабным поясам. У такім выглядзе хоць зараз да двара не сорамна. Мілана ўстала, атрэслася, і ацаніла свой выгляд, які таксама перайначыўся – як і калісьці ўсё той жа ўпелянд, упрыгожаны залатой вышыўкай, толькі іншага адцення, і цяпер паверх яго звісалі дарагія жамчужныя каралі. Дзяўчына прыгадала, што ў яе на шыі былі сціплыя пацеркі, зусім танныя, так, драбяза. Але ж цяпер! Пра такія яна нават і не марыла. І, вядома ж, давяршала вобраз шыкоўная дыядэма з пералівістымі ў промнях сонца дыяментамі.

      – Што ж, годна, – засталася яна задаволенай. – Хаця, для падарожжа можна было лепей застацца і ў тым, у чым былі, – падсумавала яна, ужо ведаючы, як нялёгка ў гэтым строі прабірацца скрозь лес.

      Затым яна азірнулася навокал. У пары года Янка, напэўна, трохі памыліўся. Холадна