Гладиолус. Маматқул Хазратқулов

стент қанча турар экан.

      – Мен аллақачон суриштирганман, – деди Гулбаҳор. – Унинг ҳар хили бор экан. Мутахассислар иложи борича Япония, Америка ёки Европаникини олиш керак, дейишди.

      – Нархи қанақа экан, билдингми?

      – Ўртача минг доллар…

      – Биттасими? – деди Муслима Шариповна.

      – Ҳа, бир комплекти, – деди Гулбаҳор. – Стент билан яна нималаридир бўлар экан-да.

      Муслима Шариповна ўйланиб қолди. Профессорнинг гапларини эслади. “Давлатнинг тартибини мен бузолмайман-ку”.

      – Хизмат учун ҳам тўланса керак? – деди Гулбаҳорга.

      – Ҳа, – деди Гулбаҳор. – Дугонам орқали эридан сўраганман. Уч-тўрт кун ётар экансиз. Бу тахминан тўрт-беш миллион бўлар экан.

      Муслима Шариповнанинг ҳайрати ошди. Профессор бекорга пулга шама қилмаган экан-да, деб ўйлади.

      – Ростданми? – деди сўнгра. – Намунча қиммат? – Гулбаҳор гўё бунинг учун ўзи айбдордай секингина “билмасам” деди. – Демак, тахминан тўрт-беш минг керак экан-да, – Гулбаҳор индамади. – Менга қара, қизим, шу зарурми менга?

      – Ойи! – Гулбаҳорнинг овози энди баландроқ чиқди. – Нимага зарур эмас?! Ахир дўхтирлар бекорга айтмагандир…

      Эшик қия очилиб, Ситора кўринди.

      – Майли, Гулбаҳор, кейин гаплашамиз, – деб гўшакни қўйди. – Ҳа, Ситора, нима гап?

      – Шарифа Боқиевна келувдилар.

      – Ҳозир, бирпас ўтириб турсин.

      Совиб қолган қаҳвани ичди, ойнага қараб у ёқ-бу ёғини тузатди. Телефон тугмасини босди, “Лаббай, Муслима Шариповна” деган овоз эшитилди, “Айт, кирсин”, деди.

      …Кечки овқатдан кейин телевизор кўриб ўтиришганда бу ҳақда эрига гап очди.

      – Қачон мазангиз бўлмади? Менга айтмадингиз-ку, – деди Мэлс Тельманович.

      – Сизни безовта қилгим келмади… Уч-тўртта уколми, капилница олсам, ўтиб кетар, деб ўйлагандим, бўлмаяпти… Кейин мажбур бўлдим мутахассисларга учрашишга.

      Мэлс Тельманович энсаси қотган кўйи совуққон гапирарди.

      – Ўзингизда йўқми шу аппаратлар? Замонавий аппаратлар олганмиз, деб мақтаниб юрасиз-ку.

      – Тўғри, замонавий аппаратлар олганмиз, лекин бу бошқа нарса-да… Стент қўйиш ҳақиқий операция ҳисобланади. Уни ҳаммаям қўя олмайди, – деди Муслима Шариповна.

      Мэлс Тельманович ўша алпозда, ўша оҳангда сўради:

      – Отнинг калласидай пул керакдир?

      “Асосий масалага энди келдик”, деб ўйлади Муслима Шариповна.

      – Ҳа… Тахминан тўрт-беш минг доллар…

      Муслима Шариповнанинг гапи оғзида қолди. Эри ялт этиб қаради. Бу қарашда хотини дардига ҳамдардлик, ачиниш, раҳм қилиш эмас, қандайдир таъқиб борга ўхшарди. Муслима Шариповна эрининг бу ҳаракатидан ҳайратланди, ҳатто бироз чўчиди ҳам.

      – Беш минг доллар! – деди Мэлс Тельманович таъкид билан. – Шунча пулингиз борми? Бўлса нега мендан яшириб юрибсиз?

      Эри бирмунча асабий бўлиб қолганини билар, шунга қараб муомала қилишга интиларди. Ҳозир шу тартибни бузмаслик учун ўзини босди, иложи борича вазмин тутди ўзини.

      – Уйда қанча пул борлиги ўзингизга маълум,