ТАНЛАНГАН АСАРЛАР. Нурмуҳаммад Исроилов

ҳаёт, шу зиё менга жонажон.

      Менинг бу дунёга биринчи йўлим

      Сизнинг сийнангиздан ўтган, Онажон!

      ОШИҚОНА

      Теграмда кечади одми бир ҳаёт,

      Кимнингдир йўлига кимдир нигорон.

      Бу – ҳали қўшиққа кирмаган “баёт”,

      Бу – урушни кўрган қўшним ногирон.

      Бу – дўстимнинг бўйга етган шўх қизи,

      Тилида жозиб бир сирли хиргойи.

      – Энди бошланмоқда яшаш қизиғи,

      Куйлаттирган бу ҳис нимадир, ойи?

      Даҳо шоирга ҳам, мусаввирга ҳам

      Баъзан армон бўлар битта ранг ва сўз.

      Ҳайратдаман шу ҳис ва шу сирга ман:

      Қалб ишққа қонмайди, гўзалликка – кўз.

      Шу лаҳза мен билан қалам талашиб,

      Қоғоз қоралашни машқ қилган ўғлим,

      Бир кун отагинанг ғурури ошиб,

      Сен битган ишқ сатрин ўқиб йиғлар жим.

      О, мен инонаман, дунё айланиб,

      Тўлқин қайтгандай ишқ ҳам қайтади.

      Ва мен айтолмаган қўшиқни ёниб,

      Энтика-энтика ўғлим айтади…

      Букун у севгани жангдан қайтмаган

      Беванинг арзанда неварасидир.

      Яъни, менинг ўғлим, бобоси – отам,

      Шеърпарвар отасини кўз қорасидир.

      Уммон ўша-ўша: тўлқин ҳам ўша,

      Сувнинг ҳар қатраси янгидир гарчанд.

      Биз янгратган олам – жонажон гўша,

      Биз айтажак қўшиқ дилни этар банд.

      Ошиқ кўз ёшидай қатра туғмоқда

      Марвариднинг тоза, дурдонасини.

      Кўнгил тиламоқда нурли шу чоқда

      Шеърнинг тозасини – ошиқонасини…

      ПОКЛИК

      Қиз шарақлаб кулди, қизки гулбадан,

      Шу зумда чор атроф шарақлаб кетди.

      Ажиб бу покликдан, бу жозибадан

      Тунд ҳаво, нохуш дил ярақлаб кетди.

      Қиз шарақлаб кулди, шўх қизлар аро,

      Жонон кулгусидан чаман яратиб.

      Ногоҳ йигитларнинг кўзин қаратиб,

      (Йигитлар шивирлаб қолди ўзаро).

      Бу – бир тўлқиндирки табиий ва шўх,

      Бу – бир заруратдир умрга, шеърга.

      Бу – бир алангага айлангувчи чўғ,

      Бу – оддий хилқатни кўмгувчи сирга.

      Қандай соз йўл усти қизлар кулиши,

      Шунчаки ногаҳон сенга келса дуч.

      Бу кулгу – шодликлар хамиртуруши,

      Бу поклик – бахтларга етакловчи куч.

      Қалбда ишқ, билакда бор экан кучим,

      Мудом шу покликка мен интиламан.

      Зеро, сен шеъримдан, азиз ўқувчим,

      Шу покликни излашингни биламан.

      ҚЎШИҚ

      Қувонинг, ўғиллар, суюк оналар

      Сизни узатдилар узоқ йўлларга.

      Дуога қўл очди буюк оналар,

      Сиз ўйчан боқдингиз титроқ қўлларга.

      Қувонинг, оналар, ўғлонингиз шод

      Соғинч қўшиғини бор бўйи айтиб,

      Сиз билан фаровон, масъуд ва обод,

      Она остонага келдилар қайтиб.

      ЁМҒИР

      Азиз бир қучоққа сингиб кетгали,

      Бағрида хушхабар, тилаклари оқ,

      Замин боғларини сероб этгали

      Кўкдан тушиб келар дилкаш бир қўноқ.

      Паришон